Γράφει η Sailormoon..
Και φτάνεις στα 30..... Και το τέρας ακόμη σε κυνηγάει. Και δε φεύγει μακρυά σου.Όσο και να προσπαθείς να το διώξεις.
Γιατί ξέρεις πως το τέρας είναι μόνο μέσα στη ψυχή σου. Και πώς όταν ξυπνάει είναι πάντα για κακό.
Καλό που το έχεις μέσα σου.....
Μα κακό που πάντα βγαίνει αληθινό.....
Και το μόνο που ζητάς εκείνες τις στιγμές είναι να χωθείς στην αγκαλιά της μάνας σου. Γιατί μόνο εκεί νιώθεις ασφάλεια.Μόνο εκεί ξέρεις πως τίποτε δε μπορεί να σε πληγώσει. Να σε πειράξει. Να σε τρομάξει.Κι ας έφτασες 30. Για τη μαμά σου θα είσαι πάντα το μωρό της. Όσο χρονών κι αν γίνεις.
Κι αυτό το τέρας δε λέει να φύγει.Σε κυνηγάει κάθε βράδυ στον ύπνο σου. Κάθε μέρα στον ξύπνιο σου.
Ώσπου καταλαβαίνεις πως το τέρας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ο ίδιος σου ο Φόβος...Ο φόβος μη πάθει κάτι κάποιος από τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Ο φόβος μη δε προλάβεις να κάνεις το καλύτερο για τους δικούς σου ανθρώπους. Γιατί είσαι και μακρυά. Γιατί η χώρα σου σε έδιωξε μακρυά.Και δε σε νοιάζει τόσο για τη χώρα σου.Έτσι κι αλλιώς τη μισή σου ζωή εκτός την έζησες. Σε νοιάζει όμως για τους ανθρώπους που άφησες πίσω. Γιατί ναι την μισή σου ζωή την έζησες εκτός αλλά την άλλη μισή την έζησες στη χώρα σου.Γιατί σου υποσχέθηκαν μια καλύτερη ζωή στη χώρα σου.Και εσύ με τα παιδικά σου μάτια ονειρευόσουν χαρούμενες μέρες και μια χαρούμενη ζωή. Αλλά οχι.. Με την επιστροφή στην χώρα σου ήρθε η ανεργία. Ήρθαν Χριστούγεννα που δε πήρες δώρο. Ήρθαν γενέθλια που δε τα γιόρτασες.Ήρθε η πείνα.Γιατί ήθελες κι εσύ σα παιδάκι ένα παγωτό το καλοκαίρι αλλά δεν μπορούσε να στο πάρει κανείς. Γιατί είχαν προτεραιότητα άλλες υποχρεώσεις. Κι εσύ σα παιδάκι έλεγες "δε πειράζει μανούλα,θα πάρω τον άλλο μήνα παγωτο". Κι ακόμη και τώρα στα 30 σε πονάει αυτό .. Και φοβάσαι να κάνεις ένα δικό σου παιδί. Ναι δουλεύεις αλλά φοβάσαι μήπως φτάσεις κι εσύ σε εκείνο το σημείο.
Και δεν έχεις να πάρεις στο παιδί σου ένα παγωτό.
Γιατί ο Φόβος δε φεύγει έτσι ευκολα. Είναι πολύ μεγάλο το τέρας για να το νικήσεις έτσι απλά.Και προσπαθείς να έχουν οι δικοί σου μόνο τα Καλύτερα. Κι εσύ ακόμη και τώρα να μη μπορείς να πάρεις εκείνο το παγωτό.. Κι ας δουλεύεις 12ωρα. Σημασία έχουν εκεινοι. Σημασία έχει να είναι εκείνοι Καλά. Γιατί όταν είναι εκείνοι Καλά είσαι κι εσύ καλά. Γιατί εκείνοι είναι ακόμη στη χώρα που σε πρόδωσε. Στη χώρα που σου στέρησε το χαμόγελο, την ανεμελιά,το παιχνιδι. Στη χώρα που σε ανάγκασε να δουλέψεις από τα 12 σου. Γιατί δεν είχες άλλη επιλογή. Γιατί έπρεπε να βοηθήσεις στις ανάγκες του σπιτιού. Τι κι αν ήσουν μόνο 12 χρόνων παιδάκι? Τι κι αν δεν άντεχες το ξενύχτι? Το έμαθες, το έζησες, το έκανες κομμάτι σου. Η μέρα έγινε η νύχτα σου κι η νύχτα η μέρα σου. Η ζωή σου. Γιατί όταν δουλεύεις στη νύχτα, ασχέτως πόσο χρονών είσαι, μπαίνει μέσα σου. Γίνεται κομμάτι σου. Μικρόβιο που σε ποτίζει κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Που ξέρεις πως σου κάνει κακό στην υγεία σου αλλά δε θέλεις να φύγεις από μέσα σου. Γιατί έμαθες πια να ζεις με αυτο. Γιατί σου δίνει αυτό το ένα δεκάρικο παραπάνω την ημέρα για να πιεις κι ένα ρημάδι καφέ. Γιατί σου δίνει αυτό το παραπάνω για να πάρεις τσιγάρα. Και όχι καπνό. Γιατί τον σιχαίνεται τον καπνό. Και τον παίρνεις μόνο από ανάγκη για την νικοτίνη. Και το τέρας παραφυλάει πάντα εκεί τριγύρω, να σου θυμίσει πως δε θα αντέχεις για πάντα να δουλεύεις στη νύχτα. Και έρχεται εκείνη η στιγμή .Και φεύγεις για πάντα από τη χώρα σου. Και δε πιάνεις δουλειά στη νύχτα. Αλλά σε εστιατόριο. Είσαι πάλι μέσα στο κόσμο. Αλλά μερα αυτή τη φορά. Και βλέπεις τη διαφορά. Γιατί τη μέρα όλοι φοράνε τα κοστούμια τους και είναι κύριοι, ενώ τη νύχτα μετά το δεύτερο τρίτο ποτό δείχνουν όλη τη ψυχή τους. Τη μέρα τη φοβασαι. Και το τέρας πάλι γελάει χαιρέκακα, γιατί σε πότισε έναν ακόμη φοβο. Τον φόβο για τους ανθρώπους. Για το αν είναι αληθινοί. Αν σου δείχνουν αυτό που είναι. Ή αν απλά υποκρίνονται. Και δεν αντέχετε αυτός ο Φόβος. Σε σκοτώνει κάθε μερα. Γιατί δεν εμπιστεύεσαι κανέναν πια.
Και φτάνεις στα 30..... Και το τέρας ακόμη σε κυνηγάει. Και δε φεύγει μακρυά σου.Όσο και να προσπαθείς να το διώξεις.
Γιατί ξέρεις πως το τέρας είναι μόνο μέσα στη ψυχή σου. Και πώς όταν ξυπνάει είναι πάντα για κακό.
Καλό που το έχεις μέσα σου.....
Μα κακό που πάντα βγαίνει αληθινό.....
Και το μόνο που ζητάς εκείνες τις στιγμές είναι να χωθείς στην αγκαλιά της μάνας σου. Γιατί μόνο εκεί νιώθεις ασφάλεια.Μόνο εκεί ξέρεις πως τίποτε δε μπορεί να σε πληγώσει. Να σε πειράξει. Να σε τρομάξει.Κι ας έφτασες 30. Για τη μαμά σου θα είσαι πάντα το μωρό της. Όσο χρονών κι αν γίνεις.
Κι αυτό το τέρας δε λέει να φύγει.Σε κυνηγάει κάθε βράδυ στον ύπνο σου. Κάθε μέρα στον ξύπνιο σου.
Ώσπου καταλαβαίνεις πως το τέρας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ο ίδιος σου ο Φόβος...Ο φόβος μη πάθει κάτι κάποιος από τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Ο φόβος μη δε προλάβεις να κάνεις το καλύτερο για τους δικούς σου ανθρώπους. Γιατί είσαι και μακρυά. Γιατί η χώρα σου σε έδιωξε μακρυά.Και δε σε νοιάζει τόσο για τη χώρα σου.Έτσι κι αλλιώς τη μισή σου ζωή εκτός την έζησες. Σε νοιάζει όμως για τους ανθρώπους που άφησες πίσω. Γιατί ναι την μισή σου ζωή την έζησες εκτός αλλά την άλλη μισή την έζησες στη χώρα σου.Γιατί σου υποσχέθηκαν μια καλύτερη ζωή στη χώρα σου.Και εσύ με τα παιδικά σου μάτια ονειρευόσουν χαρούμενες μέρες και μια χαρούμενη ζωή. Αλλά οχι.. Με την επιστροφή στην χώρα σου ήρθε η ανεργία. Ήρθαν Χριστούγεννα που δε πήρες δώρο. Ήρθαν γενέθλια που δε τα γιόρτασες.Ήρθε η πείνα.Γιατί ήθελες κι εσύ σα παιδάκι ένα παγωτό το καλοκαίρι αλλά δεν μπορούσε να στο πάρει κανείς. Γιατί είχαν προτεραιότητα άλλες υποχρεώσεις. Κι εσύ σα παιδάκι έλεγες "δε πειράζει μανούλα,θα πάρω τον άλλο μήνα παγωτο". Κι ακόμη και τώρα στα 30 σε πονάει αυτό .. Και φοβάσαι να κάνεις ένα δικό σου παιδί. Ναι δουλεύεις αλλά φοβάσαι μήπως φτάσεις κι εσύ σε εκείνο το σημείο.
Και δεν έχεις να πάρεις στο παιδί σου ένα παγωτό.
Γιατί ο Φόβος δε φεύγει έτσι ευκολα. Είναι πολύ μεγάλο το τέρας για να το νικήσεις έτσι απλά.Και προσπαθείς να έχουν οι δικοί σου μόνο τα Καλύτερα. Κι εσύ ακόμη και τώρα να μη μπορείς να πάρεις εκείνο το παγωτό.. Κι ας δουλεύεις 12ωρα. Σημασία έχουν εκεινοι. Σημασία έχει να είναι εκείνοι Καλά. Γιατί όταν είναι εκείνοι Καλά είσαι κι εσύ καλά. Γιατί εκείνοι είναι ακόμη στη χώρα που σε πρόδωσε. Στη χώρα που σου στέρησε το χαμόγελο, την ανεμελιά,το παιχνιδι. Στη χώρα που σε ανάγκασε να δουλέψεις από τα 12 σου. Γιατί δεν είχες άλλη επιλογή. Γιατί έπρεπε να βοηθήσεις στις ανάγκες του σπιτιού. Τι κι αν ήσουν μόνο 12 χρόνων παιδάκι? Τι κι αν δεν άντεχες το ξενύχτι? Το έμαθες, το έζησες, το έκανες κομμάτι σου. Η μέρα έγινε η νύχτα σου κι η νύχτα η μέρα σου. Η ζωή σου. Γιατί όταν δουλεύεις στη νύχτα, ασχέτως πόσο χρονών είσαι, μπαίνει μέσα σου. Γίνεται κομμάτι σου. Μικρόβιο που σε ποτίζει κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Που ξέρεις πως σου κάνει κακό στην υγεία σου αλλά δε θέλεις να φύγεις από μέσα σου. Γιατί έμαθες πια να ζεις με αυτο. Γιατί σου δίνει αυτό το ένα δεκάρικο παραπάνω την ημέρα για να πιεις κι ένα ρημάδι καφέ. Γιατί σου δίνει αυτό το παραπάνω για να πάρεις τσιγάρα. Και όχι καπνό. Γιατί τον σιχαίνεται τον καπνό. Και τον παίρνεις μόνο από ανάγκη για την νικοτίνη. Και το τέρας παραφυλάει πάντα εκεί τριγύρω, να σου θυμίσει πως δε θα αντέχεις για πάντα να δουλεύεις στη νύχτα. Και έρχεται εκείνη η στιγμή .Και φεύγεις για πάντα από τη χώρα σου. Και δε πιάνεις δουλειά στη νύχτα. Αλλά σε εστιατόριο. Είσαι πάλι μέσα στο κόσμο. Αλλά μερα αυτή τη φορά. Και βλέπεις τη διαφορά. Γιατί τη μέρα όλοι φοράνε τα κοστούμια τους και είναι κύριοι, ενώ τη νύχτα μετά το δεύτερο τρίτο ποτό δείχνουν όλη τη ψυχή τους. Τη μέρα τη φοβασαι. Και το τέρας πάλι γελάει χαιρέκακα, γιατί σε πότισε έναν ακόμη φοβο. Τον φόβο για τους ανθρώπους. Για το αν είναι αληθινοί. Αν σου δείχνουν αυτό που είναι. Ή αν απλά υποκρίνονται. Και δεν αντέχετε αυτός ο Φόβος. Σε σκοτώνει κάθε μερα. Γιατί δεν εμπιστεύεσαι κανέναν πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου