Ξαπλωμενος στο κρεβάτι με τα μάτια καρφωμενα στο ταβάνι...
Πόση ώρα άραγε ήταν έτσι;;; ούτε που το είχε καταλάβει...κοίταξε δίπλα του το ρολόι... 3.00.. πότε θα ξημερώσει Θεέ μου;;;;
Άλλο ένα βράδυ μόνος,να μοιράζεται την ησυχία της νύχτας παρέα με τις σκέψεις του.Την αγαπούσε αυτή την ησυχία παλιά. Ήταν κάτι που του έλειπε, όταν το σπίτι ήταν γεμάτο θορύβους..Τωρα του φαίνεται πως του τρυπαει το κεφάλι.. τον ενοχλεί.
Σηκώθηκε και έβαλε ένα ποτό.. άδικα τυραννιεμαι σκέφτηκε.Δεν έχει ύπνο πάλι σήμερα.Ανοιξε το ραδιόφωνο και η μουσική πλημμυρισε το δωμάτιο...
Παριος, "χωρίς εσένα δεν υπάρχω,είμαι ένα τίποτα εγώ " ..
Βαλτοι είστε;;; μουρμουριξε μέσα απ τα δόντια του..
Το έκλεισε βιαστικά.. καλύτερα η απόλυτη ησυχία..κοίταξε γύρω του.. ποτέ τα πράγματα μέσα στο σπίτι δεν του φάνηκαν τόσο άχρηστα, τόσο ασημαντα όπως εκείνη τη στιγμή.. λες κι έπαιρναν κι αυτά αξία και ομορφιά , όσο ζούσε εκεί η οικογένεια του...
Έπιασε με το χέρι του το κεφάλι του.. ένιωθε πως έκαιγε..τα μηνιγγια του βαρουσαν σαν τρελά...πως έφτασα εδώ;;; πως δεν έδωσα σημασία σε όσα έλεγε με κάθε τρόπο;;; άλλες φορές προσπαθώντας να ανοίξει κουβέντα  και άλλες απλά  με την σιωπή της;;;
Γιατί δεν την άκουγα;;γιατί ήθελα πάντα να δείχνω ότι δεν με νοιάζει, ότι  θα κάνω αυτό που θέλω,ότι δεν την χρειάζομαι,ότι εκείνη φταιει πάντα για όλα;;; γιατί δεν διάβαζα τα υγρά της μάτια που περίμεναν μια λέξη μου, μια κίνηση, που να δείχνει ότι καταλαβαίνω, ότι την θέλω και την αγαπώ;;;
Γιατί ταμπουρωθηκα τόσο πολύ πίσω απ τον εγωισμο μου;;; γιατί δεν προσπάθησα;; γιατί την αναγκασα να φύγει;;;
Πόσο βασανιστηκε, πόσο πικραθηκε, πόσο υπομονή έκανε για μένα;;;
Κάθε βράδυ οι ίδιες σκέψεις... κάθε βράδυ ο ίδιος πόνος... δεν είχε μάθει να μιλάει, να εξηγεί, να δείχνει τα συναισθήματα του.. Πίστευε πως κάνοντας αυτά που συνηθιζε πάντα να κάνει, τα τυπικά του συζύγου, κάλυπτε όλα εκείνα που της έλειπαν ή που την ταλαιπωρουσαν.. πότε της είχε πει τελευταία φορά ότι την αγαπάει;; ότι είναι όμορφη;;; ότι την θαυμάζει;; την έβαζε στο περιθώριο της ζωής του... την κραταγε μακρυά, γιατί ο ίδιος φοβόταν να αφεθει, να δώσει, να ανοίξει την ψυχή του.. νόμιζε πως θα της δώσει θάρρος και θα τον κάνει ότι θέλει...
Νόμιζε πως έτσι, δεν θα της έδινε το δικαίωμα να νιώθει εκείνη, πως έχει δίκιο.. γιατί είχε το ήξερε...αλλα δεν ήθελε με τίποτα να το παραδεχτεί... πως την είχε παραμελησει.. πως της μιλούσε με το ζόρι... πως ξεχνούσε τις ανάγκες της... πως την κοιτούσε με άδειο βλέμμα..πως ζούσε μαζί της τυπικά..
Και τώρα;;μόνος.... και δεν ξέρει αν θα είναι για λίγο, για πολύ, ή για πάντα...και πριν καιρό, φανταζοταν πως θα τον βόλευε αυτό και  θα του άρεσε.. θα ήταν καλό πρώτα για εκείνη κι έπειτα και για τον ίδιο...
Μιλάει κάθε μέρα μαζί της.. την ακούει να ψιθυριζει τις λέξεις κάθε φορά στο τηλέφωνο με μια φωνή που λες και τρέμει  και καταλαβαίνει πως ούτε κι αυτή είναι καλά... όμως δεν κάνει πίσω... δεν έμαθε να κάνει πίσω..
Του λείπει... το γέλιο της, η φωνή της, το άγγιγμα της, η φροντιδα της, ακόμα και η μουρμουρα της... του λειπει η αγάπη της που πάντα αμφισβητουσε με την στάση του...
Γιατί τον αγαπούσε, το ήξερε κι αυτό.. όμως ήταν πιο εύκολο να παριστάνει τον άνετο, κάθε φορά που της έλεγε ότι κι εκείνη δεν ένιωθε και τόσα πολλά για κεινον...
Τα παιδιά τα βλέπει.. σχεδόν καθημερινά, όμως το δωμάτιο τους ειναι σκοτεινό τώρα που δεν είναι εδώ, ακόμα και την μέρα..ποσες φορές της είχε πει, πως τα παιδιά έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και θα καταλάβουν;; πως ότι κι αν γίνει, θα είναι συνέχεια δίπλα τους;;; μα είναι;;; που είναι τώρα;;; εκείνα σ ένα άλλο σπίτι κι αυτός εδώ... δεν ξέρει αν ξύπνησαν από κάποιο κακό όνειρο, αν έκαναν το μπάνιο τους πριν κοιμηθουν, αν διάβασαν όλα τα μαθήματα τους.. δεν τα έκανε μια αγκαλιά, δεν τα έδωσε ένα φιλί για καληνύχτα...
Τί έκανα;;;; πως το έκανα;;;
Δεν της είπε ποτέ να φύγει... μα όλη του η συμπεριφορά αυτό της έλεγε μέρες, εβδομάδες, μήνες ολοκληρους...
Ξαπλωσε πάλι στο κρεβάτι με το ταβάνι εκεί στη θέση του, να περιμένει πάλι να συζητήσει μαζί του...
Τα μάτια του έτσουζαν από την αγρυπνια... ας καταφέρω να κοιμηθώ έστω και λίγο, να μην σκέφτομαι...
Θα της πω αύριο να βρεθούμε.. να πιούμε μαζί ένα ποτό, κάτι.. Να τη δω...πρέπει επιτέλους να προσπαθήσω να μάθω να μιλάω.. ίσως καταφέρω να της πω μερικά πράγματα...πρέπει να της πω.. πρέπει..... αλλιώς θα τη χάσω εντελώς... να ακούσει,ότι  δεν αντέχω μακρυά της..
"Ότι χωρίς εκείνη, δεν υπάρχω......"