Από την Κελλυ Σούπερ.
Ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΑΝΑΠΗΡΟΣ
Μια μέρα που λέτε περπατούσα αφηρημένη και ελαφρώς βλακωδώς στην Βασιλίσσης Όλγας. Ο καιρός ήταν υπέροχος, είχα σχολάσει και χάζευα τις βιτρίνες. Ξαφνικά στο απέναντι πεζοδρόμιο βλέπω έναν ηλικιωμένο που μετά βίας προσπαθούσε να περπατήσει στο πεζοδρόμιο. Φαινόταν να πονάει πολύ η μέση του και όλο ξαπόσταινε για να ξεκουραστεί και να πιαστεί από καμιά κολώνα. Τον καημένο τον ηλικιωμένο τι του μέλλε να πάθει! Όσο πλησίαζα η φυσιογνωμία του μου γινόταν όλο και πιο οικεία, όλο και πιο γνωστή. Μέχρι που πλησίασα αρκετά κοντά για να συνειδητοποιήσω ότι ο παππούς που δυσκολευόταν να περπατήσει ήταν ο ίδιος μου ο παππούς! Και τότε με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Βλέπεις δεν το καταλαβαίνεις, δεν το συνειδητοποιείς αν δεν συμβεί σε εσένα ή σε κάποιον που αγαπάς, αλλά εγώ πια το έβλεπα ολοκάθαρα: Στην Ελλάδα τα άτομα με κινητικά προβλήματα δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν έξω.
Και πραγματικά σκεφτείτε λίγο πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε άνθρωπο σε αναπηρική καρέκλα; Είδατε κανέναν στο μπαρ να πίνει ποτό; Στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει; Στην τράπεζα; Στο κομμωτήριο; Στη δουλειά; Στο λεωφορείο; Στη βιβλιοθήκη; Στον φούρνο; Στο εστιατόριο που; Που; Αν κοιτάξεις γύρω σου αυτή τη στιγμή θα δεις κάποιον; Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι με κινητικά προβλήματα στη χώρα μας; Θεραπεύτηκαν όλοι; Δεν νομίζω! Διαισθάνομαι αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω ότι παράλληλα με την ελληνική κοινωνία υπάρχει ένα πλήθος ανθρώπων που ζουν εγκλωβισμένοι διότι δεν μπορούν να κινηθούν. Διαισθάνεσαι την παρουσία τους, αλλά δεν τους βλέπεις.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα έχοντας στο μυαλό μου την σκέψη να ζήσω μια τυπική μέρα μου αλλά να σκέφτομαι τι θα έκανα αν είχα δεμένα τα πόδια μου. Σαν το Οιδίποδα αλλά μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Η πρώτη δυσκολία θα ήταν να μπω και να βγω από το ασανσέρ, μετά θα έπρεπε να κατεβώ τη σκάλα, μετά θα έπρεπε να κατεβώ το πεζοδρόμιο που είναι πάντα γεμάτο με αυτοκίνητα και μηχανάκια και να συρθώ μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Αυτό ήταν ήδη ένας άθλος και ακόμα ήμουν στην Ανατολή της ημέρας. Τα λεωφορεία περνάνε γεμάτα και είναι αδύνατον να μπεις ή να βγεις αλλά ας πούμε ότι θα ήταν η τυχερή μου μέρα και θα ερχόταν άδειο λεωφορείο. Θα έφτανα στη δουλειά -που ευτυχώς επειδή δουλεύω σε σχολείο έχουμε ράμπα- άλλα θα έπρεπε να κάνω μαθήματα μόνο στις τάξεις του κάτω ορόφου. Έλα που όμως ως φιλόλογος δεν μπαίνω μόνο σε ένα τμήμα. Αλλά ας πούμε ότι θα λύναμε κάπως το πρόβλημα και θα έκανα μαθήματα μόνο στο ισόγειο. Όταν θα σχολούσα πως θα ξαναπήγαινα σπίτι; Πώς θα ψώνιζα από το σούπερ μάρκετ; Πως θα έμπαινα από τις αυτόματες πόρτες της τράπεζας που ανοίγουν και κλείνουν σε 3 δευτερόλεπτα; Πως θα πήγαινα μέχρι το πανεπιστήμιο; Πως θα πήγαινα στα φωτοτυπάδικα απέναντι; Και γενικά πως στο καλό θα ζούσα;
Ξέρω ότι οι φυσιολογικοί άνθρωποι όταν έχουν απορίες ψάχνουν στο διαδίκτυο αλλά όχι, όχι εγώ όταν έχω απορίες ψάχνω στους Αρχαίους. Ο Αριστοτέλης λοιπόν λέει ότι τα όντα που κινούνται μόνα τους λέγονται «αυτό-κίνητα». Μάλιστα… Τα όντα που κινούνται με τη βοήθεια κάποιου μέσου -ας πούμε με αναπηρικό αμαξίδιο μιας και αυτό ήταν το θέμα μας- λέει ότι κινούνται «κατά συμβεβηκώς». Μάλιστα… Υπάρχουν τα άψυχα όντα που δεν κινούνται (σκασίλα μας) και τέλος, υπάρχουν τα όντα που ναι μεν είναι έμψυχα αλλά δεν κινούνται. Αμ εδώ σε θέλω Αριστοτέλη μου! Με αυτούς τι κάνουμε; Θα τους αφήσουμε έτσι;
Συνέχισα να διαβάζω και να διαβάζω και να διαβάζω για την κίνηση και επιτέλους βρήκα παρηγοριά. Ο Αριστοτέλης λέει ότι ακόμα και τα όντα που δεν κινούνται, έχουν την κίνηση μέσα τους διότι αυτό που τα κινεί είναι το «Αιώνιο πρώτο κινούν». Και τι είναι αυτό το «πρώτο κινούν» που κινεί τα πάντα; Το «πρώτο κινούν» λέει ο φιλόσοφός κινεί ως «ορεκτόν» και ως «ερώμενον», τρέχω και ανοίγω το λεξικό: αυτό λοιπόν που κινεί τον κόσμο είναι η επιθυμία και η αγάπη, ο Θεός και αυτή η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη του κόσμου.
Αμήν Αριστοτέλη μου! Αμήν!
Ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΑΝΑΠΗΡΟΣ
Μια μέρα που λέτε περπατούσα αφηρημένη και ελαφρώς βλακωδώς στην Βασιλίσσης Όλγας. Ο καιρός ήταν υπέροχος, είχα σχολάσει και χάζευα τις βιτρίνες. Ξαφνικά στο απέναντι πεζοδρόμιο βλέπω έναν ηλικιωμένο που μετά βίας προσπαθούσε να περπατήσει στο πεζοδρόμιο. Φαινόταν να πονάει πολύ η μέση του και όλο ξαπόσταινε για να ξεκουραστεί και να πιαστεί από καμιά κολώνα. Τον καημένο τον ηλικιωμένο τι του μέλλε να πάθει! Όσο πλησίαζα η φυσιογνωμία του μου γινόταν όλο και πιο οικεία, όλο και πιο γνωστή. Μέχρι που πλησίασα αρκετά κοντά για να συνειδητοποιήσω ότι ο παππούς που δυσκολευόταν να περπατήσει ήταν ο ίδιος μου ο παππούς! Και τότε με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Βλέπεις δεν το καταλαβαίνεις, δεν το συνειδητοποιείς αν δεν συμβεί σε εσένα ή σε κάποιον που αγαπάς, αλλά εγώ πια το έβλεπα ολοκάθαρα: Στην Ελλάδα τα άτομα με κινητικά προβλήματα δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν έξω.
Και πραγματικά σκεφτείτε λίγο πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε άνθρωπο σε αναπηρική καρέκλα; Είδατε κανέναν στο μπαρ να πίνει ποτό; Στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει; Στην τράπεζα; Στο κομμωτήριο; Στη δουλειά; Στο λεωφορείο; Στη βιβλιοθήκη; Στον φούρνο; Στο εστιατόριο που; Που; Αν κοιτάξεις γύρω σου αυτή τη στιγμή θα δεις κάποιον; Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι με κινητικά προβλήματα στη χώρα μας; Θεραπεύτηκαν όλοι; Δεν νομίζω! Διαισθάνομαι αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω ότι παράλληλα με την ελληνική κοινωνία υπάρχει ένα πλήθος ανθρώπων που ζουν εγκλωβισμένοι διότι δεν μπορούν να κινηθούν. Διαισθάνεσαι την παρουσία τους, αλλά δεν τους βλέπεις.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα έχοντας στο μυαλό μου την σκέψη να ζήσω μια τυπική μέρα μου αλλά να σκέφτομαι τι θα έκανα αν είχα δεμένα τα πόδια μου. Σαν το Οιδίποδα αλλά μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Η πρώτη δυσκολία θα ήταν να μπω και να βγω από το ασανσέρ, μετά θα έπρεπε να κατεβώ τη σκάλα, μετά θα έπρεπε να κατεβώ το πεζοδρόμιο που είναι πάντα γεμάτο με αυτοκίνητα και μηχανάκια και να συρθώ μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Αυτό ήταν ήδη ένας άθλος και ακόμα ήμουν στην Ανατολή της ημέρας. Τα λεωφορεία περνάνε γεμάτα και είναι αδύνατον να μπεις ή να βγεις αλλά ας πούμε ότι θα ήταν η τυχερή μου μέρα και θα ερχόταν άδειο λεωφορείο. Θα έφτανα στη δουλειά -που ευτυχώς επειδή δουλεύω σε σχολείο έχουμε ράμπα- άλλα θα έπρεπε να κάνω μαθήματα μόνο στις τάξεις του κάτω ορόφου. Έλα που όμως ως φιλόλογος δεν μπαίνω μόνο σε ένα τμήμα. Αλλά ας πούμε ότι θα λύναμε κάπως το πρόβλημα και θα έκανα μαθήματα μόνο στο ισόγειο. Όταν θα σχολούσα πως θα ξαναπήγαινα σπίτι; Πώς θα ψώνιζα από το σούπερ μάρκετ; Πως θα έμπαινα από τις αυτόματες πόρτες της τράπεζας που ανοίγουν και κλείνουν σε 3 δευτερόλεπτα; Πως θα πήγαινα μέχρι το πανεπιστήμιο; Πως θα πήγαινα στα φωτοτυπάδικα απέναντι; Και γενικά πως στο καλό θα ζούσα;
Ξέρω ότι οι φυσιολογικοί άνθρωποι όταν έχουν απορίες ψάχνουν στο διαδίκτυο αλλά όχι, όχι εγώ όταν έχω απορίες ψάχνω στους Αρχαίους. Ο Αριστοτέλης λοιπόν λέει ότι τα όντα που κινούνται μόνα τους λέγονται «αυτό-κίνητα». Μάλιστα… Τα όντα που κινούνται με τη βοήθεια κάποιου μέσου -ας πούμε με αναπηρικό αμαξίδιο μιας και αυτό ήταν το θέμα μας- λέει ότι κινούνται «κατά συμβεβηκώς». Μάλιστα… Υπάρχουν τα άψυχα όντα που δεν κινούνται (σκασίλα μας) και τέλος, υπάρχουν τα όντα που ναι μεν είναι έμψυχα αλλά δεν κινούνται. Αμ εδώ σε θέλω Αριστοτέλη μου! Με αυτούς τι κάνουμε; Θα τους αφήσουμε έτσι;
Συνέχισα να διαβάζω και να διαβάζω και να διαβάζω για την κίνηση και επιτέλους βρήκα παρηγοριά. Ο Αριστοτέλης λέει ότι ακόμα και τα όντα που δεν κινούνται, έχουν την κίνηση μέσα τους διότι αυτό που τα κινεί είναι το «Αιώνιο πρώτο κινούν». Και τι είναι αυτό το «πρώτο κινούν» που κινεί τα πάντα; Το «πρώτο κινούν» λέει ο φιλόσοφός κινεί ως «ορεκτόν» και ως «ερώμενον», τρέχω και ανοίγω το λεξικό: αυτό λοιπόν που κινεί τον κόσμο είναι η επιθυμία και η αγάπη, ο Θεός και αυτή η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη του κόσμου.
Αμήν Αριστοτέλη μου! Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου