Έπιασα στα χέρια μου πριν από καιρό ένα παλιό μου ημερολόγιο,ξεχασμενο μέσα σ ένα συρτάρι... το είχα πάρει από το πατρικό μου μαζί με μια κουτα γεμάτη γραπτά δικά μου, από τότε που παντρεύτηκα κι έφυγα από εκεί... δηλαδή μετρήστε πάνω από τέταρτο του αιώνα....
Τον πρώτο καιρό, είχα χρόνο να την σκαλισω, ήταν και πολύ φρέσκα όλα μέσα στο μυαλό μου  και δεν μου έκαναν και πολύ εντύπωση..την άνοιγα, τα διάβαζα, λίγο χαμογελουσα και την άφηνα πάλι.... Μα πόσα πια είχα γραμμένα;;;;; όλη η ιστορία της παιδικής και εφηβικής μου ζωής...
Κι ύστερα η κουτα άρχισε να πηγαίνει όλο και πιο πίσω μέσα στο πατάρι.. πράγματα αλλά μπροστα της την έκρυβαν κάθε φορά και περισσότερο.. ώσπου πια δεν φαινόταν καθόλου κι έσβησε κι απ τη δική μου μνήμη όλο το περιεχόμενο της.... είχα κρατήσει κάτω, ένα δύο ντοσιε από εκεί μέσα... και το ημερολόγιο αυτό...
Το άνοιξα και χάθηκα στις αράδες του...
Εγώ προεφηβη.. ενθουσιωδης, επαναστατρια, ρομαντική, κάποιες φορές μελαγχολική, άλλες χαρούμενη... προβληματισμενη, χαλαρή.... ότι ακριβώς προσδιορίζει αυτή η ηλικία... και με ένα τρελό πάθος... να γράφω.. αλλά και να διαβάζω.. πολύ... με τις ωρες..
Ξυπνουσα το χάραμα και άνοιγα κρυφά κάτω απ την κουβέρτα το βιβλίο και ταξιδευα...θυμάμαι η μαμά μου έφευγε πολύ πρωί για τη δουλειά και όταν κάποιες φορές με έπιανε στα πράσα με μαλωνε... θα κουτουλας στο σχολείο μου έλεγε.... διάβασε το απόγευμα που θα έρθεις.. αλλά εμένα μου άρεσε η ησυχία εκείνης της ώρας, που όλοι κοιμόταν... μπορούσα να αφεθω στους κόσμους που με πήγαινε αυτό που κάθε φορά διάβαζα, ανενοχλητη από το κάθε τι....
Και κάπως έτσι, αγαποντας να διαβάζω, λάτρεψα και να γράφω.. δικά μου πράγματα.... της ψυχής και του νου μου...
Παντού, όπου έβρισκα την ευκαιρία.. για το παραμικρό που απασχολούσε το μυαλό μου..ήταν ανακουφιστικο να λέω ακριβώς αυτό που αισθάνομαι, όπως ακριβώς το αισθάνομαι..για το σχολείο  τους φίλους, την οικογένεια μου, μέχρι και για τον ίδιο μου τον εαυτό... κανονική ενδοσκοπηση κι ούτε καν το ήξερα τότε...
Κι όταν ερωτεύτηκα, εκεί πια έστησα το πανηγύρι των γραπτών... έγραφα ατελείωτα... σε κεινον, για κεινον, με κεινον.. Έγραφα γράμματα, έγραφα στίχους.. έγραφα εξομολογησεις....
Μία ψυχή ολόκληρη στα χέρια του να την κρατάει.... θησαυρούς από μελάνι, ποτισμενους με έρωτα και πάθος ...
Κάθε φορά, άλλαζε ο λόγος, μα ποτέ ο τρόπος... σε κάθε φάση έντονη ή και χαλαρή της ζωής μου εγώ έγραφα.. στο fb.. σε μνμ...μπηκε η τεχνολογία μέσα μου,όμως η ανάγκη δεν άλλαξε...
Έγραφα, γράφω και θα γράφω.... γιατί έτσι ηρεμω.. έτσι παίρνω ανάσα.. έτσι απελευθερωνομαι.... έτσι ζω!!!!