Απέναντι ακριβώς η θάλασσα κι ανάμεσα σ αυτούς και εκείνη μόνο η αμμουδιά κι ένας μικρός χωματοδρομος... ησυχία.. στο βάθος διακρινονταν λίγες παρέες με τις ομπρέλες τους... μπροστά τους τίποτα... Πίσω τους πολλά δέντρα, λίγα διάσπαρτα σπίτια...ούτε οργανωμένα πράγματα, ούτε φασαρία ... ωραία...
Τί θέλουμε εδώ σκέφτηκε;;;; τόσα μέρη αυτή η περιοχή για μπάνιο... που με έφερε;;; πήγε κάτι να πει, μα προτίμησε τελικά να μην μιλήσει..άλλωστε για μια βουτιά είχαν πάει και δεν είχε πρόβλημα να είναι και κάπου απόμερα....
Τελευταία δεν είχε και την τέλεια διάθεση ... κοιμόταν άσχημα τα βράδια, ξυπνουσε πάντα σαν κουρασμένη το πρωί.... την ημέρα χρειαζόταν κάνα παυσιπονο κάπου κάπου, για να μπορεί να σταθεί όπως πρέπει στην καθημερινή ρουτίνα..κάτι ένιωθε πως της συμβαίνει, μα δεν τολμουσε να το παραδεχτεί... ούτε και είχε τη δύναμη να το αντιμετωπίσει καταματα.... ο καθένας ξέρει να αφουγκραζεται τον εαυτό του κι εκείνη είχε άπλετο χρόνο να το κάνει... ήταν τόσες ώρες μόνη...
πέρασε πολλά μέσα σε ένα διάστημα λίγων χρόνων , δυσκολευοταν να περάσει κι άλλο ένα... ότι είναι να ρθει ας έρθει σκεφτόταν..σαν να είχε αφεθει, σαν να μην την ένοιαζε. Κοροϊδευε τον εαυτό της και τους γύρω της όμως. γιατί την ένοιαζε και πολύ, μα η στάση απαθειας την βοηθούσε να κρατάει την ισορροπία της για την ώρα....
Τον κοίταξε.. πόσα πολλά ένιωθε γι αυτόν τον άνθρωπο..Η καρδιά της σκιρτησε από αγάπη και πόνο μαζί..Αν ήξερε.. αχ αν ήξερε πόσα...
Ενοιωθε πως κάποιες φορές δεν το καταλαβαίνει... πως ίσως έπαψε να τον ενδιαφέρει... την ματωνε αυτή η σκέψη... την έκανε να αισθάνεται απαίσια, μισή... όχι.. δεν ήθελε κάτι τέτοιο εκείνη την στιγμή.. ήθελε να αφήσει ελεύθερο το μυαλό της και να απολαύσει το τοπίο,που όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο την μαγευε... χωρίς να έχει κάτι το τρομερά διαφορετικο από τα συνηθισμένα παρόμοια παραλιακα μέρη, είχε κάτι που της τράβηξε την προσοχή..
Τα σπίτια ήταν μια αναπνοή από τη θάλασσα, αλλά μέσα σε ένα απόλυτα φυσικό περιβάλλον....
Το όνειρο της ήταν αυτό..... να έχει ένα σπίτι απέναντι από τη θάλασσα... να βγαίνει το πρωί πριν ακόμα ανατειλει ο ήλιος και να πίνει τον καφέ της, με το βλέμμα χαμένο σ εκείνη.... να ακούει τους ήχους της, να μυρίζει την αυρα της... να την έχει δίπλα της... να της δίνει έμπνευση, χαλαροτητα αλλά και λίγη απ τη δύναμη της...
Την ηρεμουσε η θέα της θάλασσας... την ταξίδευε.... και πάντα όποτε ήθελε να εκφράσει μια επιθυμία ανεκπληρωτη που θα ήθελε να γίνει πραγματικότητα, ήταν αυτό..δεν είχε ζητήσει ποτέ τίποτα πολύ μεγάλο στη ζωή της.. δεν είχε απαιτήσεις τρελές.. είχε μάθει και στα λίγα και στα περισσότερα, μα ποτέ στα πολλά... Της αρκούσαν αυτά που της είχαν δοθεί και είχε κερδίσει.. μα όλοι οι άνθρωποι, έχουν ένα κρυφό ή και φανερό όνειρο... μικρό ή μεγάλο... το δικό της ήταν αυτό....
Χαμένη στις σκέψεις της δεν κατάλαβε πως την είχε πλησιάσει... της ακουμπησε το χέρι απαλά σαν να ήθελε λες να της ξυπνήσει και της είπε, πάμε;;;
Ξεκίνησε μπροστα κι αντί να πάρει την κατεύθυνση της παραλίας, γύρισε προς τα πίσω, στην μεριά των σπιτιών.... εκείνη δεν ρώτησε γιατί το κάνει.. περίμενε πρώτα να δει τί έχει κατά νου και μήπως σκέφτηκε να κοιτάξει κάτι, που εκείνη δεν ήξερε....
Ζυγωσε κοντά του και προχωρούσε πλάι του... τον κοίταξε κι εκείνος λες και το κατάλαβε γύρισε, έριξε το βλέμμα του στα μάτια της και με ενα χαμόγελο που είχε καιρό να δει, της είπε.. έλα.... εδώ είμαστε...
Είχε σταματήσει μπροστά από την πόρτα μιας αυλης... μέσα σ αυτήν, ενα υπέροχο μικρό περιποιημενο σπιτάκι με μια μεγάλη βεράντα πνιγμενη στα λουλούδια και απέναντι ακριβώς το απέραντο γαλάζιο... πριν προλάβει καν να τον ρωτήσει τί είναι εκεί, έβαλε μέσα στα χερια της ένα μικρό κι ένα μεγαλύτερο κλειδί....
Αυτά είναι τα κλειδιά του σπιτιού... και είναι δικά σου... δικά μας... και είναι το σπίτι μας..
Είναι αυτό που ζητούσες...ειναι αυτό που πάντα ονειρευοσουν... και εγώ , να ξέρεις πως σ αγαπώ τόσο πολύ, όσο κι αν μερικές φορές μπορεί και να μην στο δείχνω ή να μην θες να το καταλάβεις...
Καιρό τώρα το σκεφτόμουν το έψαχνα και το συζητουσα...
Είχε μείνει άφωνη... το πρόσωπο της ήταν πνιγμενο στα δάκρυα, αλλά από χαρά κι από λύτρωση... από αγάπη.... από ευτυχία.....
Τί άκουγε;; τί έβλεπε;;; τί ζούσε;;;;
Νομίζω πως είμαι σε ένα όνειρο του είπε και πως μόλις ξυπνήσω θα χαθουνε όλα.... δεν το περίμενα ποτέ.. ήταν τόσο ξαφνικό.. πως.. πότε.. με τι τρόπο... μα... ξεκίνησε να λέει..
Έβαλε το χέρι του στα χείλη της.... θα τα πούμε αυτά... θέλω να ξέρεις, πως σ αγαπώ τόσο πολύ... και πως κάθε όνειρο σου, είναι και δικό μου όνειρο....
Δικό μας!!!!!
-Πάμε;;;;;
-Πάμε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου