Παγωμένη ψυχή!

Γραφει η Έλλη Παπανδρέου .

"Σ'αγαπάω" του φωναξε καθως αυτος γυρισε την πλατη. "Φοβαμαι χωρις εσενα". Αυτος την κοιταξε. Βαθυα μεσα του ηξερε. Ηξερε οτι εκεινη δεν ηθελε να το κανει αυτο που εκανε. Δεν ηθελε να πει αυτο που ειπε. Ηξερε οτι τον λατρευει. Και αυτος την λατρευει άλλωστε. Αλλα ποναει. Την ειδε που ετρεμε. Ετρεμαν τα ποδια της απο φοβο. Ετρεμαν τα χειλη της και απο τα ματια της ετρεχαν ποταμι τα δακρυα. Την ειδε που πονουσε. Αλλα... Αυτο το αλλα... Εκεινη γονατισε μπροστα του. "Το ξερεις" του λεει " πως δεν γονατιζω ποτε για κανεναν. Σου εξηγησα. Σου ζητησα συγνωμη. Η καρδια μου κοντευει να σπασει. Το μυαλο μου κοντευει να τρελαθει. Η ψυχη μου φευγει, το νιωθω. Γιατι εσυ εισαι η ψυχη μου. Τα ματια μου. Το φως μου. Το χαμογελο μου. Για σενα εκανα πραγματα που ποτε δεν θα εκανα για κανεναν. Γκρεμισα τοιχη που χρονια εχτιζα. Εσπασα τα ορια μου. Σε ερωτευτηκα οπως δεν ειχα ερωτευτει ποτε κανεναν αλλο. Μιλα μου. Πες κατι. Οτιδηποτε. Ποναω το καταλαβαινεις; Υποφερω. Σε ικετευω... Κοιτα με πως ειμαι. ΚΟΙΤΑ ΜΕ.." Και αυτος εσκυψε το κεφαλι και χαθηκε στο σκοταδι. Οσο για εκεινη, την βρηκε το πρωι παγωμενη. Δεν ηταν χειμωνας, οχι. Αλλα η καρδια της παγωσε. Και εδωσε μια υποσχεση στον εαυτό της: πως θα μαζεψει τα κομματια της καρδιας της, θα τα κλειδωσει σε ενα συρταρι και θα πεταξει το κλειδι οσο πιο βαθυα μπορει μεσα στην θαλασσα.