Γράφει η Sailormoon.
"Μαμά άσε με να διαβάσω λίγο ακόμη " φώναξε το τότε 8χρονο κοριτσάκι.
"Παιδί μου φτάνει, θα χαλάσεις τα μάτια σου " πήρε την απάντηση της η μικρή.
Η μαμά της έκλεισε το φως του δωματίου και άναψε το μικρό φωτάκι νυχτός για να μη φοβούνται τα κορίτσια της. Η μεγάλη δηλαδή γιατί η μικρή δε καταλάβαινε τίποτα από φόβο. Μα πόση διαφορά είχαν αυτά τα δύο παιδιά? Γεννημένα από την ίδια μάνα και τον ίδιο πατέρα αλλά τόσο αντίθετοι χαρακτήρες. Η μεγάλη χωμένη στα βιβλία και στα μαθήματα της. Η μικρή χωμένη στις αλάνες και στους τσακωμούς με τα αγόρια.
Είκοσι χρόνια μετά η μεγάλη θα θυμόταν για πάντα τα λόγια της μάνας. "Θα χαλάσεις τα μάτια σου παιδάκι μου".. Τότε πριν 20 χρόνια της φαινόταν χαζό αυτο. Μα πως γινόταν να χαλάσουν τα μάτια? Τι ήταν? Αβγό που κλουβιάζει? Δε χαλάνε τα μάτια έλεγε τότε. Είκοσι χρόνια μετά καθισμένη στο ιατρείο ενός από τους κορυφαίους οφθαλμιάτρους της Γερμανίας θα άκουγε ξανά μέσα στο κεφάλι της τα λόγια της μάνας της. Μόνο που τώρα άκουγε και τα λόγια του γιατρού της. "Κυρία μου πρέπει να ρίξουμε τη πίεση των ματιών σας και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να σώσουμε τα μάτια σας" μα τι της έλεγε? Τι είχαν τα μάτια της? Ωραία είχε κάποιες ενοχλήσεις, κάτι πονοκεφάλους, κάτι περίεργους πόνους στα μάτια. Απλά θα χρειαζόταν καινούρια γυαλιά. Πόσο κακό ήταν δηλαδή που τα τελευταία 3 χρόνια δεν είχε κάνει τον εξάμηνο έλεγχο της? Η απάντηση ήρθε σαν καταπέλτης εν αιθρία. "Θα αλλάξουμε για αρχή γυαλιά. Αν όμως συνεχίσουν οι ενοχλήσεις θα κάνουμε νέες εξετάσεις. Πιο εξειδικευμένες. " Σημασία δεν έδωσε στα λόγια του γιατρού. Πήρε τη συνταγή με τους νέους βαθμούς και πήγε να πάρει καινούρια γυαλιά. Σιγά μη ξέρει ο Γερμανός τι έχω εγώ στα μάτια μου, έλεγε. Έξι μήνες μετά οι ενοχλήσεις ήταν ακόμη πιο έντονες. Ξαναπήγε στο γιατρό. Πάλι νέα γυαλιά. Και δε της έφτανε αυτό, έπρεπε να κάνει και ένα σωρό εξετάσεις. Δύο χρόνια σχεδόν τράβηξαν οι εξετάσεις. Στο τέλος κι αφού μέσα σε 3 μήνες έφτασε να βλέπει 4% με γυαλιά, ήρθε αυτό που φοβόταν. "Αν δεν κάνουμε την επέμβαση στα μάτια σας κινδυνεύετε με ολική τύφλωση. Πρέπει να γίνει άμεσα η επέμβαση." Μα τι της έλεγε? Αυτή δεν είχε διάθεση για καμία επέμβαση. Το ήθελε από την μια γιατί θα ξεφορτωνόταν μια και καλή τα γυαλιά και τους φακούς αλλά από την άλλη φοβόταν. Φοβόταν το κόστος, την όλη διαδικασία (δεν είναι κι ότι καλύτερο να σου ανοίγουν τα μάτια χωρίς αναισθησία) , τον μετεγχειρητικό πόνο. Κι αν αποτύχαινε η επέμβαση? Τι θα γινόταν Τότε? Με βαριά καρδιά κι έχοντας γνώση όλων των παρενεργειών και όλων των κινδύνων έκλεισε το ραντεβού για την επέμβαση. Ήρθε κι η μαμα της να την προσέξει. Αφού για 6 εβδομάδες μετά δε της επιτρεπόταν να κάνει απλά καθημερινά πράγματα. Κι η επέμβαση στέφθηκε με επιτυχία. Για τον γιατρό. Όχι για εκείνη. Εκείνη υπέφερε. Στη διάρκεια της επέμβασης υπέφερε. Μετά την επεμβαση υπέφερε. Έπαιρνε το ένα παυσίπονο μετά το άλλο για να αντέξει τον πόνο. Κι εκείνα τα επιθέματα ματιών τα μισούσε. Μα πως μπορεί να κοιμηθεί κάποιος με αυτές τις αηδίες στα μάτια του? Αλλά κοιμήθηκε με τις αηδίες. Και έβαζε σταγόνες με το χρονόμετρο όπως ακριβώς της είχε πει ο γιατρός. Και πέρασαν οι 3 πρώτες εβδομάδες. Και ξαναπήγε για έλεγχο. Και άκουσε αυτό που απευχόταν. "Τα μάτια σας δεν έχουν επανέλθει όπως θα θέλαμε. Θα χρειαστεί να κάνετε κι άλλη επέμβαση. Έχετε μόνο 1% πιθανότητες να την γλιτώσουμε. " Μα τι στο καλό είχε κάνει λάθος? Πρόσεχε πάρα πολύ, έκανε όλα όσα της είπε ο γιατρός.
"Θα τα πούμε σε 8 μέρες ξανά. Αν μέχρι τότε έχει υποχωρήσει η λοίμωξη θα τη γλιτώσουμε τη δεύτερη επέμβαση."
Πέντε μέρες πριν το ραντεβού η μαμα της έφευγε για Ελλάδα. Είχε κάτσει ήδη ένα μήνα κι έπρεπε να φύγει γιατί είχε κι η ίδια της κάποιες εξετάσεις να κάνει. Στο επικείμενο ραντεβού η καρδιά της έτρεμε. Φοβόταν ένα δεύτερο χειρουργείο στα μάτια.. Και τότε ήρθε η απάντηση του γιατρού της "Όλα δείχνουν πως δε θα χρειαστεί αλλξ επέμβαση. Ανεβάζουμε τις σταγόνες κορτιζόνης σε 3 φορές την μέρα ομως. Θα τα πούμε σε 8 εβδομάδες ξανά. Μέχρι τότε θα πρέπει να μπορείς να βλέπεις 100% αν όχι μπαίνουμε χειρουργείο την ίδια στιγμή. "
Ούρλιαξε από τη χαρά της ! Και μαζί της ούρλιαξε κι ο άντρας της. Αυτός που ήταν δίπλα της αυτά τα 2 τελευταία χρόνια σε ολα. Καλά, κακά , όμορφα, άσχημα. Θα το παλεύανε μαζί κι αυτό. Είχε 8 εβδομάδες καιρό να ελπίζει και να προσπαθεί για το καλύτερο.
"Παιδί μου φτάνει, θα χαλάσεις τα μάτια σου " πήρε την απάντηση της η μικρή.
Η μαμά της έκλεισε το φως του δωματίου και άναψε το μικρό φωτάκι νυχτός για να μη φοβούνται τα κορίτσια της. Η μεγάλη δηλαδή γιατί η μικρή δε καταλάβαινε τίποτα από φόβο. Μα πόση διαφορά είχαν αυτά τα δύο παιδιά? Γεννημένα από την ίδια μάνα και τον ίδιο πατέρα αλλά τόσο αντίθετοι χαρακτήρες. Η μεγάλη χωμένη στα βιβλία και στα μαθήματα της. Η μικρή χωμένη στις αλάνες και στους τσακωμούς με τα αγόρια.
Είκοσι χρόνια μετά η μεγάλη θα θυμόταν για πάντα τα λόγια της μάνας. "Θα χαλάσεις τα μάτια σου παιδάκι μου".. Τότε πριν 20 χρόνια της φαινόταν χαζό αυτο. Μα πως γινόταν να χαλάσουν τα μάτια? Τι ήταν? Αβγό που κλουβιάζει? Δε χαλάνε τα μάτια έλεγε τότε. Είκοσι χρόνια μετά καθισμένη στο ιατρείο ενός από τους κορυφαίους οφθαλμιάτρους της Γερμανίας θα άκουγε ξανά μέσα στο κεφάλι της τα λόγια της μάνας της. Μόνο που τώρα άκουγε και τα λόγια του γιατρού της. "Κυρία μου πρέπει να ρίξουμε τη πίεση των ματιών σας και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να σώσουμε τα μάτια σας" μα τι της έλεγε? Τι είχαν τα μάτια της? Ωραία είχε κάποιες ενοχλήσεις, κάτι πονοκεφάλους, κάτι περίεργους πόνους στα μάτια. Απλά θα χρειαζόταν καινούρια γυαλιά. Πόσο κακό ήταν δηλαδή που τα τελευταία 3 χρόνια δεν είχε κάνει τον εξάμηνο έλεγχο της? Η απάντηση ήρθε σαν καταπέλτης εν αιθρία. "Θα αλλάξουμε για αρχή γυαλιά. Αν όμως συνεχίσουν οι ενοχλήσεις θα κάνουμε νέες εξετάσεις. Πιο εξειδικευμένες. " Σημασία δεν έδωσε στα λόγια του γιατρού. Πήρε τη συνταγή με τους νέους βαθμούς και πήγε να πάρει καινούρια γυαλιά. Σιγά μη ξέρει ο Γερμανός τι έχω εγώ στα μάτια μου, έλεγε. Έξι μήνες μετά οι ενοχλήσεις ήταν ακόμη πιο έντονες. Ξαναπήγε στο γιατρό. Πάλι νέα γυαλιά. Και δε της έφτανε αυτό, έπρεπε να κάνει και ένα σωρό εξετάσεις. Δύο χρόνια σχεδόν τράβηξαν οι εξετάσεις. Στο τέλος κι αφού μέσα σε 3 μήνες έφτασε να βλέπει 4% με γυαλιά, ήρθε αυτό που φοβόταν. "Αν δεν κάνουμε την επέμβαση στα μάτια σας κινδυνεύετε με ολική τύφλωση. Πρέπει να γίνει άμεσα η επέμβαση." Μα τι της έλεγε? Αυτή δεν είχε διάθεση για καμία επέμβαση. Το ήθελε από την μια γιατί θα ξεφορτωνόταν μια και καλή τα γυαλιά και τους φακούς αλλά από την άλλη φοβόταν. Φοβόταν το κόστος, την όλη διαδικασία (δεν είναι κι ότι καλύτερο να σου ανοίγουν τα μάτια χωρίς αναισθησία) , τον μετεγχειρητικό πόνο. Κι αν αποτύχαινε η επέμβαση? Τι θα γινόταν Τότε? Με βαριά καρδιά κι έχοντας γνώση όλων των παρενεργειών και όλων των κινδύνων έκλεισε το ραντεβού για την επέμβαση. Ήρθε κι η μαμα της να την προσέξει. Αφού για 6 εβδομάδες μετά δε της επιτρεπόταν να κάνει απλά καθημερινά πράγματα. Κι η επέμβαση στέφθηκε με επιτυχία. Για τον γιατρό. Όχι για εκείνη. Εκείνη υπέφερε. Στη διάρκεια της επέμβασης υπέφερε. Μετά την επεμβαση υπέφερε. Έπαιρνε το ένα παυσίπονο μετά το άλλο για να αντέξει τον πόνο. Κι εκείνα τα επιθέματα ματιών τα μισούσε. Μα πως μπορεί να κοιμηθεί κάποιος με αυτές τις αηδίες στα μάτια του? Αλλά κοιμήθηκε με τις αηδίες. Και έβαζε σταγόνες με το χρονόμετρο όπως ακριβώς της είχε πει ο γιατρός. Και πέρασαν οι 3 πρώτες εβδομάδες. Και ξαναπήγε για έλεγχο. Και άκουσε αυτό που απευχόταν. "Τα μάτια σας δεν έχουν επανέλθει όπως θα θέλαμε. Θα χρειαστεί να κάνετε κι άλλη επέμβαση. Έχετε μόνο 1% πιθανότητες να την γλιτώσουμε. " Μα τι στο καλό είχε κάνει λάθος? Πρόσεχε πάρα πολύ, έκανε όλα όσα της είπε ο γιατρός.
"Θα τα πούμε σε 8 μέρες ξανά. Αν μέχρι τότε έχει υποχωρήσει η λοίμωξη θα τη γλιτώσουμε τη δεύτερη επέμβαση."
Πέντε μέρες πριν το ραντεβού η μαμα της έφευγε για Ελλάδα. Είχε κάτσει ήδη ένα μήνα κι έπρεπε να φύγει γιατί είχε κι η ίδια της κάποιες εξετάσεις να κάνει. Στο επικείμενο ραντεβού η καρδιά της έτρεμε. Φοβόταν ένα δεύτερο χειρουργείο στα μάτια.. Και τότε ήρθε η απάντηση του γιατρού της "Όλα δείχνουν πως δε θα χρειαστεί αλλξ επέμβαση. Ανεβάζουμε τις σταγόνες κορτιζόνης σε 3 φορές την μέρα ομως. Θα τα πούμε σε 8 εβδομάδες ξανά. Μέχρι τότε θα πρέπει να μπορείς να βλέπεις 100% αν όχι μπαίνουμε χειρουργείο την ίδια στιγμή. "
Ούρλιαξε από τη χαρά της ! Και μαζί της ούρλιαξε κι ο άντρας της. Αυτός που ήταν δίπλα της αυτά τα 2 τελευταία χρόνια σε ολα. Καλά, κακά , όμορφα, άσχημα. Θα το παλεύανε μαζί κι αυτό. Είχε 8 εβδομάδες καιρό να ελπίζει και να προσπαθεί για το καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου