Το Κοχύλι!

Έβαλα τη ζωή όλη μέσα σε ένα  κοχύλι... και το κανα δικό μου......
Το ακουμπησα απαλά στο αυτί μου και έκανα απόλυτη ησυχία.... στην αρχή δεν άκουγα τίποτα...ένα απαλό βουητό, ίσα που ξεχωριζε.....
Κι ύστερα σιγά σιγά άκουσα ένα ψιθυρο... μια ανάσα... ένα γελακι σιγανο... έναν αναστεναγμο... ένα μικρό δάκρυ... τον ήχο ενός φιλιου.... μια φωνή χαράς.... μια κραυγή απελπισίας... κι άλλες φωνές... και δύο μόνο να διαπερνουν όλες τις άλλες.....
Εικόνες μέσα απ τα ακούσματα........
Βλέμματα, αγκαλιές,θυμός, λόγια, όνειρα, σκέψεις, δύο άνθρωποι διαφορετικοί, δύο άνθρωποι ενωμένοι σαν ένα....
Κράτησα σφιχτά το κοχυλι στα χέρια μου..μέσα του ένας ολόκληρος θησαυρός... ψάχνουν απεγνωσμένα γύρω μας πολλοί να νιώσουν την αγάπη, την αξία της ένωσης, το θαύμα της ζωής ... Κι εγώ τα κρατάω όλα εκεί, στις παλάμες μου.... μεσα στο κοχυλι μου....
Με πονάνε τα δάχτυλα απ το σφιξιμο, με κόβουν τα εξογκωματα που έχει επάνω του.... με σκίζουν και με ματωνουν το δέρμα, μα δεν το αφήνω....
Κι όσο με πληγώνει, τόσο πιο πολύ το σφίγγω...
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο απ το να το πετάξω μακρυά, να το αφήσω και να πάψει να με κάνει να πονάω..... όμως ξέρω πως είναι μοναδικό.... είναι ένα... είναι αυτό που ξεχώρισα μέσα σε ένα ολόκληρο βυθό, ανάμεσα σε τόσα άλλα.... το φροντισα, το γυαλισα, το έβαλα στην πιο ξεχωριστή θέση που είχα  στην καρδιά μου....
Ένα μόνο.... μόνο μια φορά.....εκεί στην παραλία που βγήκα και περπάτησα, έτσι χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου.. δεν περίμενα καν πως θα έρθει μπροστά μου.... και είδα μέσα του, τόσα όμορφα, τόσα υπέροχα, τόσα πολλά που έκαναν την ψυχή μου να ταξιδεύει, όπως κι εκείνο κάποτε....... μα είδα και τρικυμιες και φουρτουνες και τεράστια κύματα  που δεν με φοβισαν και με έκαναν να το προσέξω περισσότερο... γιατί κατάλαβα πόσο δύσκολα πέρασε... γιατί ήθελα να είμαι αυτή που θα το κάνω να ξεχάσει........
Κι όσες φορές τα κατάφερα, άλλες τόσες εκείνο θυμήθηκε ξανά τις δυσκολίες του και μου μιλούσε μόνο για κεινες..... και τα βαλε μαζί μου που το πήρα από τη θάλασσα και μου θυμωσε που δεν το άφησα εκεί έξω, να χαίρεται το νερό και τον ήλιο....που το φυλάκισα και το κράτησα μόνο για μένα....
Τί να του πω.... πως ήρθαν μέρες που άκουγα το θόρυβο που έκανε και τρόμαζα; πως έβλεπα τον καιρό να σκοτεινιαζει και χαιρόμουν που δεν ήταν εκεί στην καταιγίδα να το σβαρναει και να το πνίγει ο ωκεανος;;; πως δίπλα του τα υπόλοιπα κοχυλια, θα το ζηλευαν για την τύχη του, όταν εκείνα χάνονταν σε μια εφημερη και προδιαγεγραμμενη πορεία ψάχνοντας έναν άνθρωπο να τα εκτιμήσει και να τα πάρει, ώστε να ζήσουν αιώνια ;;;;
Δεν είναι όπως όταν το είδα για πρώτη φορά.... το κέλυφος του άρχισε να αλλάζει...εχασε την πρώτη του λάμψη...τα έντονα του χρώματα.. και ο ήχος του στο αυτί, έγινε  πιο απομακρος....
Ομως.......... όταν παύει η φασαρία γύρω, όταν μένουμε μόνοι εγώ κι αυτό..... όταν το ακουμπώ απαλα στο αυτί μου και κάνω απόλυτη ησυχία , ακούω μέσα του την αγάπη..... εκείνη που του έμαθα και μου έμαθε......
Και συνεχίζω να το κρατώ σφιχτά στην παλάμη μου, όσο κι αν την πονάει.....και το φροντίζω και το προσέχω και το έχω μέσα στην καρδιά μου, στην πιο ξεχωριστή θέση.......
Γιατί εγώ το διάλεξα ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα!!!

Μια ζωή την έχουμε.. τη δική μας ζωή!

Γέμισε ο κόσμος γύρω μας με ανθρώπους μόνους....
Πουθενά ποτέ τόσο πολύ,όσο στις μέρες μας... Δύσκολες οι σχέσεις, αχορταγα τα συναισθήματα, ευαλωτες οι αγάπες...
Τρώνε ψυχές, κατασπαραζουν μυαλά, καταστρέφουν ζωές...
Άραγε τί κυνηγάνε πλέον οι περισσότεροι και τελικά ποτέ δεν ικανοποιούνται;; Ποια μεγαλειώδη και φλογερα όνειρα για εκείνον τον άνθρωπο που ποτέ δεν βρίσκουν κι αν τον βρήκαν ή τον έχουν, λίγο τους φτάνει και ελάχιστα τους αρκεί;;;
Πολλές φορές είναι επιλογή η μοναξιά, όταν περνώντας από άτομα που δεν μπόρεσαν να μετρησουν και να εκτιμήσουν αυτό που τους δόθηκε, η απόφαση είναι να μην αφεθείς εύκολα ξανά....
Μερικές φορές η μοναξιά, είναι αναγκαία, όταν υπάρχεις κάπου, που στην ουσία δεν υπήρξες ποτέ κι αν έγινε αυτό κάποια στιγμή, ήταν για όσο βόλευε τον άλλο, ή για όσο μπορούσες να του τρεφεις το συναίσθημα.....
Και κάποιες άλλες φορές, η μοναξιά είναι η αδοξη κατάληξη εκείνων που ζητήσανε πολλά, χάνοντας και μη παλεύοντας για εκείνα που είχαν και που άλλοι ίσως και να ζηλευαν.....
Επιλογές τα λένε ......εγώ πάλι τα λέω παιχνίδια της ζωής..... πού μπροστά μας φέρνει συνθήκες, πρόσωπα και συγκυριες και δοκιμάζει τις άμυνες, τις αντοχές, τις πραγματικές μας διαθέσεις, το μυαλό και την καρδιά μας... και μας βάζει στη διαδικασία να ρισκαρουμε ή όχι, να παίξουμε ή να τραβηχτουμε πίσω.... δεν είναι αποφάσεις και επιλογές.... είναι μαθήματα που δίνουμε ξανά και ξανά, μέχρι να τα εμπεδωσουμε και να μην την ξαναπαθουμε..αλλά κοίτα να δεις, που είναι πιο εύκολο να τα ονομάζουμε έτσι.. γιατί αποφεύγουμε να δούμε καταματα τις εξετάσεις που περνάμε κάθε φορά... κι έχουμε τη δυνατότητα να επαναλαμβανουμε συμπεριφορές και πράξεις...
Τί σε κάνει να πιστεύεις πως εκεί που απέτυχες γιατί δεν έδωσες από ένα σημείο και μετά..ή γιατί δεν σου έφτασε αυτό που έπαιρνες, ύστερα από όσο χορτασες, θα μπορέσεις κάπου αλλού αυτό να το πετύχεις;;
Όταν η καρδιά είναι άστατη, αχαριστη, πλεονεκτρα.. σύντομα και αλλού θα αισθανθεί το ίδιο... γιατί ποτέ τίποτε δεν την καλύπτει τελικά...
Και φεύγουν και απομακρυνονται εκείνοι που προσφεραν... και η μοναξιά έρχεται ίδια και για τις δύο μεριές....
Και δεν μπορούν να διορθώσουν, γιατί πως να το κάνουν, αφού ο ένας κουραζεται κι ο άλλος απλά μόνο ζητάει........ Ισορροπία σε τίποτα, σε μια εποχή που όλα τρέχουν με ταχύτητα τρελή και ολοι έχουν να πουν και να δείξουν κάτι παραπάνω από σένα κι από μένα και ίσως να είναι ακόμα πιο χάλια κι από σένα κι από μένα, αλλά πού να το καταλάβουμε;
Κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη, σε μια ψεύτικη πραγματικότητα και με ψεύτικες αλήθειες, με σχέσεις κάθε είδους φιλικές, συντροφικες, ερωτικές, που σπάνια είναι αυτό που φαίνονται.. Που επηρεάζουν γιατί, εκείνος το ζει κι εγώ όχι, εκείνη το έκανε κι εγώ δεν μπόρεσα.... και συγκρίνουμε και βάζουμε τις δικές μας ζωές στα δικά τους παπούτσια, αλλά για λάθος λόγους.....
Γιατί κανείς δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια σου, γιατί καθένας έχει τη δική του ιστορία και τη δική του εμπειρία..... κι ούτε το δικό του τέλος, προδιαγραφει πως θα είναι και το δικό σου έτσι, ούτε και η δική του καθημερινότητα μπορεί να ταιριάζει στη δική σου, όσο κι αν την κοιτάς και την λαχταρας..... τα βιωματα, οι άνθρωποι, οι κύκλοι της ζωής του καθενός, είναι όλα μοναδικά....Όπως μοναδικοί είμαστε κι εμείς και δεν μπορούμε ντε και καλά, να φορεσουμε ότι μας πασαρεται....
Γιατί έτσι γίναμε και γι αυτό καταλήγουμε σε αμέτρητες μοναξιες.... γιατί ακυρωνουμε αυτά που οι ίδιοι κερδίσαμε, ονειροπολωντας αυτά που κάποιοι άλλοι πιθανόν βλέπουν σε μας και αισθάνονται το ίδιο με τα δικά μας...
Φαυλες καταστάσεις σε φαυλους καιρούς.....
Λάμψη και ευτυχία στα σοσιαλ, υπερπληθωρα προσφορών έξω και μέσα και παντού.... και πίσω απ αυτά, σωρό τα προβλήματα και τα αλυτα θέματα.... Όμως ποιος ασχολείται;;; ποιον αφορά;;; Έγινε για όλους απλά ανάγκη, να επιβεβαιώσει την ματαιοτητα του είναι του, να προβάλει, να φανεί.... και μέσα βαθιά του κανένας δεν κοιτάζει, δεν ψάχνεται....
Δύσκολη εποχή για σχέσεις, εύκολη για απενεχοποιηση της κάθε επιπολαιοτητας και προσκαιρης απόλαυσης..... Όλα μηδενικά σε αξία, ρητό πως η ζωή είναι μια και πρέπει να τη ζήσουμε.... το έχουμε κάνει λαβαρο και πάμε μπροστά μ αυτό...... αλλά ας μην γελιομαστε, γιατί μόνο πιο πίσω  πάμε....
Να τη ζήσουμε ρε παιδιά τη ζωή ... ναι να τη ζήσουμε....
Όχι να την εξευτελισουμε.......

Το πιο αγαπημένο ζευγάρι!!!

   Γράφει η Κέλλυ Σουμπέκη.

Την παλαιολιθική εποχή που οι άνθρωποι έδιναν πανελλήνιες με το σύστημα των δεσμών, αποφάσισα και εγώ να πάω στη Τρίτη Δέσμη, την νυν καλούμενη θεωρητική. Αποφάσισα επίσης ότι δεν θα πήγαινα φροντιστήριο αλλά θα διάβαζα στο σπίτι. Η μαμά μου δέχτηκε με τον όρο να πηγαίνω δυο φορές την εβδομάδα στο σπίτι της «Κυρίας Φωτεινής»  για να με εξετάζει. Και μόνο που η μάνα μου ήταν πρόθυμη να ανταλλάξει ένα ολόκληρο φροντιστήριο με μία μόνο δασκάλα έπρεπε να με βάλει σε υποψίες, αλλά αυτή ήταν μια πολύπλοκη σκέψη για το μυαλό μιας δεκαεφτάχρονης που πάλευε  με την ακμή.
 Την πρώτη φορά που είδα την Κυρία Φωτεινή, είδα μια γλυκύτατη Κυρία, γεματούλα με μεγάλα στρογγυλά γυαλιά, φορούσε ένα μακρύ κίτρινό φόρεμα και μου χαμογέλασε γλυκά. Όλη αυτή η γλυκύτητα όμως χάθηκε μεμιάς μόλις κάθισα στο γραφείο.
- Θα σε εξετάσω στη Ιστορία!
- Ωραία! Τι θα με ρωτήσετε;
- Γαλλία!
- Τι Γαλλία;
- Γαλλία!
- Γαλλία τι;
- Θέλω να μου πεις που αναφέρεται η Γαλλία από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.
- Ποιανού κεφαλαίου;
- Όλου του βιβλίου! Θ α σε εξετάζω οριζόντια, όχι κάθετα. Θα σου λέω ένα όνομα, μια πόλη, μια χρονολογία και εσύ θα μου απαντάς από όλο το βιβλίο.
- Αααα μαλιστααα εεεεμμμμ
Για να μη τα πολυλογώ η Κυρία Φωτεινή εξελίχθηκε σε Ιερά εξέταση. Όταν πήγαινα στο σπίτι της οι ήρωες της ιστορίας έβγαζαν πόδια και έτρεχαν όλο το βιβλίο και εγώ έτρεχα ξοπίσω τους να τους μαζέψω σαν η μάνα τα παιδιά της.
 Όταν όμως τελείωνε το μάθημα η Κυρία Φωτεινή ξαναγινόταν γλυκιά. Πηγαίναμε στο σαλόνι, όπου εκεί την περίμενε η μεγάλη της αγάπη, ο λατρεμένος της σύζυγος, ο «μαέστρος». Ποτέ δεν τον αποκαλούσε με το μικρό του όνομα, τον αποκαλούσε αυστηρά και μόνο μαέστρο. Ο μαέστρος μας έπαιζε κάθε φορά πιάνο και η Κυρία Φωτεινή έλιωνε από αγάπη, αλλά και ο μαέστρος μου έλεγε με καμάρι ότι η «Φωτεινούλα» είναι η καλύτερη φιλόλογος και αν την ακούω δεν έχω να φοβηθώ τίποτα στις εξετάσεις.

Έτσι λοιπόν πέρασα το κατώφλι από την εφηβεία στην ενήλική ζωή με τον Μέτερνιχ, τον Βενιζέλο, με γλυκά και θεϊκό πιάνο. Ο μαέστρος και η Φωτεινή ήταν επίσημα το πιο αγαπημένο ζευγάρι που είχα γνωρίσει γιατί φυσικά κρατήσαμε επαφή αφού η Κυρία Φωτεινή συνέχισε να με εξετάζει και σαν φοιτήτρια πια της φιλοσοφικής. Κάθε πρωί ο μαέστρος και η Κυρία Φωτεινή πήγαιναν χεράκι-χεράκι και έκαναν τα ψώνια της ημέρας. Το καλοκαίρι στη παραλία ήταν το μοναδικό ζευγάρι που έμπαινε και έβγαινε από τη θάλασσα πιασμένο χέρι-χέρι. Ο μαέστρος θα έπαιρνε πάντα φρέσκο ψαράκι γιατί «άρεσε στην Φωτεινούλα» και η Κυρία Φωτεινή πάντα θα έκανε ησυχία όταν ο μαέστρος μελετούσε στο πιάνο.
Μέχρι που μια μέρα ο μαέστρος δυστυχώς σε μια από τις βόλτες τους έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του. Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που πέθανε σχεδόν ακαριαία. Θυμάμαι την Κυρία Φωτεινή στο σπίτι τους να κάθεται δίπλα στο άψυχο σώμα του αγαπημένου της με άδειο βλέμμα. Το καπάκι από το πιάνο κλειστό, ποιος θα έπαιζε πια; Θυμάμαι να με τρώει το παράπονο που ο μαέστρος έφυγε τόσο ξαφνικά και η Κυρία Φωτεινή δεν πρόλαβε να τον αποχαιρετήσει. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται αληθινά, πρέπει να αποχωρίζονται όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλίετα ή έστω όπως Οδυσσέας και η μητέρα του στην Νέκυια, αλλά εδώ τίποτα, μόνο σιωπή.
Τα χρόνια περάσανε αργά και βασανιστικά για την Κυρία Φωτεινή. Την τελευταία φορά που την είδα ήταν στον γάμο του γιού της. Φορούσε ένα υπέροχο μπλε φόρεμα.
- Κυρία Φωτεινή τι όμορφη που είστε! Τι ωραίο φόρεμα!
- Τι κάνεις κορίτσι; Να μη τα παρατάς ποτέ!
Δεν το κατάλαβα τότε, αλλά με αποχαιρετούσε. Πέθανε ένα χρόνο αργότερα, λες και περίμενε να παραδώσει το παιδί της σε καλά χέρια και να αποχωρήσει.
Τη μέρα που πέθανε ένιωσα έναν μεγάλο πόνο, έχασα έναν άνθρωπο που πίστευε σε εμένα, που όταν έλεγα δεν έχει νόημα τα παρατάω, μου έλεγε συνέχισε να διαβάζεις  με δυνατό μυαλό και δυνατή καρδιά. Η μόνη μου παρηγοριά ήταν η σκέψη ότι η Κυρία Φωτεινή θα είναι τώρα πια με την μεγάλη της αγάπη, τον μαέστρο.

Και ίσως η μόνη παρηγοριά απέναντι στον θάνατο να είναι αυτή, ότι κάποιος σε περιμένει στην άλλη πλευρά για να σου παίξει πιάνο… 

Αγάπη!!!

Η μεγάλη αγάπη έρχεται μία φορά στη ζωή μας....
Όλοι όσοι την έζησαν, ή την ζούνε καταλαβαίνουν τί εννοώ......
Δεν μιλάω για έρωτα, ούτε για καψουρες.... αυτά μπορείς να τα νιώσεις ανά διαστήματα μεγάλα ή μικρά ίσως ξανά και ξανά......
Με διαφορετικούς ανθρώπους ή ακόμα και κάθε φορά με τον ίδιο.... με μια άλλη λογική και κατάσταση κι αυτό φυσικά είναι ότι πιο μεγαλειώδες και υπέροχο  όταν συμβαίνει.... γιατί συμβαίνει...
Μιλάω για αγάπη.... βαθιά, αληθινή, δυνατή, μοναδική... εκείνη που σε κάνει να αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να βγάλεις τον άλλο από μέσα σου.... εκείνη που ακόμα κι όταν όλα γύρω σου καταρρεουν σε κάνει να θες να προσπαθήσεις πάλι και πάλι.....
Πολύ μπερδεύουν την αγάπη με άλλα συναισθήματα...πού δεν έχουν όμως καμία σχέση μ αυτή....
Η αγάπη είναι συναίσθημα έντονης στοργής και αφοσίωσης.... η αγάπη είναι αρετή!!!!
Πηγάζει μέσα απ την καρδιά μας για εκείνους που πραγματικά νιαζομαστε και έχει μια απίστευτη ενέργεια!!!!
Προκαλεί απέραντη ευτυχία κάθε στιγμή της ζωής σου.... σε κάνει να πιστεύεις πως όλος ο κόσμος σου ανήκει...
Κι αν σε ρωτήσουν για ποιο λόγο αγαπάς έναν άνθρωπο, δεν ξέρεις καν να απαντήσεις κάποιες φορές...
Γιατί ουσιαστικά δεν έχει εξήγηση..... δεν υπάρχουν λέξεις να την περιγράψουν ακριβώς, ούτε να αποδωσουν τη σημασία της..
Είναι εκείνη που σε κάνει να μπορείς να βάζεις τον άλλο πάνω απ τον εαυτό σου,τις ανάγκες του, τα προβλήματα του...
Είναι εκείνη που σου δίνει τη δυνατότητα να μπορείς να συγχωρείς, να αντέχεις, να παλεύεις....
Δίνει αφή στις αισθήσεις... κάνει την ψυχη να αναριγει.. κάνει την μοναξιά να τριζει....
Είναι το χαμόγελο εκείνου που αγαπάμε, το δάκρυ του, η λάμψη στα μάτια του, η αγκαλιά που λαχταραμε, το φιλί που αποζηταμε......
Η αγάπη είναι φωτιά... πού από μακρυά ζεσταινει και από κοντά καίει.... όμως η φλόγα της είναι τόσο λυτρωτικη όταν σε ακουμπάει.....
Και πονάει αβασταχτα όταν σβήνει.... όταν δεν είναι βαθιά κι αληθινή...
Όσοι αγαπήσαμε πολύ, όσοι δώσαμε κάθε σπιθαμη της καρδιάς μας σε έναν άνθρωπο, όσοι ζησαμε την μεγάλη, την μοναδική, την απόλυτη αγάπη, ξέρουμε καλά πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί...
Δεν μπορείς να ξεαγαπησεις απλά, δεν υπάρχει κουμπάκι που γυρίζει και από τη μια στιγμή στην άλλη σταματάει να λειτουργεί το συναίσθημα....
Πάντα αγαπάς πολύ, εκείνον τον ένα άνθρωπο..... ότι κι αν γίνει.... ότι κι αν φέρει η ζωή.....
Πάντα κουβαλάς τις στιγμές που έζησες,  τις αναμνήσεις που σε εδεσαν, τα όνειρα που μοιραστηκες.... εκείνα που σε έφεραν κοντά του....
Γιατί η αγάπη είναι μνήμη......δεν ξεχνάει ποτέ.........
Και αυτή ειναι η μόνη ίσως τιμωρία μιας μεγάλης αγαπης

Ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΑΝΑΠΗΡΟΣ!

Από την Κελλυ Σούπερ.
Ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΑΝΑΠΗΡΟΣ
Μια μέρα που λέτε περπατούσα αφηρημένη και ελαφρώς βλακωδώς στην Βασιλίσσης Όλγας. Ο καιρός ήταν υπέροχος, είχα σχολάσει και χάζευα τις βιτρίνες. Ξαφνικά στο απέναντι πεζοδρόμιο βλέπω έναν ηλικιωμένο που μετά βίας προσπαθούσε να περπατήσει  στο πεζοδρόμιο. Φαινόταν να πονάει πολύ η μέση του και όλο ξαπόσταινε για να ξεκουραστεί και να πιαστεί από καμιά κολώνα. Τον καημένο τον ηλικιωμένο τι του μέλλε να πάθει! Όσο πλησίαζα  η φυσιογνωμία του μου γινόταν όλο και πιο οικεία, όλο και πιο γνωστή. Μέχρι που πλησίασα αρκετά κοντά για να συνειδητοποιήσω ότι ο παππούς που δυσκολευόταν  να περπατήσει ήταν ο ίδιος μου ο παππούς! Και τότε με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Βλέπεις δεν το καταλαβαίνεις, δεν το συνειδητοποιείς αν δεν συμβεί σε εσένα ή σε κάποιον που αγαπάς, αλλά εγώ πια το έβλεπα  ολοκάθαρα: Στην Ελλάδα τα άτομα με κινητικά προβλήματα δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν έξω.
Και πραγματικά σκεφτείτε λίγο πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε άνθρωπο σε αναπηρική καρέκλα; Είδατε κανέναν στο μπαρ να πίνει ποτό; Στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει; Στην τράπεζα; Στο κομμωτήριο; Στη δουλειά; Στο λεωφορείο; Στη βιβλιοθήκη; Στον φούρνο; Στο εστιατόριο που;  Που; Αν κοιτάξεις γύρω σου αυτή τη στιγμή θα δεις κάποιον; Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι με κινητικά προβλήματα στη χώρα μας; Θεραπεύτηκαν όλοι; Δεν νομίζω! Διαισθάνομαι αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω ότι παράλληλα με την ελληνική κοινωνία υπάρχει ένα πλήθος ανθρώπων που ζουν εγκλωβισμένοι διότι δεν μπορούν να κινηθούν. Διαισθάνεσαι την παρουσία τους, αλλά δεν τους βλέπεις.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα έχοντας στο μυαλό μου την σκέψη να ζήσω μια τυπική μέρα μου αλλά να σκέφτομαι τι θα έκανα αν είχα δεμένα τα πόδια μου. Σαν το Οιδίποδα αλλά μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Η πρώτη δυσκολία θα ήταν να μπω και να βγω από το ασανσέρ, μετά θα έπρεπε να κατεβώ τη σκάλα, μετά θα έπρεπε να κατεβώ το πεζοδρόμιο που είναι πάντα γεμάτο με αυτοκίνητα και μηχανάκια και να συρθώ μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Αυτό ήταν ήδη ένας άθλος και ακόμα ήμουν στην Ανατολή της ημέρας. Τα λεωφορεία περνάνε γεμάτα και είναι αδύνατον να μπεις ή να βγεις αλλά ας πούμε ότι θα ήταν η τυχερή μου μέρα και θα ερχόταν άδειο λεωφορείο. Θα έφτανα στη δουλειά -που ευτυχώς επειδή δουλεύω σε σχολείο έχουμε ράμπα- άλλα θα έπρεπε να κάνω μαθήματα μόνο στις τάξεις του κάτω ορόφου. Έλα που όμως ως φιλόλογος δεν μπαίνω μόνο σε ένα τμήμα. Αλλά ας πούμε ότι θα λύναμε κάπως το πρόβλημα και θα έκανα μαθήματα μόνο στο ισόγειο. Όταν θα σχολούσα πως θα ξαναπήγαινα σπίτι; Πώς θα ψώνιζα από το σούπερ μάρκετ; Πως θα έμπαινα από τις αυτόματες πόρτες της τράπεζας που ανοίγουν και κλείνουν σε 3 δευτερόλεπτα; Πως θα πήγαινα μέχρι το πανεπιστήμιο; Πως θα πήγαινα στα φωτοτυπάδικα απέναντι; Και γενικά πως στο καλό θα ζούσα;
Ξέρω ότι οι φυσιολογικοί άνθρωποι όταν έχουν απορίες ψάχνουν στο διαδίκτυο αλλά όχι, όχι εγώ όταν έχω απορίες ψάχνω στους Αρχαίους. Ο Αριστοτέλης λοιπόν λέει ότι τα όντα που κινούνται μόνα τους λέγονται «αυτό-κίνητα». Μάλιστα… Τα όντα που κινούνται με τη βοήθεια κάποιου μέσου -ας πούμε με αναπηρικό αμαξίδιο μιας και αυτό ήταν το θέμα μας- λέει ότι κινούνται «κατά συμβεβηκώς». Μάλιστα… Υπάρχουν τα άψυχα όντα που δεν κινούνται (σκασίλα μας) και τέλος, υπάρχουν τα όντα που ναι μεν είναι έμψυχα αλλά δεν κινούνται. Αμ εδώ σε θέλω Αριστοτέλη μου! Με αυτούς τι κάνουμε; Θα τους αφήσουμε έτσι;
Συνέχισα να διαβάζω και να διαβάζω και να διαβάζω για την κίνηση και επιτέλους βρήκα παρηγοριά. Ο Αριστοτέλης λέει ότι ακόμα και τα όντα που δεν κινούνται, έχουν την κίνηση μέσα τους διότι αυτό που τα κινεί είναι το «Αιώνιο πρώτο κινούν». Και τι είναι αυτό το «πρώτο κινούν» που κινεί τα πάντα; Το «πρώτο κινούν» λέει ο φιλόσοφός κινεί ως «ορεκτόν» και ως «ερώμενον», τρέχω και ανοίγω το λεξικό: αυτό λοιπόν που κινεί τον κόσμο είναι η επιθυμία και η αγάπη, ο Θεός και αυτή η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη του κόσμου.
Αμήν Αριστοτέλη μου! Αμήν!

Γειά σας!!! Είμαι η Βασούλα!!

Γειά σας... είμαι Η Βασούλα!!!
Ναζιαρικο κι ατίθασο ταυτόχρονα κοριτσάκι στα πολύ νιάτα μου.... Μπορούσα να σε κερδίσω με το τίποτα, αρκεί να σου χαμογελουσα και την κοπανουσα απ το σπίτι σε άγνωστες κατευθύνσεις μέχρι να τρεμοπαιξει το βλεφαρο της μάνας μου.....Εκανε χρόνια να ξεπεράσει το σοκ, μη με χάσει δια παντός κάποια στιγμή.....
Δεν είχα ποτέ άσχημες σχέσεις με κανένα παιδάκι.... καλοπροαιρετη, φιλική, μα πάντα τρομερά ανταγωνιστικη και με διάθεση να είμαι αν όχι πρώτη, τουλάχιστον στους καλύτερους σε ότι έκανα.... στο σχολείο δεν μπορούσα να δεχτώ να είμαι πίσω από κανένα...
Έτσι συνέχισα και στην ενήλικη ζωή μου.... Με μια καρδιά ανοιχτή σε όλους,εύκολα γινόμουν η ψυχή της παρέας, γιατί πάντα είχα αίσθηση του χιούμορ, αλλά και αυτοσαρκασμο και λατρευα να περνάω καλά με τους ανθρώπους που είχα γύρω μου...
Ερωτευτηκα τρελά τον άντρα μου στην εφηβεία και για χάρη αυτού του έρωτα, αν και μαθήτρια του 20 στο Λύκειο, παράτησα το όνειρο να σπουδάσω για να κάνω οικογενεια... Δεν το μετάνιωσα ποτέ!!!!! Όταν δινομαι κάπου, δεν δινομαι με ημιμετρα... είμαι εκεί και ολοκληρωτικά!!!! το ίδιο και στις φιλίες μου και σε ότι επιλογή έχω κάνει στη ζωή μου....
Δυνατή στις δυσκολίες, χρειάστηκε να φάω πολλά χαστούκια για να καταλάβω αυτό μου το χάρισμα.... πέρασα στιγμές που άλλοι άνθρωποι θα τα παρατουσαν κι εγώ πασχιζα ώσπου να πετύχω αυτό που επιθυμούσα και πίστευα μέσα μου...
Άκουγα την καρδιά μου κι όχι τη λογική.. δεν ένιωσα ποτέ χαμένη.....
Πεισματαρα και υπομονετικη, ακόμη περισσότερο κι από τον πιο σκληροτραχηλο γάιδαρο..... Αν αυτό που αισθάνομαι ότι θέλω, αξίζει να το κυνηγήσω, δεν αφήνω ποτέ να φύγει απ τα χέρια μου, μέχρι την τελευταία προσπάθεια.....
Δεν θέλησα και δεν ήμουν ποτέ δεύτερη σε τίποτα... Ούτε σε δουλειά, ούτε σε σχέση, ούτε σε προσωπικότητα....
Περήφανη και πάντα ειλικρινής, με χειρότερο μου παιχνίδι το κρυφτουλι...
Ότι βλέπεις κι ακούς, αυτό είμαι....
Έκανα πίσω κι έχω τραβηχτει οριστικά, από καταστάσεις που ένιωσα να με αρρωσταινουν, να με υποτιμουν, να με πηγαίνουν πίσω....
Αν μέσα μου αποφασίσω πως δεν πάει άλλο κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξω γνώμη εύκολα...
Αγυριστο κεφάλι.... Πρέπει όμως να προσπαθήσει πολύ κάποιος να με φέρει σ αυτό το σημείο.......
Άρα δικαιωματικά του χρειάζεται!!
47 χρονών.... σαράντα εφτά!!!
Εμπειρίες ατελείωτες.... Έχω ξεφύγει, έχω τρελαθεί, έχω πέσει, έχω σηκωθεί, έχω κλαψει ατελείωτα, έχω γελάσει μέχρι δακρύων, έχω πονέσει,εχω χάσει πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα, έχω πασχισει να κάνω το παιδί μου, έχω πολεμήσει να κρατήσω το γάμο μου.....
Λατρεύω να τραγουδω, να τρώω ωραία φαγητά, να γλενταω, να κάνω χαβαλέ, να διαβάζω, να σερφαρω στο διαδίκτυο, να γνωρίζω κόσμο.....
Με ξεκουραζει και με ηρεμει το να γράφω ποιήματα, κειμενακια, quotes... Βγάζω στο γράψιμο όλα όσα πολλές φορές δεν βρίσκουν λέξεις να εκφραστουν....
Αγαπάω τις δουλειές που έχουν να κάνουν με επαφή με άλλους ανθρώπους, έχω βγάλει χιλιάδες φωτογραφίες λόγω της εργασίας μου, μπορώ να ψυχολογησω κάποιον μέσα στα πρώτα λεπτά ααανετα.....
Δεν είμαι ξερολας, αλλά καταγινομαι με πολλά και μου αρέσει να έχω άποψη, που να μπορώ να την στηρίζω... άρα παρακολουθώ στενά πολλά πράγματα ταυτόχρονα.....
Δεν ανεχομαι την σύγκριση, δεν μπαίνω σε διαδικασία ποτέ να μετρήσω εμένα, σύμφωνα με το τί είναι ο άλλος..
Σ οποιον αρέσω, για τους άλλους δεν θα μπορέσω με λίγα λόγια....
Είμαι γυναίκα που δεν περνάει απαρατήρητη, το νιώθω και μου το λένε... όμως είναι κάτι που δεν το εκμεταλλευτηκα ποτέ, ακόμα κι αν μου δόθηκαν οι ευκαιρίες...Δεν θεώρησα ποτέ σαν προσόν την όποια ομορφιά μου.... πάντα ήθελα να είμαι κάπου, επειδή το αξιζω και αυτό αναγνωριζεται....
Σεβομαι τον εαυτό μου, την οικογένεια μου... μ αρέσει να μπορώ να κοιτάζω τους άλλους στα μάτια χωρίς να τα χαμηλωνω.... Αγαπάω με όλη μου τη δύναμη, ξενερωνω σταδιακά αλλά ανεπανορθωτα......
Η ζωή μου περασμένη από 47 κύματα..... όσα και τα χρόνια μου....
Έχω φτάσει σε κεινο το σημείο που δεν  φοβάμαι τίποτα και κανένα..... και τελικά καταλαβαίνω πως δεν φοβήθηκα ποτέ πραγματικά..
Βαθιά σκεπτόμενη πάντα και υπεραναλυτικη, έκανα επιλογές που άλλοι θεώρησαν φοβια, αλλά για μένα ήταν απλά συνειδητη επιλογή γιατί κάτι μέσα μου αυτό ζητούσε.....
Η λέξη ανασφάλεια, έχει από καιρό κλειδώσει σε κάποιο συρτάρι του μυαλού μου.... δεν την γνωρίζω...Είναι που απλά μετραω και ξαναμετραω τις κινήσεις μου.... Απεχθανομαι την βιασύνη και την επιπολαιοτητα....
Το μυαλό μου παίρνει εκατό στροφές το δευτερόλεπτο,μπορώ να καλιγωσω ψυλλο όπως έλεγε ο παππούς μου και αν κάτι δεν μου αρέσει μπορώ να γκρινιαξω , να μουρμουρισω, να θυμωσω , να σου σπάσω τα νεύρα σε χρόνο dt... και στον ίδιο χρόνο να το ξεχασω και να αρχίσω τα χαζά και τα καμώματα.....
Πατάω σταθερά στη γη και είμαι γνήσιο καθαροαιμο Ταυρακι...... μπορώ να γίνω από γατούλα, τίγρης και το ανάποδο.....
Σε μια διαρκή αναζήτηση για το πόσο περισσότερα μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου και σε όσους αγαπώ... και πάντα πρόθυμη να δώσω συγχώρεση σε κάτι που με εβλαψε,  αρκει να είμαι σίγουρη πως αυτός που μου το προκάλεσε , το έχει καταλάβει και το εννοεί....
Δεν ξεχνάω τίποτα, όμως μπορώ και προσπερναω..... και προχωράω...
Κι αν έπρεπε με μια φράση να χαρακτηρισω τον εαυτό μου σαν επίλογο, θα έλεγα
"Δεν το βάζω ποτέ κάτω "......