Το σώμα μου πάντοτε είχε τον τρόπο του να ανταποκρίνεται και να μεταβολίζει αυτά που με τρελή ικανοποίηση κατά καιρούς καταβρόχθιζα και έτσι κι εγώ δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να του χαλάσω τη ρέγουλα...
Όμωςςς.....όμως πάντα είχα ένα μικρό μικρούτσικο τόσο δα παραπονάκι......(καλά και λίγο μεγαλύτερο αλλά δεν θα κάτσουμε τώρα να το μετρήσουμε).....για την καλή και γλυκούλα,τσουπωτή κοιλίτσα μου....Που από μια σταλούλα κοριτσάκι είχε την τάση να ξεχωρίζει και να διακρίνεται...
Μπόι έλεγε η μαμά μου (πούντο λέω εγώ τώρα).....κι εγώ περίμενα και περίμενα να δω τα πόδια μου να τραβάνε το περιττό της κοιλιάς και να γίνονται ύψος......Αλλά μάταια.....ύψος πήρα κάποια στιγμή(δεν έγινα μπασκετμπολίστρια,αλλά με τακούνια κάτι καταφέρνω).....η κοιλίτσα εκεί.......σταθερή αξία...
Αργότερα μου έλεγε,θα αδιαθετήσεις και θα φύγει.....είναι ορμονικό.....Χμμμ ...αν μετρήσω τις φορές από τότε που έχω αδιαθετήσει,λογικά θα έπρεπε να είμαι η γυναίκα θαύμα,που δεν διαθέτει καν στο σώμα της αυτό το σημείο....θά πρεπε νά χει φτάσει στην πλάτη.....Που τέτοια τύχη???
Κατά καιρούς κι αφού μικρό μικρό παντρεύτηκα πριν ακόμη,αποκτήσω το γιόκα μου,υπήρξαν κάποιοι που με περνούσαν μέχρι και για εγκυμονούσα......(γκρρρ)......ήταν μεγάλο πλήγμα αυτό και γιατί δεν ήμουν,αλλά και γιατί έδινα τέτοια εντύπωση...(μα τόόόσο μεγάλη είναι πια??)...
Στο πέρασμα του χρόνου και αφού έγινα μανούλα,άρχισα να μην ασχολούμαι και πολύ μαζί της....βρήκα κι ένα πολύ ωραίο λόγο να την δικαιολογώ,μααα παιδί έκανα δεν θα αλλάξει το σώμα μου???Γκουχ γκουχ,κοπελιά εσένα δεν άλλαξε,έμεινε το ίδιο απλά,ποιόν κοροιδεύεις??
Και μόνο κάτι ελάχιστες(πλην υπέροχες στιγμές) η τσουπωτοκοιλίτσα μου ήταν πιο συμμαζεμένη...
Όταν για λόγους τεχνικούς και ψυχολογικούς,η τροφή αρνιότανε πεισματικά να περάσει προς το στομάχι και μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου (που πραγματικά ήταν ελεεινά εξαφανισμένα)χανότανε λίγο κι εκείνη...
Μια σχέση πάθους-μίσους εδώ και χρόνια μαζί της.....Την κρύβω επιμελώς ορισμένες φορές......τσατίζεται και φουσκώνει ακόμη πιο πολύ όταν την γυροφέρνω στο μυαλό μου και φαντάζομαι τρόπους να την διώξω.....λες και καταλαβαίνει και το κάνει επίτηδες.....Καμιά φορά χαίρομαι που είναι αυτό το σημείο κι όχι γλουτοί ,ποπός(άντε κρύψτα αυτά επιμελώς).....αλλά κι απ την άλλη,πόσες αιτίες περίτεχνα φτιαγμένες να βρω για να εξοικειωθώ μαζί της???
Και πως να πάρει, είναι δυνατόν,ότι γραμμάριο παίρνω να πηγαίνει κατευθείαν εκεί???Η σοφή μαμά μου,που πάντα προσπαθεί να βρει μια λογική εξήγηση σε όλα,λέει πως φταίει το σωματότυπο των γυναικών της οικογένειας....και δώστου τα άπειρα παραδείγματα...να η θεία η Μαριγώ,η Κατίνα,εγώ....(ναι ναι κι η μαμάκα μου κοιλιοταλαιπωρούμενη)......και πρέπει εγώ να χαίρομαι που σκέφτομαι ότι όλες είμαστε ίδιες και τι ωραία τι καλά....δε χάλασε η μαγιά του γονίδιου χρόνια τώρα......
Πήρα κρέμες τοπικού αδυνατίσματος,έκανα κοιλιακούς(καλά στους πολύ φίλους είναι γνωστό ότι η άσκηση για μένα είναι βασανιστήριο,δεν έχω αθληθεί ποτέ,φανταστείτε λοιπόν που έφτασε η απελπισία μου).....έκανα διατροφές....έκανα τάματα(που λέει ο λόγος).....έκανα ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν......τίποτε....μηδέν.....Η κοιλίτσα εξακολουθεί να με συντροφεύει,πότε πιο φιλική με την εμφάνισή μου και πότε απίστευτα εχθρική......
Τώρα είναι στη φάση της λανθάνουσας κατάστασης......Κάτι τα παγωτάκια που τσάκισα ανελέητα το καλοκαίρι....κάτι τα σνακ τα αλμυρά(που τουμπανιάζουν με την κατακράτηση υγρών που φέρνουν και τους φυσιολογικούς ακόμη ανθρώπους),κάτι το άγχος,κάτι εκείνο ,κάτι το άλλο....αρχίσαμε πάλι να τρωγόμαστε τα δυό μας......Θέλει η καημένη να κρυφτεί και η Βάσω δεν την αφήνει.....
Όταν συζητάω με τον καλό μου,εκείνος λέει πως είμαι μια χαρά και να κόψω τα χαζά μου...Εγώ πάλι θέλω να τον πιστέψω,αλλά έλα που με τον εαυτό μου έχουμε αντίρρηση...
Μπορώ να ομολογήσω πως οι επίπεδες κοιλίτσες είναι η ικανοποίηση των οφθαλμών μου....Τις κοιτάζω και δεν τις χορταίνω....δεν τις ζηλεύω ακριβώς....τις ονειρεύομαι επάνω μου.....
και τις φαντάζομαι δικές μου......
Η κοιλίτσα μου πάλι ,απ όσο καταλαβαίνω,μάλλον ονειρεύεται αυτήν που έχει ο Οβελίξ.....αλλά δεν θα της κάνω τη χάρη....μπορεί καθημερινά να απομυθοποιώ την ταραχή που μου προκαλεί όταν την βλέπω,εγώ όμως εκεί......την πολεμάω όσο μπορώ...
Και πριν με πείτε υπερβολική.....(γιατί κάποιοι θα το πούνε,αφού δεν είναι τόόόσο τραγική η κατάσταση)....ελάτε να σκεφτείτε ποιό είναι εκείνο που καθόλου επάνω σας δεν σας αρέσει και μετά περισσής χαράς θα αλλάζατε και τότε θα καταλάβετε τι είναι όλο αυτό που εννοώ.....
Εγώ και η χαριτωμένη(πφφφφ) κοιλίτσα μου πάμε να φάμε να καρδαμώσουμε κι άλλο ( ναι μην την αφήσω νηστική κι αδυνατίσει).....
Καλό μεσημέρι!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου