Γράφει η Κελλυ Σουμπεκη.
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ FACEBOOK
Ήταν Δευτέρα βράδυ όταν ξαφνικά η οθόνη μου γέμισε φλόγες. Όλα τα κανάλια έδειχναν τα πύρινα
μέτωπα στη Ραφήνα και στις γύρω περιοχές. Εγώ σαν βόρεια πρώτη φορά άκουσα τις περιοχές «Μάτι», «Κόκκινο λιμανάκι», «Καλλιτεχνούπολη». Μετά είδα τον Πρωθυπουργό να μιλάει με ένα επιτελείο ανθρώπων. Φαίνονταν όλοι νευρικοί και επιτηδευμένα ψύχραιμοι. Είπαν πολλά αλλά, ας με συγχωρέσει ο Θεός, κοιμήθηκα.
Το επόμενο πρωί, όπως κάθε πρωί, η φίλη μου η Δέσποινα μου έστειλε μήνυμα στο viber, αλλά δεν ήταν η συνηθισμένη καλημέρα μας, ήταν ένα μήνυμα που έλεγε «Είδες πόσοι άνθρωποι κάηκαν στην Αθήνα»; Λέω «Δεν είδα τίποτα. Χθες το βράδυ στις ειδήσεις δεν είπαν τίποτα για θύματα». «Μα καλά που ζεις»;
Αυτό ήταν! Μόλις είχαν ανοίξει οι Πύλες της Φεισμπουκοενημέρωσης και του φεισμπουκοπένθους.
Μη με παρεξηγείτε, έχω μεγάλο σεβασμό προς τον ανθρώπινο πόνο, επίσης έχω και μεγάλο σεβασμό προς το Facebook, αλλά για κάποιο λόγο όταν το πένθος συναντά το Facebook η ένωση αυτή δεν πετυχαίνει.
Άνοιξα την τηλεόραση. Μία ρεπόρτερ σε ένα καμένο οικόπεδο περιγράφει οτι είδε «με την άκρη του ματιού της» καμένες σορούς αγκαλιασμένες. Η δημοσιογράφος από το στούντιο είπε ότι αγκαλιάστηκαν γιατί κατάλαβαν ότι ήρθε το τέλος τους και έτσι αποφάσισαν να περάσουν τις τελευταίες τους στιγμές αγκαλιασμένοι και παραδομένοι. Μετά η ρεπόρτερ συνέχισε τονίζοντας ότι είδε μαμάδες καμένες να αγκαλιάζουν τα καμένα παιδιά τους και η δημοσιογράφος στο στούντιο επανέλαβε με έμφαση- για όσους άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους- ότι βρέθηκαν 26 άνθρωποι αγκαλιασμένοι και καμένοι σε ένα χωράφι. Έκλεισα τον δέκτη μου σοκαρισμένη. Ήθελα να δω πως νιώθω. Σκέφτηκα τι να έζησαν εκείνοι οι άνθρωποι . Φρίκη ήταν η μόνη λέξη και αγωνία, αλλά κυρίως φρίκη. Μετά ένιωσα μία ανακούφιση ανακατεμένη με ευγνωμοσύνη που ήμουν ασφαλής.
Μπαίνω στο Facebook, παντού άρθρα για τη φωτιά. Στα σχόλια ο κόσμος ζητά να παραιτηθεί ο Τσίπρας και η Δούρου. Άλλοι λυπούνται, αλλά οι πιο πολλοί αισθάνονται οργή. Μετά το Facebook γέμισε με φωτογραφίες ανθρώπων που αγνοούνταν. Φαίνονται όλοι πολύ όμορφοι και ξέγνοιαστοι. Ένας νεαρός χαμογελάει, μια όμορφη γυναίκα ποζάρει στον φακό, παιδάκια παίζουν χαρούμενα και όλοι φαίνονται ήρεμοι και υγιείς. ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ! ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ! ΟΧΙ LIKE φωνάζουν όλοι.
-Μα…εγώ είμαι 500χλμ μακριά, δεν μπορώ να βοηθήσω!
-Θα το δουν οι φίλοι σας στην Αθήνα!
-Μα οι φίλοι μου στην Αθήνα έχουν άλλους φίλους στην Αθήνα και...
-Τώρα δεν είναι ώρα για κουβέντες! ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΟΛΟΙ!
Φωτογραφίες κυκλοφορούν, μαρτυρίες κυκλοφορούν, το δράμα κορυφώνεται, τα πάντα αναπαράγονται. Σοκαρισμένοι συγγενείς ψάχνουν τους δικούς τους. Οι ιστορίες γίνονται όλο και πιο προσωπικές: Ήταν αθλητές της ΑΕΚ, ήταν ηθοποιός, πήγαν στον παππού και την γιαγιά, δεν πρόλαβαν να βαφτίσουν το μωρό. Πόνος, πόνος, πόνος και κοινοποίηση.Τα προφίλ γέμισαν φλεγόμενες σημαίες . Κάποιος είπε ότι τώρα εξηγείται γιατί οι πρόσφυγες βάζουν τα παιδιά τους σε μια βάρκα για να γλιτώσουν. Γίνεται ήρωας.
Αρχίζουν οι ταυτοποιήσεις. Οι λίστες των αγνοούμενων μειώνονται, οι λίστες των θανόντων αυξάνονται. Το κοινό σταθερά παρακολουθεί. Ο Αρκάς κάνει πετυχημένα σκίτσα, ο κόσμος τα κοινοποιεί με μανία. Κάποιοι γράφουν για εθνική ομοψυχία, κάποιοι για πολιτικές ευθύνες και κάποιοι δεν γράφουν τίποτα. Με τους τελαυταίους νιώθω μια ταύτιση που δεν θα έπρεπε.
Μέσα στον παραλογισμό του πόνου έρχομαι απέναντι σε μια φωτογραφία απο δύο παιδιά αγκαλιασμένα και καμένα. Το Facebook με ρωτά αν θέλω πραγματικά να δω την φωτογραφία. Σκέφτομαι τι σόι άνθρωπος είμαι που πραγματικά θέλω να δω την φωτογραφία. Αν ήμουν καλός άνθρωπος δεν θα ήθελα. Κοιτάζω προσεκτικά την εικόνα δεν ξέρω τι ακριβώς νιώθω, δεν ξέρω τι πρέπει να σκεφτώ. Διαβάζω τα σχόλια, μια δημοσιογράφος λέει οτι όλοι πρέπει να δουν την φωτογραφία, άλλοι λένε για ασέβεια του νεκρου και άλλοι ζητάνε απο τον Θεο να δείξει το Μέγα Έλεος.
Εγω μηχανικά αποθηκευω τη φώτογραφία και σκέφτομαι γιατί το έκανα. Που και που επιστρέφω σε αυτήν. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε αλλά κάπως με βοηθά να αποδεχτώ το γεγονός. Οι σοροί πια μου φαίνονται σαν γλυπτά. Ένα έργο τέχνης απο έναν ανάλγητο καλλιτέχνη Κάποια στιγμή θα την διαγράψω την φωτογραφία, προς το παρόν δεν θέλω να ξεχάσω.
Αναγνωρίστηκαν όλες οι σοροί. Οι τόνοι έπεσαν. Ο καιρός έφτιαξε. Ξεκίνησαν οι άδειες. Οι καμένες σημαίες αποσύρθηκαν από τα προφίλ. Η κυβέρνηση παρέμεινε. Ήρθαν τα πρώτα μετάλλια στον αθλητισμό. Οι σημαίες επέστρεψαν, άκαυτες αυτή τη φορά. Ήρθε ο δεκαπενταύγουστος, φώτο από παραλίες, παρέες, μαγιό. Ο αέρας πήρε τη στάχτη και μαζί και τα emoji της οργής.
Χθές κάποιος ανέβασε Οδυσσέα Ελύτη «Όλα τα πήρε το καλοκαίρι» 300 likes 45 κοινοποιήσεις. The end.
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ FACEBOOK
Ήταν Δευτέρα βράδυ όταν ξαφνικά η οθόνη μου γέμισε φλόγες. Όλα τα κανάλια έδειχναν τα πύρινα
Το επόμενο πρωί, όπως κάθε πρωί, η φίλη μου η Δέσποινα μου έστειλε μήνυμα στο viber, αλλά δεν ήταν η συνηθισμένη καλημέρα μας, ήταν ένα μήνυμα που έλεγε «Είδες πόσοι άνθρωποι κάηκαν στην Αθήνα»; Λέω «Δεν είδα τίποτα. Χθες το βράδυ στις ειδήσεις δεν είπαν τίποτα για θύματα». «Μα καλά που ζεις»;
Αυτό ήταν! Μόλις είχαν ανοίξει οι Πύλες της Φεισμπουκοενημέρωσης και του φεισμπουκοπένθους.
Μη με παρεξηγείτε, έχω μεγάλο σεβασμό προς τον ανθρώπινο πόνο, επίσης έχω και μεγάλο σεβασμό προς το Facebook, αλλά για κάποιο λόγο όταν το πένθος συναντά το Facebook η ένωση αυτή δεν πετυχαίνει.
Άνοιξα την τηλεόραση. Μία ρεπόρτερ σε ένα καμένο οικόπεδο περιγράφει οτι είδε «με την άκρη του ματιού της» καμένες σορούς αγκαλιασμένες. Η δημοσιογράφος από το στούντιο είπε ότι αγκαλιάστηκαν γιατί κατάλαβαν ότι ήρθε το τέλος τους και έτσι αποφάσισαν να περάσουν τις τελευταίες τους στιγμές αγκαλιασμένοι και παραδομένοι. Μετά η ρεπόρτερ συνέχισε τονίζοντας ότι είδε μαμάδες καμένες να αγκαλιάζουν τα καμένα παιδιά τους και η δημοσιογράφος στο στούντιο επανέλαβε με έμφαση- για όσους άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους- ότι βρέθηκαν 26 άνθρωποι αγκαλιασμένοι και καμένοι σε ένα χωράφι. Έκλεισα τον δέκτη μου σοκαρισμένη. Ήθελα να δω πως νιώθω. Σκέφτηκα τι να έζησαν εκείνοι οι άνθρωποι . Φρίκη ήταν η μόνη λέξη και αγωνία, αλλά κυρίως φρίκη. Μετά ένιωσα μία ανακούφιση ανακατεμένη με ευγνωμοσύνη που ήμουν ασφαλής.
Μπαίνω στο Facebook, παντού άρθρα για τη φωτιά. Στα σχόλια ο κόσμος ζητά να παραιτηθεί ο Τσίπρας και η Δούρου. Άλλοι λυπούνται, αλλά οι πιο πολλοί αισθάνονται οργή. Μετά το Facebook γέμισε με φωτογραφίες ανθρώπων που αγνοούνταν. Φαίνονται όλοι πολύ όμορφοι και ξέγνοιαστοι. Ένας νεαρός χαμογελάει, μια όμορφη γυναίκα ποζάρει στον φακό, παιδάκια παίζουν χαρούμενα και όλοι φαίνονται ήρεμοι και υγιείς. ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ! ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ! ΟΧΙ LIKE φωνάζουν όλοι.
-Μα…εγώ είμαι 500χλμ μακριά, δεν μπορώ να βοηθήσω!
-Θα το δουν οι φίλοι σας στην Αθήνα!
-Μα οι φίλοι μου στην Αθήνα έχουν άλλους φίλους στην Αθήνα και...
-Τώρα δεν είναι ώρα για κουβέντες! ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΟΛΟΙ!
Φωτογραφίες κυκλοφορούν, μαρτυρίες κυκλοφορούν, το δράμα κορυφώνεται, τα πάντα αναπαράγονται. Σοκαρισμένοι συγγενείς ψάχνουν τους δικούς τους. Οι ιστορίες γίνονται όλο και πιο προσωπικές: Ήταν αθλητές της ΑΕΚ, ήταν ηθοποιός, πήγαν στον παππού και την γιαγιά, δεν πρόλαβαν να βαφτίσουν το μωρό. Πόνος, πόνος, πόνος και κοινοποίηση.Τα προφίλ γέμισαν φλεγόμενες σημαίες . Κάποιος είπε ότι τώρα εξηγείται γιατί οι πρόσφυγες βάζουν τα παιδιά τους σε μια βάρκα για να γλιτώσουν. Γίνεται ήρωας.
Αρχίζουν οι ταυτοποιήσεις. Οι λίστες των αγνοούμενων μειώνονται, οι λίστες των θανόντων αυξάνονται. Το κοινό σταθερά παρακολουθεί. Ο Αρκάς κάνει πετυχημένα σκίτσα, ο κόσμος τα κοινοποιεί με μανία. Κάποιοι γράφουν για εθνική ομοψυχία, κάποιοι για πολιτικές ευθύνες και κάποιοι δεν γράφουν τίποτα. Με τους τελαυταίους νιώθω μια ταύτιση που δεν θα έπρεπε.
Μέσα στον παραλογισμό του πόνου έρχομαι απέναντι σε μια φωτογραφία απο δύο παιδιά αγκαλιασμένα και καμένα. Το Facebook με ρωτά αν θέλω πραγματικά να δω την φωτογραφία. Σκέφτομαι τι σόι άνθρωπος είμαι που πραγματικά θέλω να δω την φωτογραφία. Αν ήμουν καλός άνθρωπος δεν θα ήθελα. Κοιτάζω προσεκτικά την εικόνα δεν ξέρω τι ακριβώς νιώθω, δεν ξέρω τι πρέπει να σκεφτώ. Διαβάζω τα σχόλια, μια δημοσιογράφος λέει οτι όλοι πρέπει να δουν την φωτογραφία, άλλοι λένε για ασέβεια του νεκρου και άλλοι ζητάνε απο τον Θεο να δείξει το Μέγα Έλεος.
Εγω μηχανικά αποθηκευω τη φώτογραφία και σκέφτομαι γιατί το έκανα. Που και που επιστρέφω σε αυτήν. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε αλλά κάπως με βοηθά να αποδεχτώ το γεγονός. Οι σοροί πια μου φαίνονται σαν γλυπτά. Ένα έργο τέχνης απο έναν ανάλγητο καλλιτέχνη Κάποια στιγμή θα την διαγράψω την φωτογραφία, προς το παρόν δεν θέλω να ξεχάσω.
Αναγνωρίστηκαν όλες οι σοροί. Οι τόνοι έπεσαν. Ο καιρός έφτιαξε. Ξεκίνησαν οι άδειες. Οι καμένες σημαίες αποσύρθηκαν από τα προφίλ. Η κυβέρνηση παρέμεινε. Ήρθαν τα πρώτα μετάλλια στον αθλητισμό. Οι σημαίες επέστρεψαν, άκαυτες αυτή τη φορά. Ήρθε ο δεκαπενταύγουστος, φώτο από παραλίες, παρέες, μαγιό. Ο αέρας πήρε τη στάχτη και μαζί και τα emoji της οργής.
Χθές κάποιος ανέβασε Οδυσσέα Ελύτη «Όλα τα πήρε το καλοκαίρι» 300 likes 45 κοινοποιήσεις. The end.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου