Το ακουμπησα απαλά στο αυτί μου και έκανα απόλυτη ησυχία.... στην αρχή δεν άκουγα τίποτα...ένα απαλό βουητό, ίσα που ξεχωριζε.....
Κι ύστερα σιγά σιγά άκουσα ένα ψιθυρο... μια ανάσα... ένα γελακι σιγανο... έναν αναστεναγμο... ένα μικρό δάκρυ... τον ήχο ενός φιλιου.... μια φωνή χαράς.... μια κραυγή απελπισίας... κι άλλες φωνές... και δύο μόνο να διαπερνουν όλες τις άλλες.....
Εικόνες μέσα απ τα ακούσματα........
Βλέμματα, αγκαλιές,θυμός, λόγια, όνειρα, σκέψεις, δύο άνθρωποι διαφορετικοί, δύο άνθρωποι ενωμένοι σαν ένα....
Κράτησα σφιχτά το κοχυλι στα χέρια μου..μέσα του ένας ολόκληρος θησαυρός... ψάχνουν απεγνωσμένα γύρω μας πολλοί να νιώσουν την αγάπη, την αξία της ένωσης, το θαύμα της ζωής ... Κι εγώ τα κρατάω όλα εκεί, στις παλάμες μου.... μεσα στο κοχυλι μου....
Με πονάνε τα δάχτυλα απ το σφιξιμο, με κόβουν τα εξογκωματα που έχει επάνω του.... με σκίζουν και με ματωνουν το δέρμα, μα δεν το αφήνω....
Κι όσο με πληγώνει, τόσο πιο πολύ το σφίγγω...
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο απ το να το πετάξω μακρυά, να το αφήσω και να πάψει να με κάνει να πονάω..... όμως ξέρω πως είναι μοναδικό.... είναι ένα... είναι αυτό που ξεχώρισα μέσα σε ένα ολόκληρο βυθό, ανάμεσα σε τόσα άλλα.... το φροντισα, το γυαλισα, το έβαλα στην πιο ξεχωριστή θέση που είχα στην καρδιά μου....
Ένα μόνο.... μόνο μια φορά.....εκεί στην παραλία που βγήκα και περπάτησα, έτσι χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου.. δεν περίμενα καν πως θα έρθει μπροστά μου.... και είδα μέσα του, τόσα όμορφα, τόσα υπέροχα, τόσα πολλά που έκαναν την ψυχή μου να ταξιδεύει, όπως κι εκείνο κάποτε....... μα είδα και τρικυμιες και φουρτουνες και τεράστια κύματα που δεν με φοβισαν και με έκαναν να το προσέξω περισσότερο... γιατί κατάλαβα πόσο δύσκολα πέρασε... γιατί ήθελα να είμαι αυτή που θα το κάνω να ξεχάσει........
Κι όσες φορές τα κατάφερα, άλλες τόσες εκείνο θυμήθηκε ξανά τις δυσκολίες του και μου μιλούσε μόνο για κεινες..... και τα βαλε μαζί μου που το πήρα από τη θάλασσα και μου θυμωσε που δεν το άφησα εκεί έξω, να χαίρεται το νερό και τον ήλιο....που το φυλάκισα και το κράτησα μόνο για μένα....
Τί να του πω.... πως ήρθαν μέρες που άκουγα το θόρυβο που έκανε και τρόμαζα; πως έβλεπα τον καιρό να σκοτεινιαζει και χαιρόμουν που δεν ήταν εκεί στην καταιγίδα να το σβαρναει και να το πνίγει ο ωκεανος;;; πως δίπλα του τα υπόλοιπα κοχυλια, θα το ζηλευαν για την τύχη του, όταν εκείνα χάνονταν σε μια εφημερη και προδιαγεγραμμενη πορεία ψάχνοντας έναν άνθρωπο να τα εκτιμήσει και να τα πάρει, ώστε να ζήσουν αιώνια ;;;;
Δεν είναι όπως όταν το είδα για πρώτη φορά.... το κέλυφος του άρχισε να αλλάζει...εχασε την πρώτη του λάμψη...τα έντονα του χρώματα.. και ο ήχος του στο αυτί, έγινε πιο απομακρος....
Ομως.......... όταν παύει η φασαρία γύρω, όταν μένουμε μόνοι εγώ κι αυτό..... όταν το ακουμπώ απαλα στο αυτί μου και κάνω απόλυτη ησυχία , ακούω μέσα του την αγάπη..... εκείνη που του έμαθα και μου έμαθε......
Και συνεχίζω να το κρατώ σφιχτά στην παλάμη μου, όσο κι αν την πονάει.....και το φροντίζω και το προσέχω και το έχω μέσα στην καρδιά μου, στην πιο ξεχωριστή θέση.......
Γιατί εγώ το διάλεξα ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα!!!
