Μάνα γεννιέσαι.....αλλά και γίνεσαι..........

Χιλιοειπωμένο θέμα.....Θέμα που το έχουνε προσεγγίσει απ όλες τις πλευρές κατά καιρούς....και ανά τους αιώνες ίσως.....
Θέμα που απασχολεί μια γυναίκα από την στιγμή που κρατάει για πρώτη φορά στα χέρια της το παιδί της.....μην πω από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει μέσα της....Μπορώ??θα τα καταφέρω??θα το αγαπήσω???θα είμαι καλή???
Κάθε γυναίκα,έχει μέσα της έμφυτο το φίλτρο της μητρότητας...Άλλες έντονα,άλλες λιγότερο...αλλά όλες...Είναι η φύση μας...Αλλά και πολλές φορές και η διαπαιδαγώγησή μας....Μεγαλώνουμε παίζοντας με τις κούκλες μας και υποδυόμενες τις μαμάδες,τις φροντίζουμε,τις περιποιούμαστε και όλο το σύμπαν μας προετοιμάζει για την στιγμή που όλο αυτό θα είναι πραγματικό κι αληθινό...
Ξέρουμε πως είμαστε φτιαγμένες γι αυτό υποσυνείδητα,χωρίς καν να χρειαστεί να μας το εξηγήσουν....γεννιόμαστε,για να γεννήσουμε κι εμείς κάποια στιγμή της ζωής μας...
Εξ ού και το φύλλο μας είναι περισσότερο προστατευτικό απέναντι στους άλλους,έχει άλλο χαρακτήρα,συμπεριφορά,ωριμάζει γρηγορότερα απ των αντρών....και έχει πιο τετράγωνη λογική....Συνήθως έτσι??Γιατί παντού σε όλα υπάρχουν και εξαιρέσεις....Αλλά εδώ μιλάμε για τον κανόνα....
Κι η μαγική εκείνη ώρα έρχεται.......Και αφού όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά μηνύματα μας έχουν υποψιάσει κατάλληλα,ξεκινάμε το απόλυτο έργο μας......
Να αναθρέψουμε και να φροντίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα καμάρια μας...
Με στοργή και  αγάπη βαθιά.....απεριόριστη,αλλά και με ένα απίστευτο πάντα άγχος και φόβο αν τα καταφέρνουμε σωστά....Γιατί όσο κι αν η φύση μας προετοιμάζει,δυστυχώς δεν μας δίνει και καμιά οδηγία χρήσης.....Και πάντα μας τρώει μια αμφιβολία...Και γιατί πάντα σ αυτό τον υπέροχο ρόλο θέλουμε να ανταποκριθούμε τέλεια....Και τέλειο δεν υπάρχει κι εμείς ενώ το ξέρουμε,πάντα το προσπαθούμε...
Είναι μωράκια ακόμη και κάνουμε τα αδύνατα δυνατά,να καταλάβουμε τί εκείνα θέλουν από μας....Δεν μπορούν να μας μιλήσουν και μεις καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους....κι όταν δεν το καταφέρνουμε ίσως,μας τρελαίνει που δεν μπορούμε...Μα να μην ξέρω γιατί γκρινιάζει???γιατί δεν κοιμάται?γιατί δεν πίνει το γάλα του??και στο πίσω μέρος του μυαλού μας η σκέψη "τι μάνα είμαι να μην μπορώ να καταλάβω????" Ενοχές και τύψεις όταν κάτι μας ξεφεύγει ή δεν είναι κατανοητό στην συμπεριφορά τους....
Αγωνία και ευτυχία........και βαθιά αγάπη που δεν παλιώνει ποτέ....
Αυτά τα συναισθήματα κυριεύουν μόνιμα την ψυχή μιας γυναίκας που γίνεται μάνα...
Και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά της....μεγαλώνουν κι αυτά τα συναισθήματα μαζί τους...
Δουλεύει ή όχι.....έχει χρόνο προσωπικό ή δεν έχει.....είναι πάντα εκεί....δίπλα τους....να αναζητά καθημερινά το καλύτερο για κείνα,να προνοεί,να δίνει....
Έχει να διαβάσει...μάλωσε στο σχολείο με τον συμμαθητή του,έπεσε και χτύπησε.....δεν έφαγε όλο το φαγητό του....πονάει η κοιλίτσα του...δεν φαίνεται χαρούμενο.....είναι υπερβολικά χαρούμενο.....ξυπνάει το βράδυ συχνά....όλα περνάνε από το μικροσκόπιο της ματιάς και της έννοιας της.....και συνεχίζει....
Βγήκε έξω και άργησε...δείχνει κάτι να το απασχολεί....να μάθω τις παρέες του....να πετύχει στα όνειρά του......έχει πρωτοερωτευτεί......και συνεχίζει...
Παντρεύτηκε...έκανε και  παιδιά.....να βοηθήσω στο μεγάλωμα.......να είμαι κοντά σε κείνο και στα εγγόνια μου.....είναι ευτυχισμένο???
Ποτέ δεν σταματά αυτή η καρδιά να αγωνιά.....ποτέ δεν ηρεμεί.....δεν είναι υπερβολή δική της....δεν το κάνει επίτηδες......δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.... με τα χρόνια μαθαίνει να αγαπάει και να πονάει ακόμα πιο πολύ.......
Για την γυναίκα που γίνεται μάνα......η ζωή και το παν γίνονται  τα παιδιά της.....τα στολίδια της....
Δεν νοείται μέρα και νύχτα δίχως να σκεφτεί για κείνα.....κι έχει τόση υπομονή και τόση δύναμη....
Γίνονται η άγκυρά της,και ότι κι αν ζούσε ή έκανε πριν αλλάζει δια παντός.....
Δεν την λυγίζουν προβλήματα και βάσανα.....δεν έχει όρια στην προσφορά της.....
Πάντα πιστός οπαδός και συνεργάτης των παιδιών της.....και ένα μόνιμο καταφύγιο για κείνα η αγκαλιά της....
Δε ζητάει ,δεν περιμένει ανταπόκριση για την προσφορά της...μα και ποτέ δεν είναι απόλυτα ευχαριστημένη με ότι δίνει,πάντα προσπαθεί για περισσότερο..προσεύχεται μόνο να είναι καλά τα παιδιά της και αυτό της αρκεί......
Έχει ήδη ξεχωρίσει τα ασήμαντα και τα σημαντικά στην ψυχή της η μάνα......την πρώτη φορά που αντικρύζει τα παιδιά της.......
Και ακόμη κι αν δεν γεννήθηκε μάνα.........γίνεται εκείνη τη μαγική στιγμή......

Ιστορίες για αγρίους!!!!!!!!!!!

Πριν από λίγο κατέβηκα στο κέντρο για μια δουλειά που είχα.....Η κίνηση σχετικά νορμάλ,αν και με τα έργα που εδώ και μήνες κάνουν στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης μας και δέκα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν κατευθείαν φρακάρουμε(το γνωστό Μετρό,που απλά "δεν υπάρχει")....

Περίμενα υπομονετικά σε κάθε φανάρι που άναβε κόκκινο και χάζευα τις βιτρίνες,τους περαστικούς και ότι μπορούσε να πιάσει το μάτι μου στο χρόνο που ήμουν σταματημένη....

Λίγο χαμένη και στις σκέψεις μου,λίγο βαριεστημένη απ το περίμενε....ακούω φωνές από κάπου....

Από κάπου μόλις μπροστά μου...και ταυτόχρονα παρατηρώ ότι έχει ανάψει πράσινο και ενστικτωδώς κάνω να ξεκινήσω.....και αυτομάτως ξανασταματάω αφού κανείς δεν μπορούσε να κουνήσει,μιας και μπροστά μας ήδη ξετυλίγονταν γλέντι τρικούβερτο από σφαλιάρες....Όλα σε κλάσματα του δευτερολέπτου....

Ο οδηγός που προπορευόταν από μας,μόλις είδε ότι έχει το οκ απ το φανάρι ,έκανε να φύγει,αλλά ένας πεζός που αγνόησε το δικό του κόκκινο,έτρεξε να περάσει απέναντι και για καλή του τύχη,ίσα που πρόλαβε ο άλλος και δεν τον χτύπησε......Ο οδηγός θα ονομάζεται στο εξής "εκεί που μας χρωστούσανε" και ο πεζός "πήγαμε για μαλλί"..... (να που χρησιμεύουν οι πάνσοφες παροιμίες του λαού μας,αν και βέβαια εγώ τις χώρισα για να μην πω την συνέχεια της πρώτης που έχει μέσα το βόδι...γιατί δεν φταίει το άμοιρο ζωντανό να το μπερδεύουμε σε ιστορίες γι αγρίους)...

Λοιπόν που λέτε ο "πήγαμε για μαλλί" δεν φτάνει που έκανε την ανοησία να περάσει την διάβαση με κόκκινο,δεν φτάνει που είχε εκείνος το σφάλμα,άρχισε να ουρλιάζει στον "εκεί που μας χρωστούσανε" και να βρίζει και να βαράει το καπό του....."θα με σκοτώσεις ρε.....μπιιιπππ.....δε βλέπεις που πας????νααα (το ανοιχτό χέρι βρόντηξε σε μια μούντζα υπερπαραγωγή).....πόσο μπιιιιπππ είσαι????ο "εκεί που μας χρωστούσανε" χρειάστηκε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβει τι συμβαίνει ακριβώς με την αντίδραση του "πήγαμε για μαλλί" και μετά μπήκε κι αυτός στο ψητό.....εγώ ρε κοιμισμένε βλάκα????΄έπρεπε να σε κόψω μπιιιππππ,για να καταλάβεις τι μπιππππ έκανες......είχα πράσινο ρε μπιιιπ εγώ ....κι εσύ είχες κόκκινο και πέρασες.......Και βγαίνει απο το αυτοκίνητο ταυτόχρονα.....Και αρχίζουνε οι μπούφλες......ω λαλαααα......εγώ έχω μείνει κάγκελο...κάποιοι από γύρω και ως άντρες ένεκα και επειδή δεν μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να προχωρήσουν,αφού μας ακινητοποιήσανε με τον καυγά τους,βγήκαν από τα αυτοκίνητά τους,ορισμένοι για να δουν καλύτερα και κάποιοι πιο θαρραλέοι να τους χωρίσουνε ......Ναι καλά.......γίνανε όλοι ένα κουβάρι και στην τελική όπως σε κάθε τέτοια περίπτωση,δεν ήξερε ποιος βαράει ποιον και ποιος είναι αυτός που πάει να ηρεμήσει τα πνεύματα....

Κράτησε περίπου ένα 10 λεπτο το νταβαντούρι....έκλεισε ο δρόμος για τα καλά....κόρνες από παντού....εγώ μάρτυρας πρώτης θέσεως του επεισοδίου,άναψα το τσιγάρο μου κι απ τη μια γελούσα,απ την άλλη τρόμαζα και απ την παράλλη λυπόμουνα......ήρθε ένας Ζητάς τους πήρε παράμερα,τους ζήτησε τα στοιχεία τους(προφανώς και το ιστορικό) και εκείνοι εν όψη οργάνου της τάξεως,συνέχιζαν να σκουντιούνται στιγμές στιγμές σαν τα κοκόρια....

Άνοιξε επιτέλους το διάβα μας.....φύγαμε......

Μέχρι να φτάσω στο σπίτι,έφυγαν όλα τα υπόλοιπα απ το μυαλό μου και κράτησα αυτό που είδα να το επεξεργάζομαι συναισθηματικώς......Αρχικά τρόμαξα......μωρέ θες να είναι κανένας απ τους δύο τρελάρας και να κάνει καμιά εξυπνάδα χοντρή μπροστά μας και νά χουμε άλλα???(τόσα ακούμε καθημερινά να γίνονται και που ξέρεις και τι είναι ο καθένας)....μετά το διασκέδασα( ήταν τόσο γελοίο αυτό που έβλεπα μπροστά μου,δύο υποτίθεται ώριμοι άνθρωποι να μην μπορούν να συγκρατηθούν και να συννενοηθούν και να κάνουν σαν τα πιτσιρίκια που προσπαθούν να δείξουν ότι μεγάλωσαν μέσα από την επίδειξη της δύναμής τους)....και μετά στεναχωρέθηκα......που φτάσαμε τέλος πάντων??πόσο σπίρτα έτοιμα να ανάψουμε έχουμε γίνει,που δεν αφήνουμε περιθώριο στον άλλο,να εξηγήσει,να απολογηθεί,να ζητήσει συγνώμη???ειδικά μάλιστα όταν το κακό έχει αποφευχθεί (πού δηλαδή χτύπα ξύλο να είχε γίνει το ατύχημα???).....

Δεν έπιασα να ασχοληθώ με το πόσο δίκιο ή άδικο είχε ο καθένας τους....ούτε να αναλύσω όλο το story (εδώ αυτοί και δεν μπορούσανε),απλά με λύπησε το γεγονός πως είμαστε σε μια φάση,που καλημέρα μας λένε και μεις τσατιζόμαστε (γενικότερα μιλώντας).....

Φταίνε οι εποχές που ζούμε????φταίει το άγχος που μας κατατρώει και μας γεμίζει ένταση??φταίει που έχουμε χάσει την υπομονή και την ανοχή μας και ξεσπάμε όπου δοθεί η ευκαιρία???

Ότι και να φταίει το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι ένιωσα άσχημα .....και μάλλον δεν το διασκέδασα εντέλει καθόλου ......απλά η αντίδραση της στιγμής και ίσως η αμηχανία μου που έβλεπα όσα έβλεπα με έκαναν να γελάσω.....

Και κλείνοντας,το πιο ωραίο???την ώρα που έφτανα,στρίβοντας σε ένα στενό δρομάκι,διπλής κατεύθυνσης αλλά με περιορισμένο χώρο,είχα πίσω μου ένα αυτοκίνητο ακόμα και ένα ερχόταν απ την αντίθετη πλευρά...κάνω στην άκρη αφού είχα εγώ χώρο.....κάνει ελαφρώς και ο πίσω μου....και όπως περνάει από κοντά μας,λέει η κοπέλα που οδηγούσε μέσα απ το μισάνοιχτο παράθυρό της,ευχαριστώ,κάνοντας ένα νεύμα ...και ακούω τον πίσω μου(που δεν την άκουσε προφανέστατα,γιατί το μουρμούριξε όταν ήταν ακριβώς δίπλα μου) ,να φωνάζει....άντε ρε γίδι δεν φτάνει που κάνουμε στην άκρη,κουνάς και το κεφάλι σου...........................................................

Και κάπου εκεί,άρχισα να εκτιμώ αφάνταστα τα γίδια...........

Κορμί θανατηφόρο ...(απομυθοποιώντας τις ατέλειες).....

Το τέλειο κορμί,όπως ιδανικά παρουσιάζεται παντού σε περιοδικά,τηλεοράσεις,διαδίκτυο και δεν συμμαζεύεται δεν το είχα ΠΟΤΕ....Ούτε και την εξάρτηση να βλέπω να με θαυμάζουν για τις υπέροχες αναλογίες μου.....εξ ου και δεν έκανα ποτέ κάτι ιδιαίτερο για να τις αλλάξω....

Το σώμα μου πάντοτε είχε τον τρόπο του να ανταποκρίνεται και να μεταβολίζει αυτά που με τρελή ικανοποίηση κατά καιρούς καταβρόχθιζα και έτσι κι εγώ δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να του χαλάσω τη ρέγουλα...

Όμωςςς.....όμως πάντα είχα ένα μικρό μικρούτσικο τόσο δα παραπονάκι......(καλά και λίγο μεγαλύτερο αλλά δεν θα κάτσουμε τώρα να το μετρήσουμε).....για την καλή και γλυκούλα,τσουπωτή κοιλίτσα μου....Που από μια σταλούλα κοριτσάκι είχε την τάση να ξεχωρίζει και να διακρίνεται...

Μπόι έλεγε η μαμά μου (πούντο λέω εγώ τώρα).....κι εγώ περίμενα και περίμενα να δω τα πόδια μου να τραβάνε το περιττό της κοιλιάς και να γίνονται ύψος......Αλλά μάταια.....ύψος πήρα κάποια στιγμή(δεν έγινα μπασκετμπολίστρια,αλλά με τακούνια κάτι καταφέρνω).....η κοιλίτσα εκεί.......σταθερή αξία...

Αργότερα μου έλεγε,θα αδιαθετήσεις και θα φύγει.....είναι ορμονικό.....Χμμμ ...αν μετρήσω τις φορές από τότε που έχω αδιαθετήσει,λογικά θα έπρεπε να είμαι η γυναίκα θαύμα,που δεν διαθέτει καν στο σώμα της αυτό το σημείο....θά πρεπε νά χει φτάσει στην πλάτη.....Που τέτοια τύχη???

Κατά καιρούς κι αφού μικρό μικρό παντρεύτηκα πριν ακόμη,αποκτήσω το γιόκα μου,υπήρξαν κάποιοι που με περνούσαν μέχρι και για εγκυμονούσα......(γκρρρ)......ήταν μεγάλο πλήγμα αυτό και γιατί δεν ήμουν,αλλά και γιατί έδινα τέτοια εντύπωση...(μα τόόόσο μεγάλη είναι πια??)...

Στο πέρασμα του χρόνου και αφού έγινα μανούλα,άρχισα να μην ασχολούμαι και πολύ μαζί της....βρήκα κι ένα πολύ ωραίο λόγο να την δικαιολογώ,μααα παιδί έκανα δεν θα αλλάξει το σώμα μου???Γκουχ γκουχ,κοπελιά εσένα δεν άλλαξε,έμεινε το ίδιο απλά,ποιόν κοροιδεύεις??

Και μόνο κάτι ελάχιστες(πλην υπέροχες στιγμές) η τσουπωτοκοιλίτσα μου ήταν πιο συμμαζεμένη...

Όταν για λόγους τεχνικούς και ψυχολογικούς,η τροφή αρνιότανε πεισματικά να περάσει προς το στομάχι και μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου (που πραγματικά ήταν ελεεινά εξαφανισμένα)χανότανε λίγο κι εκείνη...

Μια σχέση πάθους-μίσους εδώ και χρόνια μαζί της.....Την κρύβω επιμελώς ορισμένες φορές......τσατίζεται και φουσκώνει ακόμη πιο πολύ όταν την γυροφέρνω στο μυαλό μου και φαντάζομαι τρόπους να την διώξω.....λες και καταλαβαίνει και το κάνει επίτηδες.....Καμιά φορά χαίρομαι που είναι αυτό το σημείο κι όχι γλουτοί ,ποπός(άντε κρύψτα αυτά επιμελώς).....αλλά κι απ την άλλη,πόσες αιτίες περίτεχνα φτιαγμένες να βρω για να εξοικειωθώ μαζί της???

Και πως να πάρει, είναι δυνατόν,ότι γραμμάριο παίρνω να πηγαίνει κατευθείαν εκεί???Η σοφή μαμά μου,που πάντα προσπαθεί να βρει μια λογική εξήγηση σε όλα,λέει πως φταίει το σωματότυπο των γυναικών της οικογένειας....και δώστου τα άπειρα παραδείγματα...να η θεία η Μαριγώ,η Κατίνα,εγώ....(ναι ναι κι η μαμάκα μου κοιλιοταλαιπωρούμενη)......και πρέπει εγώ να χαίρομαι που σκέφτομαι ότι όλες είμαστε ίδιες και τι ωραία τι καλά....δε χάλασε η μαγιά του γονίδιου χρόνια τώρα......

Πήρα κρέμες τοπικού αδυνατίσματος,έκανα κοιλιακούς(καλά στους πολύ φίλους είναι γνωστό ότι η άσκηση για μένα είναι βασανιστήριο,δεν έχω αθληθεί ποτέ,φανταστείτε λοιπόν που έφτασε η απελπισία μου).....έκανα διατροφές....έκανα τάματα(που λέει ο λόγος).....έκανα ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν......τίποτε....μηδέν.....Η κοιλίτσα εξακολουθεί να με συντροφεύει,πότε πιο φιλική με την εμφάνισή μου και πότε απίστευτα εχθρική......

Τώρα είναι στη φάση της λανθάνουσας κατάστασης......Κάτι τα παγωτάκια που τσάκισα ανελέητα το καλοκαίρι....κάτι τα σνακ τα αλμυρά(που τουμπανιάζουν με την κατακράτηση υγρών που φέρνουν και τους φυσιολογικούς ακόμη ανθρώπους),κάτι το άγχος,κάτι εκείνο ,κάτι το άλλο....αρχίσαμε πάλι να τρωγόμαστε τα δυό μας......Θέλει η καημένη να κρυφτεί και η Βάσω δεν την αφήνει.....

Όταν συζητάω με τον καλό μου,εκείνος λέει πως είμαι μια χαρά και να κόψω τα χαζά μου...Εγώ πάλι θέλω να τον πιστέψω,αλλά έλα που με τον εαυτό μου έχουμε αντίρρηση...

Μπορώ να ομολογήσω πως οι επίπεδες κοιλίτσες είναι η ικανοποίηση των οφθαλμών μου....Τις κοιτάζω και δεν τις χορταίνω....δεν τις ζηλεύω ακριβώς....τις ονειρεύομαι επάνω μου.....

και τις φαντάζομαι δικές μου......

Η κοιλίτσα μου πάλι ,απ όσο καταλαβαίνω,μάλλον ονειρεύεται αυτήν που έχει ο Οβελίξ.....αλλά δεν θα της κάνω τη χάρη....μπορεί καθημερινά να απομυθοποιώ την ταραχή που μου προκαλεί όταν την βλέπω,εγώ όμως εκεί......την πολεμάω όσο μπορώ...

Και πριν με πείτε υπερβολική.....(γιατί κάποιοι θα το πούνε,αφού δεν είναι τόόόσο τραγική η κατάσταση)....ελάτε να σκεφτείτε ποιό είναι εκείνο που καθόλου επάνω σας δεν σας αρέσει και μετά περισσής χαράς θα αλλάζατε και τότε θα καταλάβετε τι είναι όλο αυτό που εννοώ.....

Εγώ και η χαριτωμένη(πφφφφ) κοιλίτσα μου πάμε να φάμε να καρδαμώσουμε κι άλλο ( ναι μην την αφήσω νηστική κι αδυνατίσει).....

Καλό μεσημέρι!!!!!!!!!!

Το θέμα είναι να τη βρω.......την άκρη... ;)

Καλημέρα σε όλους.....Ξύπνησα με έναν ελαφρύ(θέλω να ξορκίσω τον πόνο με ένα θετικό σχόλιο) αυχενόπονο και με κάτι μάτια σίγουρα όχι παλάτια και ένα πρήξιμο από κάτω τους, που αν χρειαστώ σακούλες για ψώνια,μπορώ άάνετα  να δανειστώ του προσώπου μου...
Το καθισιό στο laptop με τις ώρες δεν ωφελεί στην διατήρηση της φρεσκάδας και της ομορφιάς,είναι ολοφάνερο και γω το καλύτερο παράδειγμα....Χαλάλι βέβαια γιατί το αποτέλεσμα είναι αυτό που διαβάζετε και ελπίζω να αξίζει τον κόπο που το κάνετε.....(αν όχι πείτε το,δεν παρεξηγιέμαι) χαχαχα....
Τελικά,είναι εύκολο να απευθύνεσαι δημόσια για διάφορα θέματα,πράγματα,γεγονότα που σε απασχολούν,είναι όμως και μια ευθύνη που τώρα συνειδητοποιώ....
Εκεί που αφήνεσαι να σε πάνε οι σκέψεις,οι λέξεις και η γραφή,εκεί αρχίζει και η αμφιβολία,του τι πας να εκφράσεις,πως θα το λάβουν οι άλλοι,με τι κριτήριο θα το επεξεργαστούν και τελικά αν θα έχει έστω μια απήχηση σεβαστή......Γιατί είναι εγωιστικό να θες να εκφράζεσαι δημόσια και να μην σε ενδιαφέρει αυτό που οι άλλοι εισπράττουν..(τουλάχιστον όταν το κάνεις ερασιτεχνικά)..Απλά αν είναι έτσι δεν πρέπει να το κάνεις καν....Γράφεις για σένα και μόνο και κάθεσαι μετά και τα διαβάζεις συγχαίροντας ή όχι τον εαυτό σου κι όλα μια χαρά...
Όπως κάθε τι καινούριο,έτσι κι αυτό το μικρό δημιουργηματάκι μου,χρειάζεται να βρει το δρόμο του.....και τον προορισμό του...Η αρχική ιδέα είναι κάτι που θα έχει να κάνει με προσωπικές εμπειρίες αλλά κυρίως με την καθημερινή συνεχόμενη και αδιάκοπη δραστηριότητα όλων εμάς των γυναικών....Και φυσικά με τα ατελείωτα ενδιαφέροντά μας.....Σκοπός μου είναι να φτιαχτεί μια όμορφη συντροφιά που θα μπορεί να ανταλλάζει και να μοιράζεται....
Κάτι τέτοιο θα είναι αδύνατο χωρίς τη συμβολή τη δική σας και τη δική σας πινελιά.....
Σιγά σιγά και θέλοντας να γίνει πιο χρηστική αυτή η μικρή γωνίτσα που έφτιαξα για μας,σκέφτομαι να προσθέσω υποκατηγορίες για ότι θεωρητικά και πρακτικά μας είναι απαραίτητο να επισκεπτόμαστε κάνοντας ένα κλικ,κάθε φορά που μας δημιουργείται η ανάγκη....Για μόδα,για ομορφιά,για σπίτι,για σχέσεις,για παιδιά,για επάγγελμα,για κουτσομπολιό ( εντάξει κοινωνικό σχολιασμό χεχεχε), για δικές σας καθαρά αναρτήσεις....και πολλά πολλά άλλα .....
Σιγά σιγά.......ώσπου να βρω την άκρη στο κουβάρι που ξετυλίγεται  εδώ μέσα αλλά και στο πανυγήρι που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου (νταούλια και ζουρνάδες κατάσταση)......
Είμαι βέβαιη και ευγνώμων  για την υπομονή σας,την ενεργή συμμετοχή σας  και ευχαριστώ εκ των προτέρων για την χείρα βοηθείας όσων μου την δώσουνε......Η δική μου υπόσχεση είναι να μην σας απογοητεύσω!!!!!!
Τα φιλιά μου!!!

Σαν να πίνουμε παρεούλα το καφεδάκι μας!!!!

Για σκεφτείτε......πως μαζευόμαστε όλες (και όλοι ενίοτε,μην βγάλουμε και τους άντρες απ έξω,αν και είναι ένα άάάλλο κεφάλαιο) και συζητάμεε...και λέμε..και αναλύουμε .....και προβληματιζόμαστε...και ανησυχούμε.....και ψαχνόμαστε....και αναρωτιόμαστε...και γελάμε ...γελάμε πολύ,πολλές φορές με τα χαζά μας..με τα καμώματα τα δικά μας,των παιδιών μας,των συζύγων,μαμάδων,πεθερών...κλπ κλπ (ατέλειωτη η λίστα)....και θυμώνουμε και απορούμε.....και και και.......Και ανοίγουμε τεράστια θέματα,για την δουλειά..για την ανα-δουλειά....για τα οικονομικά,για τις δουλειές του σπιτιού,για το μαγείρεμα,για τη μόδα,για το μαλλί και το νύχι,το ξενύχτι που κάναμε και μετά κουτουλούσαμε και προσκυνούσαμε ως το μεσημέρι.......για το αφεντικό-συνάδελφο-συνέταιρο που μας εκνεύρισε ή μας έκανε χαρούμενους,για τη φίλη που μας ξέχασε ή ποτέ (πόσο την αγαπάμε)δεν μας ξεχνάει.....για το σκουλαρίκι που έπεσε στο μπάνιο και για ώρες ψάχναμε και για φαντάσου,το βρήκε το μικράκι μας και μάλιστα ήταν και στο τσαφ να το μασουλήξει(μα τι παιδιά έχουμε εμείς).......για όλα τα υπέροχα που κάνει το μωράκι μας και που μόνο το δικό μας λέει αγκού(τα άλλα λένε νιάου προφανώς)...και πως το αγόρι -κορίτσι μας τέλειωσε το σχολείο και τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε,γιατί ,τι ωραία που ήτανε μικρά και τα είχαμε μέσα στη φούστα μας και τα πηγαινοφέρναμε όπου θέλαμε....για τον αντρούλη μας που όλο παραπονιέται πως γκρινιάζουμε και όλο ξεχνάει πως μονίμως με ένα περίεργο χάρισμα το καταφέρνει πάντα εκείνος να μας δημιουργεί γκρίνια....(χεχεχεχε)......

Με έναν καφέ στο χέρι....παρεούλα ..μπορούμε ώρες ατέλειωτες να βρίσκουμε τόσα κι άλλα τόσα,που μας ενδιαφέρουν,άλλες φορές απλά για να τα εξιστορούμε και να διασκεδάζουμε(το καλύτερο).....κι άλλες γιατί μας ταλαιπωρούν και ψάχνουμε να βρούμε λύση,ζητώντας τη γνώμη της φίλης μας....(το ιδεώδες)...

Αγαπάω τις φίλες και φίλους μου....μ αρέσει να μοιράζομαι τα πάντα μαζί τους.....σ ένα κόσμο ιδανικό θα μπορούσα να κάνω ότι περνάει απ το χέρι μου,για να είναι καλά....αλλά δυστυχώς ο κόσμος παραείναι περίεργος και σιγά μην ήταν και ιδανικός......Όμως αυτό που μπορώ να κάνω μαζί τους ,μαζί σας,είναι να μοιράζομαι...συναισθήματα,σκέψεις......χαρές και επιθυμίες,ζόρικες καταστάσεις και αμφιβολίες....αποτυχίες και επιτυχίες......Όλα....τα πάντα.....αληθινά κι ανθρώπινα....

Άλλωστε αυτό είναι το μόνο που τελικά μένει και μας αφήνει κερδισμένους.....

Οι ανθρώπινες σχέσεις....Καλώς ήρθατε λοιπόν στην παρεούλα.....είμαστε κυκλωμένες απ όλα,είμαστε όμως γυναίκες και καταφέρνουμε πάντα να σπάμε τον κύκλο και να πετυχαίνουμε το οτιδήποτε.....και όταν μάλιστα συνεργαζόμαστε.....ακόμα περισσότερο....

Θα τα λέμε από δω.......θα σας δίνω όσο πιο συχνά μπορώ τις αναφορές μου σε ότι σκέφτομαι ......και θα χαρώ να έχω και τις δικές σας......Για κάθε τι......για ότι περνάει απ την καθημερινότητά μας και μας ακουμπάει......και είναι τόσα πολλά......αλλά και μεις είμαστε ακόμη πιο πολλές και τα νικάμε!!!!!!

http://youtu.be/OHX67RftqKE

Όσο κυλάει η νύχτα.....και το μάτι γέρνει......

Και μετά την πρώτη ανάρτηση αναγνώρισης,αφού έφαγα μια φρίκη αν θα τα κάνω όλα σωστά στο στήσιμο της σελίδας και αφού αποτρελάθηκα από τον ενθουσιασμό ότι θα γράφω και θα γράφω και θα το φχαριστιέμαι.....ήρθα κι απόκαμα η δόλια γυναίκα...Δεν είναι μόνο το blog που σήμερα εγκαινίασα....είναι και όλα τα υπόλοιπα που τρέχουν ανά πάσα στιγμή και ώρα...Σήμερα όλα τα άφησα σε δεύτερη μοίρα....όλα εκτός της οικογένειας....Αυτή πάντα είναι η κορυφή των προτεραιοτήτων...

Όμως πως γίνεται και συχνά έχω την εντύπωση πως κάτι παραπάνω μπορώ να δώσω και δεν το προλαβαίνω??Κάθε βράδυ ,όπου κι αν έχουμε πάει,ότι κι αν έχουμε κάνει,μόνοι ή με παρέα,σπίτι ή έξω,μόλις μένουμε οι τρεις μας (το παλικάρι μας και μεις),κάνουμε πράγματα αγαπημένης ρουτίνας...

Θα πούμε όσα δεν μπορέσαμε νωρίτερα,θα πιούμε κάτι,θα δούμε έστω και για λίγο (όσο επιτρέπει και η νύστα μας) προγράμματα που μας αρέσουν από κοινού...dvd κλπ..ή απλά θα χαζέψουμε λιγάκι το νανουριστικό κουτί...(τι μουσικούλες,βαλεριάνες και χαζά...το υπνωτικό αυτό δεν υπάρχει)..Κι αφού ο αντρούλης μου αποκοιμηθεί (συνήθως πρώτος,γιατί πόσο να βαστάξει ο άνθρωπος) ο νεαρός της οικογένειας ασχολείται με τα δικά του.....κι εγώ...χαλαρώνω με το laptop αγκαλιά... κάνω ανασκόπηση της ημέρας που τελείωσε και  ψιλοοργανώνω νοερά,την επόμενη που θάρθει(Θεού θέλοντος)...

Χαλιέμαι όταν αντιληφθώ πως κάποια απ αυτά που προγραμμάτισα δεν τα πραγματοποίησα...χαίρομαι για όσα τελικά τα έφερα σε πέρας.....και πάάάντα σχεδόν ρωτάω τον εαυτό μου...είσαι ικανοποιημένη???Χμμμ........δεν είμαι αχάριστη..αλλά όλο και κάτι θα βρω για να πω.....μπορούσες και καλύτερα....Αυτό το θεματάκι μου ,το αναλύω και το ξανααναλύω......Δεν μου αρέσει να αναβάλω για αύριο ότι μπορούσα να κάνω σήμερα..Εντάξει ,ξέρω πως για να ετοιμάσω το blogo σπιτάκι μου ήθελα χρόνο.....και έτσι κι αλλιώς έκανα κάτι που με ευχαρίστησε αφάνταστα.....αλλά,να μην προλάβω να κάνω το γλυκάκι που είχα υποσχεθεί??να μην φρεσκάρω τα νυχάκια μου??(είμαστε και κοκέτες να πάρει η ευχή)...να μην πάω να τελειώσω μια υποχρέωση της δουλειάς(που ναι μεν δεν επείγει,αλλά σκόπευα σήμερα να την καθαρίσω??)......Και αναρωτιέμαι.....άραγε έχουν κι άλλες τις ανάλογες τύψεις κι ενοχές??Η εγώ είμαι το πυροβολημένο??

Και αυτό που με ενοχλεί είναι  ότι αφήνοντας κάτι τώρα....θα έχω να κάνω μαζεμένα πράγματα ύστερα....Και άντε τρέχα μετά...και οι ώρες να μην φτάνουν κι ας είναι 24....Δύσκολο το ωράριο μιας γυναίκας....Είναι ωράριο χωρίς όριο.....με full time job και  σε όλα τα πόστα.....με όλες τις γκάμες δραστηριοτήτων....πιάσε από το πιο απλό,μέχρι το πιο περίπλοκο....

Είναι όμως και μοναδική η χάρη που τα καταφέρνουμε.....κι ας γινόμαστε χίλια κομμάτια σε χίλιες μεριές.....Να κάτι τέτοιο που θα πάθω κι εγώ αύριο με το που θα ξημερώσει με το καλό η καινούρια μέρα.........

Αυτό που καθημερινά θα συζητάω μαζί σας ...κάθε φορά και για κάτι άλλο......και κάτι διαφορετικό....

Προς το παρόν....ώρα για νάνι......γιατί στάνταρ προβλέπω να σκουντουφλάω η άυπνη  και στην αυριανή βραδυνή ανασκόπηση να παραπονιέμαι και να μουρμουριάζω και να αυτομαλώνομαι......

Καλό ξημέρωμα σε όλους μας!!!!!Και όνειρα ξεκούραστα!!!!!!