Κι αν δεν πετύχει;

Γράφει η Sailormoon.

"Μαμά άσε με να διαβάσω λίγο ακόμη " φώναξε το τότε 8χρονο κοριτσάκι.
"Παιδί μου φτάνει, θα χαλάσεις τα μάτια σου " πήρε την απάντηση της η μικρή.
Η μαμά της έκλεισε το φως του δωματίου και άναψε το μικρό φωτάκι νυχτός για να μη φοβούνται τα κορίτσια της. Η μεγάλη δηλαδή γιατί η μικρή δε καταλάβαινε τίποτα από φόβο.  Μα πόση διαφορά είχαν αυτά τα δύο παιδιά? Γεννημένα από την ίδια μάνα και τον ίδιο πατέρα αλλά τόσο αντίθετοι χαρακτήρες.  Η μεγάλη χωμένη στα βιβλία και στα μαθήματα της. Η μικρή χωμένη στις αλάνες και στους τσακωμούς με τα αγόρια.
Είκοσι χρόνια μετά η μεγάλη θα θυμόταν για πάντα τα λόγια της μάνας. "Θα χαλάσεις τα μάτια σου παιδάκι μου"..  Τότε πριν 20 χρόνια της φαινόταν χαζό αυτο. Μα πως γινόταν να χαλάσουν τα μάτια? Τι ήταν? Αβγό που κλουβιάζει? Δε χαλάνε τα μάτια έλεγε τότε.  Είκοσι χρόνια μετά καθισμένη στο ιατρείο ενός από τους κορυφαίους οφθαλμιάτρους της Γερμανίας θα άκουγε ξανά μέσα στο κεφάλι της τα λόγια της μάνας της. Μόνο που τώρα άκουγε και τα λόγια του γιατρού της. "Κυρία μου πρέπει να ρίξουμε τη πίεση των ματιών σας και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να σώσουμε τα μάτια σας" μα τι της έλεγε? Τι είχαν τα μάτια της? Ωραία είχε κάποιες ενοχλήσεις, κάτι πονοκεφάλους, κάτι περίεργους πόνους στα μάτια. Απλά θα χρειαζόταν καινούρια γυαλιά. Πόσο κακό ήταν δηλαδή που τα τελευταία 3 χρόνια δεν είχε κάνει τον εξάμηνο έλεγχο της? Η απάντηση ήρθε σαν καταπέλτης εν αιθρία.  "Θα αλλάξουμε για αρχή γυαλιά. Αν όμως συνεχίσουν οι ενοχλήσεις θα κάνουμε νέες εξετάσεις. Πιο εξειδικευμένες. " Σημασία δεν έδωσε στα λόγια του γιατρού.  Πήρε τη συνταγή με τους νέους βαθμούς και πήγε να πάρει καινούρια γυαλιά. Σιγά μη ξέρει ο Γερμανός τι έχω εγώ στα μάτια μου, έλεγε. Έξι μήνες μετά οι ενοχλήσεις ήταν ακόμη πιο έντονες. Ξαναπήγε στο γιατρό.  Πάλι νέα γυαλιά. Και δε της έφτανε αυτό, έπρεπε να κάνει και ένα σωρό εξετάσεις.  Δύο χρόνια σχεδόν τράβηξαν οι εξετάσεις.  Στο τέλος κι αφού μέσα σε 3 μήνες έφτασε να βλέπει 4% με γυαλιά, ήρθε αυτό που φοβόταν. "Αν δεν κάνουμε την επέμβαση στα μάτια σας κινδυνεύετε με ολική τύφλωση. Πρέπει να γίνει άμεσα η επέμβαση." Μα τι της έλεγε? Αυτή δεν είχε διάθεση για καμία επέμβαση. Το ήθελε από την μια γιατί θα ξεφορτωνόταν μια και καλή τα γυαλιά και τους φακούς αλλά από την άλλη φοβόταν. Φοβόταν το κόστος, την όλη διαδικασία  (δεν είναι κι ότι καλύτερο να σου ανοίγουν τα μάτια χωρίς αναισθησία) , τον μετεγχειρητικό πόνο.  Κι αν αποτύχαινε η επέμβαση? Τι θα γινόταν Τότε? Με βαριά καρδιά κι έχοντας γνώση όλων των παρενεργειών και όλων των κινδύνων έκλεισε το ραντεβού για την επέμβαση. Ήρθε κι η μαμα της να την προσέξει. Αφού για 6 εβδομάδες μετά δε της επιτρεπόταν να κάνει απλά καθημερινά πράγματα.  Κι η επέμβαση στέφθηκε με επιτυχία. Για τον γιατρό. Όχι για εκείνη. Εκείνη υπέφερε. Στη διάρκεια της επέμβασης υπέφερε. Μετά την επεμβαση υπέφερε. Έπαιρνε το ένα παυσίπονο μετά το άλλο για να αντέξει τον πόνο.  Κι εκείνα τα επιθέματα ματιών τα μισούσε.  Μα πως μπορεί να κοιμηθεί κάποιος με αυτές τις αηδίες στα μάτια του? Αλλά κοιμήθηκε με τις αηδίες. Και έβαζε σταγόνες με το χρονόμετρο όπως ακριβώς της είχε πει ο γιατρός.  Και πέρασαν οι 3 πρώτες εβδομάδες.  Και ξαναπήγε για έλεγχο.  Και άκουσε αυτό που απευχόταν.  "Τα μάτια σας δεν έχουν επανέλθει όπως θα θέλαμε. Θα χρειαστεί να κάνετε κι άλλη επέμβαση. Έχετε μόνο 1% πιθανότητες να την γλιτώσουμε. " Μα τι στο καλό είχε κάνει λάθος? Πρόσεχε πάρα πολύ, έκανε όλα όσα της είπε ο γιατρός. 
"Θα τα πούμε σε 8 μέρες ξανά. Αν μέχρι τότε έχει υποχωρήσει η λοίμωξη θα τη γλιτώσουμε τη δεύτερη επέμβαση."
Πέντε μέρες πριν το ραντεβού η μαμα της έφευγε για Ελλάδα. Είχε κάτσει ήδη ένα μήνα κι έπρεπε να φύγει γιατί είχε κι η ίδια της κάποιες εξετάσεις να κάνει. Στο επικείμενο ραντεβού η καρδιά της έτρεμε. Φοβόταν ένα δεύτερο χειρουργείο στα μάτια.. Και τότε ήρθε η απάντηση του γιατρού της "Όλα δείχνουν πως δε θα χρειαστεί αλλξ επέμβαση. Ανεβάζουμε τις σταγόνες κορτιζόνης σε 3 φορές την μέρα ομως. Θα τα πούμε σε 8 εβδομάδες ξανά. Μέχρι τότε θα πρέπει να μπορείς να βλέπεις 100% αν όχι μπαίνουμε χειρουργείο την ίδια στιγμή. "
Ούρλιαξε από τη χαρά της ! Και μαζί της ούρλιαξε κι ο άντρας της. Αυτός που ήταν δίπλα της αυτά τα 2 τελευταία χρόνια σε ολα. Καλά, κακά , όμορφα, άσχημα. Θα το παλεύανε μαζί κι αυτό. Είχε 8 εβδομάδες καιρό να ελπίζει και να προσπαθεί για το καλύτερο.

Ξαπλωμενος στο κρεβάτι με τα μάτια καρφωμενα στο ταβάνι...
Πόση ώρα άραγε ήταν έτσι;;; ούτε που το είχε καταλάβει...κοίταξε δίπλα του το ρολόι... 3.00.. πότε θα ξημερώσει Θεέ μου;;;;
Άλλο ένα βράδυ μόνος,να μοιράζεται την ησυχία της νύχτας παρέα με τις σκέψεις του.Την αγαπούσε αυτή την ησυχία παλιά. Ήταν κάτι που του έλειπε, όταν το σπίτι ήταν γεμάτο θορύβους..Τωρα του φαίνεται πως του τρυπαει το κεφάλι.. τον ενοχλεί.
Σηκώθηκε και έβαλε ένα ποτό.. άδικα τυραννιεμαι σκέφτηκε.Δεν έχει ύπνο πάλι σήμερα.Ανοιξε το ραδιόφωνο και η μουσική πλημμυρισε το δωμάτιο...
Παριος, "χωρίς εσένα δεν υπάρχω,είμαι ένα τίποτα εγώ " ..
Βαλτοι είστε;;; μουρμουριξε μέσα απ τα δόντια του..
Το έκλεισε βιαστικά.. καλύτερα η απόλυτη ησυχία..κοίταξε γύρω του.. ποτέ τα πράγματα μέσα στο σπίτι δεν του φάνηκαν τόσο άχρηστα, τόσο ασημαντα όπως εκείνη τη στιγμή.. λες κι έπαιρναν κι αυτά αξία και ομορφιά , όσο ζούσε εκεί η οικογένεια του...
Έπιασε με το χέρι του το κεφάλι του.. ένιωθε πως έκαιγε..τα μηνιγγια του βαρουσαν σαν τρελά...πως έφτασα εδώ;;; πως δεν έδωσα σημασία σε όσα έλεγε με κάθε τρόπο;;; άλλες φορές προσπαθώντας να ανοίξει κουβέντα  και άλλες απλά  με την σιωπή της;;;
Γιατί δεν την άκουγα;;γιατί ήθελα πάντα να δείχνω ότι δεν με νοιάζει, ότι  θα κάνω αυτό που θέλω,ότι δεν την χρειάζομαι,ότι εκείνη φταιει πάντα για όλα;;; γιατί δεν διάβαζα τα υγρά της μάτια που περίμεναν μια λέξη μου, μια κίνηση, που να δείχνει ότι καταλαβαίνω, ότι την θέλω και την αγαπώ;;;
Γιατί ταμπουρωθηκα τόσο πολύ πίσω απ τον εγωισμο μου;;; γιατί δεν προσπάθησα;; γιατί την αναγκασα να φύγει;;;
Πόσο βασανιστηκε, πόσο πικραθηκε, πόσο υπομονή έκανε για μένα;;;
Κάθε βράδυ οι ίδιες σκέψεις... κάθε βράδυ ο ίδιος πόνος... δεν είχε μάθει να μιλάει, να εξηγεί, να δείχνει τα συναισθήματα του.. Πίστευε πως κάνοντας αυτά που συνηθιζε πάντα να κάνει, τα τυπικά του συζύγου, κάλυπτε όλα εκείνα που της έλειπαν ή που την ταλαιπωρουσαν.. πότε της είχε πει τελευταία φορά ότι την αγαπάει;; ότι είναι όμορφη;;; ότι την θαυμάζει;; την έβαζε στο περιθώριο της ζωής του... την κραταγε μακρυά, γιατί ο ίδιος φοβόταν να αφεθει, να δώσει, να ανοίξει την ψυχή του.. νόμιζε πως θα της δώσει θάρρος και θα τον κάνει ότι θέλει...
Νόμιζε πως έτσι, δεν θα της έδινε το δικαίωμα να νιώθει εκείνη, πως έχει δίκιο.. γιατί είχε το ήξερε...αλλα δεν ήθελε με τίποτα να το παραδεχτεί... πως την είχε παραμελησει.. πως της μιλούσε με το ζόρι... πως ξεχνούσε τις ανάγκες της... πως την κοιτούσε με άδειο βλέμμα..πως ζούσε μαζί της τυπικά..
Και τώρα;;μόνος.... και δεν ξέρει αν θα είναι για λίγο, για πολύ, ή για πάντα...και πριν καιρό, φανταζοταν πως θα τον βόλευε αυτό και  θα του άρεσε.. θα ήταν καλό πρώτα για εκείνη κι έπειτα και για τον ίδιο...
Μιλάει κάθε μέρα μαζί της.. την ακούει να ψιθυριζει τις λέξεις κάθε φορά στο τηλέφωνο με μια φωνή που λες και τρέμει  και καταλαβαίνει πως ούτε κι αυτή είναι καλά... όμως δεν κάνει πίσω... δεν έμαθε να κάνει πίσω..
Του λείπει... το γέλιο της, η φωνή της, το άγγιγμα της, η φροντιδα της, ακόμα και η μουρμουρα της... του λειπει η αγάπη της που πάντα αμφισβητουσε με την στάση του...
Γιατί τον αγαπούσε, το ήξερε κι αυτό.. όμως ήταν πιο εύκολο να παριστάνει τον άνετο, κάθε φορά που της έλεγε ότι κι εκείνη δεν ένιωθε και τόσα πολλά για κεινον...
Τα παιδιά τα βλέπει.. σχεδόν καθημερινά, όμως το δωμάτιο τους ειναι σκοτεινό τώρα που δεν είναι εδώ, ακόμα και την μέρα..ποσες φορές της είχε πει, πως τα παιδιά έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και θα καταλάβουν;; πως ότι κι αν γίνει, θα είναι συνέχεια δίπλα τους;;; μα είναι;;; που είναι τώρα;;; εκείνα σ ένα άλλο σπίτι κι αυτός εδώ... δεν ξέρει αν ξύπνησαν από κάποιο κακό όνειρο, αν έκαναν το μπάνιο τους πριν κοιμηθουν, αν διάβασαν όλα τα μαθήματα τους.. δεν τα έκανε μια αγκαλιά, δεν τα έδωσε ένα φιλί για καληνύχτα...
Τί έκανα;;;; πως το έκανα;;;
Δεν της είπε ποτέ να φύγει... μα όλη του η συμπεριφορά αυτό της έλεγε μέρες, εβδομάδες, μήνες ολοκληρους...
Ξαπλωσε πάλι στο κρεβάτι με το ταβάνι εκεί στη θέση του, να περιμένει πάλι να συζητήσει μαζί του...
Τα μάτια του έτσουζαν από την αγρυπνια... ας καταφέρω να κοιμηθώ έστω και λίγο, να μην σκέφτομαι...
Θα της πω αύριο να βρεθούμε.. να πιούμε μαζί ένα ποτό, κάτι.. Να τη δω...πρέπει επιτέλους να προσπαθήσω να μάθω να μιλάω.. ίσως καταφέρω να της πω μερικά πράγματα...πρέπει να της πω.. πρέπει..... αλλιώς θα τη χάσω εντελώς... να ακούσει,ότι  δεν αντέχω μακρυά της..
"Ότι χωρίς εκείνη, δεν υπάρχω......"

Σπίτι μπροστά στη θάλασσα!!!

Κατέβηκαν από το αυτοκίνητο στην στροφή ενός δρόμου που οδηγούσε στην παραλία....
Απέναντι ακριβώς η θάλασσα κι ανάμεσα σ αυτούς και εκείνη μόνο η αμμουδιά κι ένας μικρός χωματοδρομος... ησυχία.. στο βάθος διακρινονταν λίγες παρέες με τις ομπρέλες τους... μπροστά τους τίποτα... Πίσω τους πολλά δέντρα, λίγα διάσπαρτα σπίτια...ούτε οργανωμένα πράγματα, ούτε φασαρία ... ωραία...
Τί θέλουμε εδώ σκέφτηκε;;;; τόσα μέρη αυτή η περιοχή για μπάνιο... που με έφερε;;; πήγε κάτι να πει, μα προτίμησε τελικά  να μην μιλήσει..άλλωστε για μια βουτιά είχαν πάει και δεν είχε πρόβλημα να είναι και κάπου απόμερα....
Τελευταία δεν είχε  και την τέλεια διάθεση ... κοιμόταν άσχημα τα βράδια, ξυπνουσε πάντα σαν κουρασμένη το πρωί.... την ημέρα χρειαζόταν κάνα παυσιπονο κάπου κάπου, για  να μπορεί να σταθεί όπως πρέπει στην καθημερινή ρουτίνα..κάτι ένιωθε πως της συμβαίνει, μα δεν τολμουσε να το παραδεχτεί... ούτε και είχε τη δύναμη να το αντιμετωπίσει καταματα.... ο καθένας ξέρει να αφουγκραζεται τον εαυτό του κι εκείνη είχε άπλετο χρόνο να το κάνει... ήταν τόσες ώρες  μόνη...
πέρασε πολλά μέσα σε ένα διάστημα λίγων χρόνων , δυσκολευοταν να περάσει κι άλλο ένα... ότι είναι να ρθει ας έρθει σκεφτόταν..σαν να είχε αφεθει, σαν να μην την ένοιαζε. Κοροϊδευε τον εαυτό της και τους γύρω της όμως. γιατί την ένοιαζε και πολύ, μα η στάση απαθειας την βοηθούσε να κρατάει την ισορροπία της για την ώρα....
Τον κοίταξε.. πόσα πολλά ένιωθε γι αυτόν τον άνθρωπο..Η καρδιά της σκιρτησε από αγάπη και πόνο μαζί..Αν ήξερε.. αχ αν ήξερε πόσα...
Ενοιωθε πως κάποιες φορές δεν το καταλαβαίνει... πως ίσως έπαψε να τον ενδιαφέρει... την ματωνε αυτή η σκέψη... την έκανε να αισθάνεται απαίσια, μισή... όχι.. δεν ήθελε κάτι τέτοιο εκείνη την στιγμή.. ήθελε να αφήσει ελεύθερο το μυαλό της και να απολαύσει το τοπίο,που όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο την μαγευε... χωρίς να έχει κάτι το τρομερά διαφορετικο από τα συνηθισμένα παρόμοια παραλιακα μέρη, είχε κάτι που της τράβηξε την προσοχή..
Τα σπίτια ήταν μια αναπνοή από τη θάλασσα, αλλά μέσα σε ένα απόλυτα φυσικό περιβάλλον....
Το όνειρο της ήταν αυτό..... να έχει ένα σπίτι απέναντι από τη θάλασσα... να βγαίνει το πρωί πριν ακόμα ανατειλει ο ήλιος και να πίνει τον καφέ της, με το βλέμμα χαμένο σ εκείνη.... να ακούει τους ήχους της, να μυρίζει την αυρα της... να την έχει δίπλα της... να της δίνει έμπνευση, χαλαροτητα αλλά και λίγη απ τη  δύναμη της...
Την ηρεμουσε η θέα της  θάλασσας... την ταξίδευε.... και πάντα όποτε ήθελε να εκφράσει μια επιθυμία ανεκπληρωτη που θα ήθελε να γίνει πραγματικότητα, ήταν αυτό..δεν είχε ζητήσει ποτέ τίποτα πολύ μεγάλο στη ζωή της.. δεν είχε απαιτήσεις τρελές.. είχε μάθει και στα λίγα και στα περισσότερα, μα ποτέ στα πολλά... Της αρκούσαν αυτά που της είχαν δοθεί και είχε κερδίσει.. μα όλοι οι άνθρωποι, έχουν ένα κρυφό ή και φανερό όνειρο... μικρό ή μεγάλο... το δικό της ήταν αυτό....
Χαμένη στις σκέψεις της δεν κατάλαβε πως την είχε πλησιάσει... της ακουμπησε το χέρι απαλά σαν να ήθελε λες να της ξυπνήσει και της είπε, πάμε;;;
Ξεκίνησε μπροστα κι αντί να πάρει την κατεύθυνση της παραλίας, γύρισε προς τα πίσω, στην μεριά των σπιτιών.... εκείνη δεν ρώτησε γιατί το κάνει.. περίμενε πρώτα να δει τί έχει κατά νου και μήπως σκέφτηκε να κοιτάξει κάτι, που εκείνη δεν ήξερε....
Ζυγωσε κοντά του και προχωρούσε πλάι του... τον κοίταξε κι εκείνος λες και το κατάλαβε γύρισε, έριξε το βλέμμα του στα μάτια της και με ενα χαμόγελο που είχε καιρό να δει, της είπε.. έλα.... εδώ είμαστε...
Είχε σταματήσει μπροστά από την πόρτα μιας αυλης... μέσα σ αυτήν, ενα υπέροχο μικρό περιποιημενο σπιτάκι με μια μεγάλη βεράντα πνιγμενη στα λουλούδια και απέναντι ακριβώς το απέραντο γαλάζιο... πριν προλάβει καν να τον ρωτήσει τί είναι εκεί, έβαλε μέσα στα χερια της ένα μικρό κι ένα μεγαλύτερο κλειδί....
Αυτά είναι τα κλειδιά του σπιτιού... και είναι δικά σου... δικά μας... και είναι το σπίτι μας..
Είναι αυτό που ζητούσες...ειναι αυτό που πάντα ονειρευοσουν... και εγώ , να ξέρεις πως σ αγαπώ τόσο πολύ,  όσο κι αν μερικές φορές μπορεί και να μην στο δείχνω ή να μην θες να το καταλάβεις...
Καιρό τώρα το σκεφτόμουν το έψαχνα και  το συζητουσα...
Είχε μείνει άφωνη... το πρόσωπο της ήταν πνιγμενο στα δάκρυα, αλλά από χαρά κι από λύτρωση... από αγάπη.... από ευτυχία.....
Τί άκουγε;; τί έβλεπε;;; τί ζούσε;;;;
Νομίζω πως είμαι σε ένα όνειρο του είπε και πως μόλις ξυπνήσω  θα χαθουνε όλα.... δεν το περίμενα ποτέ.. ήταν τόσο ξαφνικό.. πως.. πότε.. με τι τρόπο... μα... ξεκίνησε να λέει..
Έβαλε το χέρι του στα χείλη της.... θα τα πούμε αυτά... θέλω να ξέρεις, πως σ αγαπώ τόσο πολύ... και πως κάθε όνειρο σου, είναι και δικό μου όνειρο....
Δικό μας!!!!!
-Πάμε;;;;;
-Πάμε.... 

Έρωτας!!!

Έρωτας. Ενα απο τα πιο βαθυα συναισθηματα. Στην ελληνικη μυθολογια ο ερωτας ειχε φτερα και εριχνε βελη στις καρδιες των ανθρώπων. Νομιζω πως κατι απο ολο αυτο ειναι πραγματικοτητα. Ερψεται τοσο ξαφνικα οπως ενα βελος και σε χτυπαει απευθειας στην καρδια. Απο εκει που δεν το περιμενεις βρισκεσαι ερωτευμενος με εναν ανθρωπο που ισως δεν το περιμενες ποτε.

Τοσο ομορφο συναισθημα. Νιωθεις το στομαχι σου κομπο. Καποιοι λενε πως ειναι σαν να πετανε πεταλουδες. Η καρδια σου χτυπαει τοσο δυνατα που νιωθεις πως θα εκραγει.

Το δυσκολο καποιες φορες ειναι οτςν ο αλλος δεν νιωθει τα ιδια με εσενα. Εκει παλευεις. Κανεις τα παντα για να αποδείξεις ποσο τον λατρευεις. Και οταν πλεον σου πει οτι νιωθει τα ιδια με σενα, ξαφνικα ο κοσμος φωτιζεται. Τα αστερια πολλαπλασιάζονται. Το φεγγαρι παιρνει μια αλλη μορφη που δεν ειχες ξαναδει. Ο ηλιος λαμπει πιο δυνατα. Οι ανθρωποι γυρω σου γινονται πιο ευγενικοι. Και εσυ πετας στα συννεφα. Κίτρινα-  πρασινα- ροζ - γαλαζια. Η καρδια σου γινεται ενας κηπος με πανεμορφα λουλουδια. Και τα πουλια κελαηδουν πιο γλυκα. Τα παντα τραγουδουν. Και το χαμογελο δεν σβηνει ποτε απο τα χειλη σου.

Και ερχεται η ωρα που ειστε αγκαλια. Ολα ειναι ενα ονειρο. Ενα ονειρο απο τα πιο γλυκα. Τα πιο ομορφα. Ενα ονειρο απο εκεινα που ευχεσαι να μην τελειωσουν ποτε. Ενα ονειρο που δεν θες να ξυπνησεις. Το μονο που ζητας ειναι να παγωσει ο χρονος και να μείνετε για παντα ετσι.

Εκει πλεον η καρδια σταματαει αφου πλεον δεν μπορει να χτυπησει πιο δυνατα. Το χερι του πιανει το δικο σου και δεν θες να σε αφησει ποτε. Ισως αυτες ειναι απο τις λιγες στιγμες της ζωης μας που τα στοματα δεν χρειαζεται να μιλησουν. Τα λενε ολα τα ματια.

Και στο πρωτο φιλι ο κοσμος χανεται. Τα ποδια σου τρεμουν. Δεν θες να σταματησει. Το ωραιοτερο, το δυνατοτερο, το πιο γλυκο φιλι που εχεις γευτει.

Και εκει καπου ειναι που ειστε οι δυο σας αναμεσα στα αστερια και ευχεστε να μην τελειωσει ποτε ολο αυτο. Αυτο δεν το ξερεις. Κανεις δεν ξερει ποτε θα τελειωσει και αν θα τελειωσει. Για αυτο ζησε την καθε στιγμη. Νιωσε το καθε φιλι. Το καθε χαδι. Κανε ονειρα. Αυτα ειναι που μας κρατανε ζωντανους. Αλλα  μην φοβηθεις. Μην κανεις πισω. Ζησ' το και οπου βγει. Ισως η καταληξη να ειναι ωραιοτερη απο οτι περιμενεις...

Γυναίκα!!!

Κοιτάζω ώρα τώρα τη σελίδα άδεια... γράφω... σβήνω.... σκέφτομαι... ξαναγράφω... διαβάζω.. φφφ... δεν μου αρέσει αυτό... το μυαλό μου καλπαζει... μέσα σε δευτερόλεπτα σκέψεις αναβλυζουν συνεχώς η μία μετά την άλλη... βρίσκω ωραία την πρώτη, απορριπτω την δεύτερη.. ξεκινάω μια τρίτη...
Τελικά καμία... τίποτα... μηδέν... βρε τί έπαθα;;; γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη αυτά που θέλω να γράψω;;;;
Αναβω τσιγάρο... χαλαρωνω... κοιτάζω έξω απ το παράθυρο.. ένα περιστερι κάθεται στο κάγκελο.. περπατάει ανέμελο πέρα δώθε....
Να μουν στη θέση του.... να πετάξω κάπου πέρα ψηλά.... να χαθώ εκεί στα σύννεφα κοντά.. στον ήλιο, στο φως.. γελάω...φοβαμαι τα ύψη και τα αεροπλάνα.. μπα.. δεν θα ήμουν καλό περιστερι... χτυπάει μνμ στο κινητό... ο γιος μου.. χαμογελαω.. παιδάκι μου σκέφτομαι.. είσαι εσύ το περιστερι που πετάς, που να τρέχω εγώ στα ουράνια η κουρουνα;;;;
Ξαναγυριζω το βλέμμα μου στο παράθυρο.. με τραβαει τη ματιά το λουλούδι που είναι στη γλάστρα του τραπεζιού... να μουν λουλούδι.... να ανθιζω κάθε άνοιξη.. να πίνω νερό και να ξαναγιεννιεμαι.... να χαρίζω το άρωμα μου σ όσους με πλησιάζουν...
μα θα σουν ριζωμενη στο χώμα σκέφτομαι... δεν θα μπορούσες να κουνησεις ρουπι...θα παθαινες τρέλα αν σου συνέβαινε αυτό....
Τέλεια, ούτε περιστερι, ούτε λουλούδι.... κανόνισε λέω μέσα μου, να δεις κάνα μυρμήγκι τώρα και να αρχίσεις να γράφεις πως θα μαζευες ψιχουλακια, θα ήσουν οικονομα και μετα θα έλεγες, πως θα τα σηκώνω τα ψιχουλα;;;; έχω και κάτι πόνους στην πλάτη..... ξαναγελαω δυνατά...ειμαι περίπτωση του γιατρού τελικά...
Γυρίζω το μάτι μου στο χώρο.... τραβάει η τηλεόραση δευτερόλεπτα την προσοχή μου και μετά πέφτει στην κορνίζα επάνω απ αυτή....
Εγώ και η οικογένεια μου.....
Εγώ και οι δύο άντρες της ζωής μου.... τα πάντα μου... το νόημα και η ψυχή μου...
Αυτό είσαι λέω.... είσαι μια γυναίκα... και είσαι μια γυναίκα που τα έχει όλα... που δεν θέλει τίποτα άλλο ούτε να είναι, ούτε να έχει... Γιατί από εκεί παίρνεις ανάσα στην ψυχή και είσαι και περιστερι και ομορψαινεις απ την αγάπη τους σαν  λουλούδι και σου δίνουν δύναμη να σηκώνεις στην πλάτη σου κάθε βάρος και το αντέχεις όπως το πιο γερό μυρμήγκι!!!!!
Όταν αγαπάς και αγαπιεσαι, είσαι τα πάντα και μπορείς τα πάντα...

Που είσαι;

Γράφει Ανώνυμος ..

Που είσαι;

Που εισαι;
Σε ψάχνω τις νύχτες και δεν είσαι εδώ.
Η μπορεί και να είσαι..
Όχι όμως έτσι όπως σε ξερω..
Το ξέρεις ότι μου λείπεις;
Το ξέρεις ότι σε αγάπησα όσο κανέναν αλλον;
Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για σένα.
Οι δικοί μου άνθρωποι δεν ήξεραν ότι υπήρξες στην ζωή μου έστω και για μια στιγμή.
Άργησα μέχρι να συνειδητοποιήσω το διαμάντι που είχα δίπλα μου..
Συγγνώμη που δεν το κατάλαβα νωρίτερα.
Το μόνο που θελω είναι να γυρίσω τον χρόνο πίσω.
Όχι πολύ, λίγο καιρό πριν μονο..
Τότε που όλα έμοιαζαν θεϊκά..
Τότε που εγώ σου έλεγα ότι δεν είχα ξανανιώσει έτσι και εσύ δεν με πίστευες..
Φοβοσουν και έτρεμες για μένα..
Ήθελες να είμαι εγώ καλά.
Σε αγάπησα γαμωτο!
Και μαζί με εσένα αγάπησα το άγνωστο και το πρωτόγνωρο..
Και τον επαναστάτη που είχες μέσα σου..
Λάτρεψα αυτά τα στερεοτυπικά όρια που περισσότερο μας έδεναν πάρα μας χώριζαν.
Και ξέρεις τι με εξίταρε περισσότερο;
Ότι τα ξεπεράσαμε άνευ προηγουμένου!
Το ξέρεις και το ξέρω.

Ποναω, αλήθεια πονάω που όλα αυτά τελείωσαν..
Θα έδινα πολλά,για να σε έχω 10 λεπτα ακόμα..
Πονάω όμως περισσότερο για σένα..
Ελπίζω να είσαι καλά..
Σε αγαπώ ακόμα!
Αλήθεια..

Ουρανός, φεγγάρι, αστέρια!

Γράφει η Melina Onlythis.

Ουρανός. Φεγγάρι. Αστέρια.
Τι είναι αυτό που μας παρακινεί όταν κοιτάμε εκεί ψηλά να σκεφτόμαστε, να θυμόμαστε,  να ονειροπολουμε;
Γιατί όταν κοιτάμε τον ουρανό, έρχονται συνήθως στη σκεψη μας διάφορες αναμνήσεις από αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια;
Κάποιες φορές με πιάνω να χαζεύω κι εγώ εκεί ψηλά. Χάνομαι στις σκέψεις μου. Συνήθως παρατηρώ τον ουρανό τη νύχτα. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Έτσι απλά, αφηρημένα.Παντα είχα μια ιδιαίτερη "αγάπη" για τον ουρανό, το διάστημα, το άγνωστο. Μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτης. Γελασατε; Όχι μη γελάτε,   γιατί δηλαδή θα έπρεπε να θέλω να γίνω μπαλαρίνα,  δασκάλα η χορευτρια; Βαρετο.
Ας τ' αφήσουμε όμως αυτά και ας επανελθουμε στο θέμα μας.
Κάποια πράγματα είναι τόσο δεδομένα και φαινονται τοσο φυσιολογικα και απλα, αλλα αν αδειασεις τελείως το μυαλό σου και τοποθετήσεις ξανα, ένα ένα τα στοιχεία από την αρχή παρατηρώντας,   αναλύοντας, τότε διαπιστώνεις σε τι μαγικό κόσμο ζούμε και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα. Είναι όλα τόσο τέλεια φτιαγμένα που αλήθεια αναρωτιέσαι, ποια μαγική δύναμη, ποιος θεός η ακόμα καλύτερα πως η φύση κατάφερε όλα αυτά με τόση λεπτομέρεια.
Ουρανός. Εκεί που σύμφωνα με την παράδοση μας βρίσκονται όλα τα αγαπημένα μας προσωπα που δεν είναι πια κοντά μας.
-Μαμά, ο Παππούς είναι εκεί στον ουρανό;
-Ναι Γιώργο μου
- Όταν πάμε στο χωριό θα μου μάθει κι εμένα να οδηγώ το τρακτέρ όπως έμαθε τον μπαμπά.
- Δεν θα ξαναδείς τον παππού Γιώργο μου.
- Θα τον δω, θα έρθει,  θα έρθει...
Ναι. Πιθανότερο να βρίσκεται ηδη εκεί στο χωριό ο παππούς, αλλά πως να χαλάσεις τη μαγεία σε ένα παιδι;
-Γιώργο τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλωσεις;
-Αστυνομικος (Boring!)
-Εγώ οταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω αστροναυτης.
Παύση.
-Μαμα;
-Ναι;
-Όταν γίνεις αστροναυτης θα έρθω να σε βρω με το αστυνομικό διαστημοπλοιο! (Not boring!)
-Θα σε περιμενω Γιώργο μου...

Βιώνοντας τη φωτιά στο Facebook.

Γράφει η Κελλυ Σουμπεκη.
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ FACEBOOK

Ήταν Δευτέρα βράδυ όταν ξαφνικά η οθόνη μου γέμισε φλόγες. Όλα τα κανάλια έδειχναν τα πύρινα

μέτωπα στη Ραφήνα και στις γύρω περιοχές. Εγώ σαν βόρεια  πρώτη φορά άκουσα τις περιοχές «Μάτι», «Κόκκινο λιμανάκι», «Καλλιτεχνούπολη». Μετά είδα τον Πρωθυπουργό να μιλάει με ένα επιτελείο ανθρώπων. Φαίνονταν όλοι νευρικοί και επιτηδευμένα ψύχραιμοι. Είπαν πολλά αλλά, ας με συγχωρέσει ο Θεός, κοιμήθηκα.
Το επόμενο πρωί, όπως κάθε πρωί, η φίλη μου η Δέσποινα μου έστειλε μήνυμα στο viber, αλλά δεν ήταν η συνηθισμένη καλημέρα μας, ήταν ένα μήνυμα που έλεγε «Είδες πόσοι άνθρωποι κάηκαν στην Αθήνα»; Λέω «Δεν είδα τίποτα. Χθες το βράδυ στις ειδήσεις δεν είπαν τίποτα για θύματα». «Μα καλά που ζεις»;
Αυτό ήταν! Μόλις είχαν ανοίξει οι Πύλες της  Φεισμπουκοενημέρωσης και του φεισμπουκοπένθους.
Μη με παρεξηγείτε, έχω μεγάλο σεβασμό προς τον ανθρώπινο πόνο, επίσης έχω και μεγάλο σεβασμό προς το Facebook, αλλά για κάποιο λόγο όταν το πένθος συναντά το Facebook η ένωση αυτή δεν πετυχαίνει.
Άνοιξα την τηλεόραση. Μία ρεπόρτερ σε ένα καμένο οικόπεδο περιγράφει οτι είδε «με την άκρη του ματιού της» καμένες σορούς αγκαλιασμένες. Η δημοσιογράφος από το στούντιο είπε ότι αγκαλιάστηκαν γιατί κατάλαβαν ότι ήρθε το τέλος τους και έτσι αποφάσισαν να περάσουν τις τελευταίες τους στιγμές αγκαλιασμένοι και παραδομένοι. Μετά η ρεπόρτερ συνέχισε τονίζοντας ότι είδε μαμάδες καμένες να αγκαλιάζουν τα καμένα παιδιά τους και η δημοσιογράφος στο στούντιο επανέλαβε με έμφαση-  για όσους άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους-  ότι βρέθηκαν 26 άνθρωποι αγκαλιασμένοι και καμένοι σε ένα χωράφι. Έκλεισα τον δέκτη μου σοκαρισμένη. Ήθελα να δω πως νιώθω. Σκέφτηκα τι να έζησαν εκείνοι οι άνθρωποι . Φρίκη ήταν η μόνη λέξη και αγωνία, αλλά  κυρίως φρίκη. Μετά ένιωσα μία ανακούφιση ανακατεμένη με ευγνωμοσύνη που ήμουν ασφαλής.

Μπαίνω στο Facebook, παντού άρθρα για τη φωτιά. Στα σχόλια ο κόσμος ζητά να παραιτηθεί ο Τσίπρας και η Δούρου. Άλλοι λυπούνται, αλλά οι  πιο πολλοί αισθάνονται οργή. Μετά το Facebook γέμισε με φωτογραφίες ανθρώπων που αγνοούνταν. Φαίνονται όλοι πολύ όμορφοι και ξέγνοιαστοι. Ένας νεαρός χαμογελάει, μια όμορφη γυναίκα ποζάρει  στον φακό, παιδάκια παίζουν χαρούμενα και όλοι φαίνονται ήρεμοι και υγιείς. ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ! ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ! ΟΧΙ LIKE φωνάζουν όλοι.
-Μα…εγώ είμαι 500χλμ μακριά, δεν μπορώ να βοηθήσω!
-Θα το δουν οι φίλοι σας στην Αθήνα!
-Μα οι φίλοι μου στην Αθήνα έχουν άλλους φίλους στην Αθήνα και...
-Τώρα δεν είναι ώρα για κουβέντες! ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΟΛΟΙ!

Φωτογραφίες κυκλοφορούν, μαρτυρίες κυκλοφορούν, το δράμα κορυφώνεται, τα πάντα αναπαράγονται. Σοκαρισμένοι συγγενείς ψάχνουν τους δικούς τους. Οι ιστορίες γίνονται όλο και πιο προσωπικές: Ήταν αθλητές της ΑΕΚ, ήταν ηθοποιός, πήγαν στον παππού και την γιαγιά, δεν πρόλαβαν να βαφτίσουν το μωρό. Πόνος, πόνος, πόνος και κοινοποίηση.Τα προφίλ γέμισαν φλεγόμενες σημαίες . Κάποιος είπε ότι τώρα εξηγείται γιατί οι πρόσφυγες βάζουν τα παιδιά τους σε μια βάρκα για να γλιτώσουν. Γίνεται ήρωας.

Αρχίζουν οι ταυτοποιήσεις. Οι λίστες των αγνοούμενων μειώνονται, οι λίστες των θανόντων αυξάνονται. Το κοινό σταθερά παρακολουθεί. Ο Αρκάς κάνει πετυχημένα σκίτσα, ο κόσμος τα κοινοποιεί με μανία. Κάποιοι γράφουν για εθνική ομοψυχία, κάποιοι για πολιτικές ευθύνες και κάποιοι δεν γράφουν τίποτα. Με τους τελαυταίους νιώθω μια ταύτιση που δεν θα έπρεπε.
Μέσα στον παραλογισμό του πόνου έρχομαι απέναντι σε μια φωτογραφία απο δύο παιδιά αγκαλιασμένα και καμένα. Το Facebook με ρωτά αν θέλω πραγματικά να δω την φωτογραφία. Σκέφτομαι τι σόι άνθρωπος είμαι που πραγματικά θέλω να δω την φωτογραφία. Αν ήμουν καλός άνθρωπος δεν θα ήθελα. Κοιτάζω προσεκτικά την εικόνα δεν ξέρω τι ακριβώς νιώθω, δεν ξέρω τι πρέπει να σκεφτώ. Διαβάζω τα σχόλια, μια δημοσιογράφος λέει οτι όλοι πρέπει να δουν την φωτογραφία, άλλοι λένε για ασέβεια του νεκρου και άλλοι ζητάνε απο τον Θεο να δείξει το Μέγα Έλεος.
Εγω μηχανικά αποθηκευω τη φώτογραφία και σκέφτομαι γιατί το έκανα. Που και που επιστρέφω σε αυτήν. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε αλλά κάπως με βοηθά να αποδεχτώ το γεγονός. Οι σοροί πια μου φαίνονται σαν γλυπτά. Ένα έργο τέχνης απο έναν ανάλγητο καλλιτέχνη Κάποια στιγμή θα την διαγράψω την φωτογραφία, προς το παρόν δεν θέλω να ξεχάσω.
Αναγνωρίστηκαν όλες οι σοροί. Οι τόνοι έπεσαν. Ο καιρός έφτιαξε. Ξεκίνησαν οι άδειες. Οι καμένες σημαίες αποσύρθηκαν από τα προφίλ. Η κυβέρνηση παρέμεινε. Ήρθαν τα πρώτα μετάλλια στον αθλητισμό. Οι σημαίες επέστρεψαν, άκαυτες αυτή τη φορά. Ήρθε ο δεκαπενταύγουστος, φώτο από παραλίες, παρέες, μαγιό. Ο αέρας πήρε τη στάχτη και μαζί και τα emoji της οργής.
Χθές κάποιος ανέβασε Οδυσσέα Ελύτη «Όλα τα πήρε το καλοκαίρι» 300 likes 45 κοινοποιήσεις. The end. 

Μπαμπά μου!

Γράφει η Εύα Μαργαρίτη.

Στον 3ο όροφο
Βράδυ Σαββάτου στον 3ο όροφο του Αττικού Νοσοκομείου. Κάνει ψύχρα, αλλά τα παράθυρα στο θάλαμο μένουν μισάνοιχτα για να ανανεώνεται ο αέρας. Στο κρεβάτι 3 κοιμάται ο πατέρας μου. Δεύτερη νοσηλεία από τον Ιούνιο που έκανε το μπαϊ - πας, πέμπτο κατά σειρά νοσοκομείο που "επισκέπτεται" φέτος. Δεν βλέπει καλά, στην πραγματικότητα βλέπει διπλά τα είδωλα και νιώθει τρομερή αστάθεια. Μέσα σε μια στιγμή, βγαίνοντας από το ασανσέρ το μεσημέρι, ένα ξαφνικό τσακ κι έπαθε ό,τι έπαθε. Κι ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι.
Κάθομαι σε μια καρέκλα δίπλα του και τον κοιτάζω κοιμισμένο. Κάτω από τη νοσοκομειακή κουβέρτα βρίσκεται ο μοναδικός άντρας στη ζωή μου που αγαπώ και με αγαπά με τόση δύναμη και αγνότητα. Και είναι πάλι τρωτός. Πάλι ευάλωτος. Φοβισμένος, πάω στοίχημα, εκνευρισμένος, αλλά ως συνήθως, είναι καπετάνιος κι ο καπετάνιος εγκαταλείπει τελευταίος το πλοίο και δεν χάνει το θάρρος του. Ρίχνω μια ματιά έξω από το παράθυρο. Έχει θέα πολύ όμορφη, πανοραμική και βλέπω τα χιλιάδες φωτάκια που δηλώνουν την παρουσία ανθρώπων από απέναντι. Δέντρα, συνέχεια δέντρα και απόλυτη ησυχία μέσα κι έξω. Η φύση τουλάχιστον στο Αττικό ησυχάζει. Ενστικτωδώς απλώνω το αριστερό μου χέρι στην παλάμη του που είναι ακουμπισμένη στο σεντόνι. Πιάνει τα δάχτυλά μου και τα σφίγγει δυνατά και δεν ξέρω να σας πω αν είμαι εγώ που δίνω κουράγιο σε εκείνον ή το αντίθετο. Τα μάτια του ακόμη κλειστά, με ρωτάει "Δεν έφυγες ακόμα; Πήγαινε να ξεκουραστείς. Συγνώμη που σας ταλαιπωρώ κι εσάς". Κι εγώ του απαντάω "Δεν έχω πουθενά καλύτερα να πάω. Κοιμήσου εσύ". Χαμογελάει, μάτια κλειστά, κι αποκοιμιέται πάλι. Γλιστράω σαν τον κλέφτη στον διάδρομο και φεύγω. Δάκρυα ατελείωτα τρέχουν κι εύχομαι μέσα μου συνέχεια και συνέχεια "Μη μου ξαναδώσεις ποτέ τίποτα άλλο, μη μου φέρεις τίποτα καλό, ό,τι κι αν σου ζητήσω, μόνο κάντον καλά¨".
Έξω σκοτάδι βαθύ. Με χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο και συνέρχομαι κάπως, έτσι δεν γίνομαι ρεζίλι στο φρουρό στην πύλη.

Το τέρας!

Γράφει η Sailormoon..

 Και φτάνεις στα 30..... Και το τέρας ακόμη σε κυνηγάει. Και δε φεύγει μακρυά σου.Όσο και να προσπαθείς να το διώξεις.
Γιατί ξέρεις πως το τέρας είναι μόνο μέσα στη ψυχή σου. Και πώς όταν ξυπνάει είναι πάντα για κακό.
Καλό που το έχεις μέσα σου.....
Μα κακό που πάντα βγαίνει αληθινό.....
Και το μόνο που ζητάς εκείνες τις στιγμές είναι να χωθείς στην αγκαλιά της μάνας σου. Γιατί μόνο εκεί νιώθεις ασφάλεια.Μόνο εκεί ξέρεις πως τίποτε δε μπορεί να σε πληγώσει. Να σε πειράξει. Να σε τρομάξει.Κι ας έφτασες 30. Για τη μαμά σου θα είσαι πάντα το μωρό της. Όσο χρονών κι αν γίνεις.
Κι αυτό το τέρας δε λέει να φύγει.Σε κυνηγάει κάθε βράδυ στον ύπνο σου. Κάθε μέρα στον ξύπνιο σου.
Ώσπου καταλαβαίνεις πως το τέρας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ο ίδιος σου ο Φόβος...Ο φόβος μη πάθει κάτι κάποιος από τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Ο φόβος μη δε προλάβεις να κάνεις το καλύτερο για τους δικούς σου ανθρώπους. Γιατί είσαι και μακρυά. Γιατί η χώρα σου σε έδιωξε μακρυά.Και δε σε νοιάζει τόσο για τη χώρα σου.Έτσι κι αλλιώς τη μισή σου ζωή εκτός την έζησες. Σε νοιάζει όμως για τους ανθρώπους που άφησες πίσω. Γιατί ναι την μισή σου ζωή την έζησες εκτός αλλά την άλλη μισή την έζησες στη χώρα σου.Γιατί σου υποσχέθηκαν μια καλύτερη ζωή στη χώρα σου.Και εσύ με τα παιδικά σου μάτια ονειρευόσουν χαρούμενες μέρες και μια χαρούμενη ζωή. Αλλά οχι.. Με την επιστροφή στην χώρα σου ήρθε η ανεργία. Ήρθαν Χριστούγεννα που δε πήρες δώρο. Ήρθαν γενέθλια που δε τα γιόρτασες.Ήρθε η πείνα.Γιατί ήθελες κι εσύ σα παιδάκι ένα παγωτό το καλοκαίρι αλλά δεν μπορούσε να στο πάρει κανείς. Γιατί είχαν προτεραιότητα άλλες υποχρεώσεις. Κι εσύ σα παιδάκι έλεγες "δε πειράζει μανούλα,θα πάρω τον άλλο μήνα παγωτο". Κι ακόμη και τώρα στα 30 σε πονάει αυτό .. Και φοβάσαι να κάνεις ένα δικό σου παιδί. Ναι δουλεύεις αλλά φοβάσαι μήπως φτάσεις κι εσύ σε εκείνο το σημείο.
 Και δεν έχεις να πάρεις στο παιδί σου ένα παγωτό.
Γιατί ο Φόβος δε φεύγει έτσι ευκολα. Είναι πολύ μεγάλο το τέρας για να το νικήσεις έτσι απλά.Και προσπαθείς να έχουν οι δικοί σου μόνο τα Καλύτερα. Κι εσύ ακόμη και τώρα να μη μπορείς να πάρεις εκείνο το παγωτό.. Κι ας δουλεύεις 12ωρα. Σημασία έχουν εκεινοι. Σημασία έχει να είναι εκείνοι Καλά. Γιατί όταν είναι εκείνοι Καλά είσαι κι εσύ καλά.  Γιατί εκείνοι είναι ακόμη στη χώρα που σε πρόδωσε. Στη χώρα που σου στέρησε το χαμόγελο, την ανεμελιά,το παιχνιδι. Στη χώρα που σε ανάγκασε να δουλέψεις από τα 12 σου. Γιατί δεν είχες άλλη επιλογή. Γιατί έπρεπε να βοηθήσεις στις ανάγκες του σπιτιού. Τι κι αν ήσουν μόνο 12 χρόνων παιδάκι? Τι κι αν δεν άντεχες το ξενύχτι? Το έμαθες, το έζησες, το έκανες κομμάτι σου. Η μέρα έγινε η νύχτα σου κι η νύχτα η μέρα σου. Η ζωή σου. Γιατί όταν δουλεύεις στη νύχτα, ασχέτως πόσο χρονών είσαι, μπαίνει μέσα σου. Γίνεται κομμάτι σου. Μικρόβιο που σε ποτίζει κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Που ξέρεις πως σου κάνει κακό στην υγεία σου αλλά δε θέλεις να φύγεις από μέσα σου. Γιατί έμαθες πια να ζεις με αυτο. Γιατί σου δίνει αυτό το ένα δεκάρικο παραπάνω την ημέρα για να πιεις κι ένα ρημάδι καφέ. Γιατί σου δίνει αυτό το παραπάνω για να πάρεις τσιγάρα.  Και όχι καπνό. Γιατί τον σιχαίνεται τον καπνό. Και τον παίρνεις μόνο από ανάγκη για την νικοτίνη. Και το τέρας παραφυλάει πάντα εκεί τριγύρω, να σου θυμίσει πως δε θα αντέχεις για πάντα να δουλεύεις στη νύχτα. Και έρχεται εκείνη η στιγμή .Και φεύγεις για πάντα από τη χώρα σου. Και δε πιάνεις δουλειά στη νύχτα. Αλλά σε εστιατόριο. Είσαι πάλι μέσα στο κόσμο. Αλλά μερα αυτή τη φορά. Και βλέπεις τη διαφορά.  Γιατί τη μέρα όλοι φοράνε τα κοστούμια τους και είναι κύριοι, ενώ τη νύχτα μετά το δεύτερο τρίτο ποτό δείχνουν όλη τη ψυχή τους. Τη μέρα τη φοβασαι. Και το τέρας πάλι γελάει χαιρέκακα, γιατί σε πότισε έναν ακόμη φοβο. Τον φόβο για τους ανθρώπους. Για το αν είναι αληθινοί.  Αν σου δείχνουν αυτό που είναι. Ή αν απλά υποκρίνονται.  Και δεν αντέχετε αυτός ο Φόβος.  Σε σκοτώνει κάθε μερα. Γιατί δεν εμπιστεύεσαι κανέναν πια.

Έπιασα στα χέρια μου πριν από καιρό ένα παλιό μου ημερολόγιο,ξεχασμενο μέσα σ ένα συρτάρι... το είχα πάρει από το πατρικό μου μαζί με μια κουτα γεμάτη γραπτά δικά μου, από τότε που παντρεύτηκα κι έφυγα από εκεί... δηλαδή μετρήστε πάνω από τέταρτο του αιώνα....
Τον πρώτο καιρό, είχα χρόνο να την σκαλισω, ήταν και πολύ φρέσκα όλα μέσα στο μυαλό μου  και δεν μου έκαναν και πολύ εντύπωση..την άνοιγα, τα διάβαζα, λίγο χαμογελουσα και την άφηνα πάλι.... Μα πόσα πια είχα γραμμένα;;;;; όλη η ιστορία της παιδικής και εφηβικής μου ζωής...
Κι ύστερα η κουτα άρχισε να πηγαίνει όλο και πιο πίσω μέσα στο πατάρι.. πράγματα αλλά μπροστα της την έκρυβαν κάθε φορά και περισσότερο.. ώσπου πια δεν φαινόταν καθόλου κι έσβησε κι απ τη δική μου μνήμη όλο το περιεχόμενο της.... είχα κρατήσει κάτω, ένα δύο ντοσιε από εκεί μέσα... και το ημερολόγιο αυτό...
Το άνοιξα και χάθηκα στις αράδες του...
Εγώ προεφηβη.. ενθουσιωδης, επαναστατρια, ρομαντική, κάποιες φορές μελαγχολική, άλλες χαρούμενη... προβληματισμενη, χαλαρή.... ότι ακριβώς προσδιορίζει αυτή η ηλικία... και με ένα τρελό πάθος... να γράφω.. αλλά και να διαβάζω.. πολύ... με τις ωρες..
Ξυπνουσα το χάραμα και άνοιγα κρυφά κάτω απ την κουβέρτα το βιβλίο και ταξιδευα...θυμάμαι η μαμά μου έφευγε πολύ πρωί για τη δουλειά και όταν κάποιες φορές με έπιανε στα πράσα με μαλωνε... θα κουτουλας στο σχολείο μου έλεγε.... διάβασε το απόγευμα που θα έρθεις.. αλλά εμένα μου άρεσε η ησυχία εκείνης της ώρας, που όλοι κοιμόταν... μπορούσα να αφεθω στους κόσμους που με πήγαινε αυτό που κάθε φορά διάβαζα, ανενοχλητη από το κάθε τι....
Και κάπως έτσι, αγαποντας να διαβάζω, λάτρεψα και να γράφω.. δικά μου πράγματα.... της ψυχής και του νου μου...
Παντού, όπου έβρισκα την ευκαιρία.. για το παραμικρό που απασχολούσε το μυαλό μου..ήταν ανακουφιστικο να λέω ακριβώς αυτό που αισθάνομαι, όπως ακριβώς το αισθάνομαι..για το σχολείο  τους φίλους, την οικογένεια μου, μέχρι και για τον ίδιο μου τον εαυτό... κανονική ενδοσκοπηση κι ούτε καν το ήξερα τότε...
Κι όταν ερωτεύτηκα, εκεί πια έστησα το πανηγύρι των γραπτών... έγραφα ατελείωτα... σε κεινον, για κεινον, με κεινον.. Έγραφα γράμματα, έγραφα στίχους.. έγραφα εξομολογησεις....
Μία ψυχή ολόκληρη στα χέρια του να την κρατάει.... θησαυρούς από μελάνι, ποτισμενους με έρωτα και πάθος ...
Κάθε φορά, άλλαζε ο λόγος, μα ποτέ ο τρόπος... σε κάθε φάση έντονη ή και χαλαρή της ζωής μου εγώ έγραφα.. στο fb.. σε μνμ...μπηκε η τεχνολογία μέσα μου,όμως η ανάγκη δεν άλλαξε...
Έγραφα, γράφω και θα γράφω.... γιατί έτσι ηρεμω.. έτσι παίρνω ανάσα.. έτσι απελευθερωνομαι.... έτσι ζω!!!!

Κορμί θανατηφόρο ...(απομυθοποιώντας τις ατέλειες).....

Κορμί θανατηφόρο ...(απομυθοποιώντας τις ατέλειες).....

Το τέλειο κορμί,όπως ιδανικά παρουσιάζεται παντού σε περιοδικά,τηλεοράσεις,διαδίκτυο και δεν συμμαζεύεται δεν το είχα ΠΟΤΕ....Ούτε και την εξάρτηση να βλέπω να με θαυμάζουν για τις υπέροχες αναλογίες μου.....εξ ου και δεν έκανα ποτέ κάτι ιδιαίτερο για να τις αλλάξω....

Το σώμα μου πάντοτε είχε τον τρόπο του να ανταποκρίνεται και να μεταβολίζει αυτά που με τρελή ικανοποίηση κατά καιρούς καταβρόχθιζα και έτσι κι εγώ δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να του χαλάσω τη ρέγουλα...

Όμωςςς.....όμως πάντα είχα ένα μικρό μικρούτσικο τόσο δα παραπονάκι......(καλά και λίγο μεγαλύτερο αλλά δεν θα κάτσουμε τώρα να το μετρήσουμε).....για την καλή και γλυκούλα,τσουπωτή κοιλίτσα μου....Που από μια σταλούλα κοριτσάκι είχε την τάση να ξεχωρίζει και να διακρίνεται...

Μπόι έλεγε η μαμά μου (πούντο λέω εγώ τώρα).....κι εγώ περίμενα και περίμενα να δω τα πόδια μου να τραβάνε το περιττό της κοιλιάς και να γίνονται ύψος......Αλλά μάταια.....ύψος πήρα κάποια στιγμή(δεν έγινα μπασκετμπολίστρια,αλλά με τακούνια κάτι καταφέρνω).....η κοιλίτσα εκεί.......σταθερή αξία...

Αργότερα μου έλεγε,θα αδιαθετήσεις και θα φύγει.....είναι ορμονικό.....Χμμμ ...αν μετρήσω τις φορές από τότε που έχω αδιαθετήσει,λογικά θα έπρεπε να είμαι η γυναίκα θαύμα,που δεν διαθέτει καν στο σώμα της αυτό το σημείο....θά πρεπε νά χει φτάσει στην πλάτη.....Που τέτοια τύχη???

Κατά καιρούς κι αφού μικρό μικρό παντρεύτηκα πριν ακόμη,αποκτήσω το γιόκα μου,υπήρξαν κάποιοι που με περνούσαν μέχρι και για εγκυμονούσα......(γκρρρ)......ήταν μεγάλο πλήγμα αυτό και γιατί δεν ήμουν,αλλά και γιατί έδινα τέτοια εντύπωση...(μα τόόόσο μεγάλη είναι πια??)...

Στο πέρασμα του χρόνου και αφού έγινα μανούλα,άρχισα να μην ασχολούμαι και πολύ μαζί της....βρήκα κι ένα πολύ ωραίο λόγο να την δικαιολογώ,μααα παιδί έκανα δεν θα αλλάξει το σώμα μου???Γκουχ γκουχ,κοπελιά εσένα δεν άλλαξε,έμεινε το ίδιο απλά,ποιόν κοροιδεύεις??

Και μόνο κάτι ελάχιστες(πλην υπέροχες στιγμές) η τσουπωτοκοιλίτσα μου ήταν πιο συμμαζεμένη...

Όταν για λόγους τεχνικούς και ψυχολογικούς,η τροφή αρνιότανε πεισματικά να περάσει προς το στομάχι και μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου (που πραγματικά ήταν ελεεινά εξαφανισμένα)χανότανε λίγο κι εκείνη...

Μια σχέση πάθους-μίσους εδώ και χρόνια μαζί της.....Την κρύβω επιμελώς ορισμένες φορές......τσατίζεται και φουσκώνει ακόμη πιο πολύ όταν την γυροφέρνω στο μυαλό μου και φαντάζομαι τρόπους να την διώξω.....λες και καταλαβαίνει και το κάνει επίτηδες.....Καμιά φορά χαίρομαι που είναι αυτό το σημείο κι όχι γλουτοί ,ποπός(άντε κρύψτα αυτά επιμελώς).....αλλά κι απ την άλλη,πόσες αιτίες περίτεχνα φτιαγμένες να βρω για να εξοικειωθώ μαζί της???

Και πως να πάρει, είναι δυνατόν,ότι γραμμάριο παίρνω να πηγαίνει κατευθείαν εκεί???Η σοφή μαμά μου,που πάντα προσπαθεί να βρει μια λογική εξήγηση σε όλα,λέει πως φταίει το σωματότυπο των γυναικών της οικογένειας....και δώστου τα άπειρα παραδείγματα...να η θεία η Μαριγώ,η Κατίνα,εγώ....(ναι ναι κι η μαμάκα μου κοιλιοταλαιπωρούμενη)......και πρέπει εγώ να χαίρομαι που σκέφτομαι ότι όλες είμαστε ίδιες και τι ωραία τι καλά....δε χάλασε η μαγιά του γονίδιου χρόνια τώρα......

Πήρα κρέμες τοπικού αδυνατίσματος,έκανα κοιλιακούς(καλά στους πολύ φίλους είναι γνωστό ότι η άσκηση για μένα είναι βασανιστήριο,δεν έχω αθληθεί ποτέ,φανταστείτε λοιπόν που έφτασε η απελπισία μου).....έκανα διατροφές....έκανα τάματα(που λέει ο λόγος).....έκανα ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν......τίποτε....μηδέν.....Η κοιλίτσα εξακολουθεί να με συντροφεύει,πότε πιο φιλική με την εμφάνισή μου και πότε απίστευτα εχθρική......

Τώρα είναι στη φάση της λανθάνουσας κατάστασης......Κάτι τα παγωτάκια που τσάκισα ανελέητα το καλοκαίρι....κάτι τα σνακ τα αλμυρά(που τουμπανιάζουν με την κατακράτηση υγρών που φέρνουν και τους φυσιολογικούς ακόμη ανθρώπους),κάτι το άγχος,κάτι εκείνο ,κάτι το άλλο....αρχίσαμε πάλι να τρωγόμαστε τα δυό μας......Θέλει η καημένη να κρυφτεί και η Βάσω δεν την αφήνει.....

Όταν συζητάω με τον καλό μου,εκείνος λέει πως είμαι μια χαρά και να κόψω τα χαζά μου...Εγώ πάλι θέλω να τον πιστέψω,αλλά έλα που με τον εαυτό μου έχουμε αντίρρηση...

Μπορώ να ομολογήσω πως οι επίπεδες κοιλίτσες είναι η ικανοποίηση των οφθαλμών μου....Τις κοιτάζω και δεν τις χορταίνω....δεν τις ζηλεύω ακριβώς....τις ονειρεύομαι επάνω μου.....

και τις φαντάζομαι δικές μου......

Η κοιλίτσα μου πάλι ,απ όσο καταλαβαίνω,μάλλον ονειρεύεται αυτήν που έχει ο Οβελίξ.....αλλά δεν θα της κάνω τη χάρη....μπορεί καθημερινά να απομυθοποιώ την ταραχή που μου προκαλεί όταν την βλέπω,εγώ όμως εκεί......την πολεμάω όσο μπορώ...

Και πριν με πείτε υπερβολική.....(γιατί κάποιοι θα το πούνε,αφού δεν είναι τόόόσο τραγική η κατάσταση)....ελάτε να σκεφτείτε ποιό είναι εκείνο που καθόλου επάνω σας δεν σας αρέσει και μετά περισσής χαράς θα αλλάζατε και τότε θα καταλάβετε τι είναι όλο αυτό που εννοώ.....

Εγώ και η χαριτωμένη(πφφφφ) κοιλίτσα μου πάμε να φάμε να καρδαμώσουμε κι άλλο ( ναι μην την αφήσω νηστική κι αδυνατίσει).....

Καλό μεσημέρι!!!!!!!!!!