Ευτυχώς που δεν ήμασταν αρνητικοί στην απόφασή του.......ευτυχώς που πιστέψαμε στο πείσμα και την αγάπη του σ αυτό που θέλει να ακολουθήσει.....ευτυχώς που ήμαστε από κείνους που δεν καταπιέζουν το παιδί τους και το νιώθουν και είναι κοντά του......ευτυχώς που δεν ήμαστε στενόμυαλοι....ευτυχώς που δεν σκεφτήκαμε ποτέ,να κάνει κάτι στη ζωή του που θά χει σίγουρα λεφτά(όχι πως υπάρχει αυτό δηλαδή,αλλά λέμε).....ευτυχώς που αφουγκραστήκαμε την ψυχή του.....ευτυχώς που βασιστήκαμε στο χάρισμά του.....ευτυχώς που δεν ακούσαμε τους άλλους.....κάποιους από τους άλλους δηλαδή................
Ευτυχώς,ευτυχώς,ευτυχώς..........................
Το παιδί μας θέλει να γίνει Ηθοποιός..........και είναι τέλειο............όχι γιατί θέλει να κάνει συγκεκριμένα αυτό.....αλλά γιατί το ήξερε και το αποφάσισε από 15 χρονών.....και ήταν υπέροχο να ακούς ένα παιδί με σιγουριά να σου λέει με τι θέλει να ασχοληθεί στη ζωή του,όταν μάλιστα υπάρχουν ακόμη και 30χρονοι που αν τους ρωτήσεις,ίσως και να μην έχουν μια σταθερή απάντηση να σου δώσουν....
Ένιωσε την κλίση του,από μικρός....κι όσο χιλιοειπωμένο κι αν είναι αυτό που λέω,από τότε που κατάλαβε τον εαυτό του,είχε το καλλιτεχνικό μέσα του.....τον ρωτούσαν τί θα γίνει όταν μεγαλώσει κι έλεγε "ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής".....και καλά,τα πιο πολλά αγόρια σε μικρές ηλικίες,λένε σχεδόν πάντα το πρώτο,αλλά τραγουδιστής?? απ τη μια γελούσαμε,απ την άλλη απορούσαμε...κι απ την παρ άλλη λέγαμε "βρε λες???"
Πάντα του άρεσε να μας βλέπει να διασκεδάζουμε με τα καμώματά του...έπαιρνε την κιθάρα-παιχνίδι και μας ερμήνευε όλες τις επιτυχίες της εκάστοτε χρονιάς....έχουμε βίντεο που είναι 2 χρονών,μια σταλίτσα ανθρωπάκι και τραγουδάει το "σαράκι " του Πάριου και το "κάποια μέρα" του Ρουβά κι ένα σωρό άλλα.....χαχαχα.....και δώστου εμείς χειροκροτήματα...και δώστου εκείνος τραγούδι.....και μαζί μ αυτό νά και ιστορίες φτιαγμένες απ το μυαλό του,να τις παρουσιάζει πάντα με τρόπο κωμικό,για να μας κάνει να γελάσουμε........Α βρε θεατρίνε τον έλεγα συνέχεια.......κι όχι βέβαια ειρωνικά ή κοροϊδευτικά.....αλλά γιατί με ξετρέλαινε το γεγονός που κάθε τι το υποκρινόταν με τόση προσοχή.....Πού νά ξερα πως είχα δίκιο.........
Κάποια στιγμή είπαμε,αφού έφτασε γυμνάσιο κι ακόμα ασχολούνταν με όλα αυτά,να του βρούμε μια διέξοδο στις καλλιτεχνικές του ανησυχίες......και μέσα από μια τυχαία συζήτηση με μια γνωστή μας τότε και πλέον φίλη μας, μάθαμε πως διδάσκει αλλά και διευθύνει ένα εργαστήρι καλών τεχνών,που βοηθούσε τα παιδιά να εκφραστούν με δημιουργικό τρόπο,μέσα από δραστηριότητες που σχετίζονταν με το θέατρο.....και γεμάτοι χαρά,αποφασίσαμε να τον στείλουμε......
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ................η απόφαση για κείνον πάρθηκε αυτόματα.....μου αρέσει το τραγούδι.....αλλά δεν ήξερα ακριβώς κιόλας............τώρα ξέρω......Θα γίνω Ηθοποιός.......
Ήταν σαν να τό χαμε σίγουρο.....σαν να το περιμέναμε.......και μάλιστα το είδαμε τόσο φυσιολογικό.....γιατί δηλαδή θά πρεπε να μας φανεί παράξενο????γιατί θά πρεπε να θέλει να γίνει λογιστής,εκπαιδευτικός,τεχνικός υπολογιστών,γιατρός και τόσα άλλα???
Και γιατί θά πρεπε να τον αποτρέψουμε??να του αλλάξουμε γνώμη???επειδή εμείς σαν γονείς "άλλα" ονειρευτήκαμε για κείνον?????Εμείς οκκ......Εκείνος όμως τι ονειρεύεται????για ποιο πράγμα η καρδιά του διψά?????δεν θά πρεπε να μας νοιάζει???κι ύστερα.....είναι τόσο σωστό και προσγειωμένο παιδί.....τόσο ώριμο και κατασταλαγμένο.....τόσο καλό......γιατί να το κοντράρουμε??γιατί να μην εμπιστευτούμε το ένστικτό του???γιατί να του δημιουργήσουμε ηθελημένα πρόβλημα?????
Το μέλλον του....η πορεία του.....οι στόχοι του,είναι δικά του....τα δικά μας τα ακολουθήσαμε.....και αν τα καταφέραμε ή όχι είναι άλλο......δεν θα γίνουμε εμείς μέσα απ το παιδί μας,ότι δεν μπορέσαμε ......δεν θα φορτώσουμε στην πλάτη του,τα δικά μας άπιαστα όνειρα...δεν θα γίνουμε τροχοπέδη στις επιθυμίες του,επειδή αγχωνόμαστε,φοβόμαστε,αγωνιούμε γιατί αυτό το επάγγελμα δεν έχει ας πούμε σιγουριά.....και πάλι καλά (τρόπος του λέγειν) που ήρθε η κρίση να αποδείξει,πως ΚΑΝΕΝΑ επάγγελμα δεν την έχει πλέον......
Δεν θα μπορούσα να λέω πως αγαπάω το παιδί μου,πως νοιάζομαι για την ευτυχία του,αν του επέβαλα τα δικά μου θέλω......ΌΧΙ......Όχι πιο μεγάλο κι απ του Μεταξά.....
Δεν χρειάστηκε ποτέ να συσκεφτούμε με τον μπαμπά του,να συνεννοηθούμε...είχαμε κοινή λογική και διάθεση,ήμασταν σύμφωνοι απ την αρχή...και χωρίς ποτέ να το συζητήσουμε δυνατά......είπαμε "Θα τον στηρίξουμε όσο και όπως μπορούμε"........και κερδίζουμε κάθε μέρα μ αυτό,γιατί το παιδί μας όσο κι αν φεύγει σιγά σιγά,όπως είναι φυσικό και όπως πρέπει...συνεχίζει να παραμένει κοντά μας........
Δεν μας απασχόλησε ποτέ αν έχει το ταλέντο ή όχι να το κάνει.....πιστεύαμε πως από μόνος του είχε την δυνατότητα να το νιώσει...και εμπιστευτήκαμε την κρίση και την εσωτερική φωνούλα μέσα του,που θα τον οδηγούσε ...αλλά και τους ανθρώπους που σε κάποια φάση θα τον αναλάμβαναν....και πράξαμε σωστά.......
Από την επιτυχία του στις εξετάσεις Υποκριτικής που έδωσε στο Υπ.Πολιτισμού μόλις τέλειωσε το Λύκειο.....από την εισαγωγή του εκεί και στη συνέχεια στη Δραματική σχολή που σπουδάζει.....από τα γεμάτα επαίνους και θετικά σχόλια των καθηγητών του......μα πάνω απ όλα από το δικό του μεράκι και ζήλο......από τον ενθουσιασμό του και την απεριόριστη ανάγκη του να ασχολείται με αυτό που αγαπά......
Πόσο εγωιστικό να λέμε πως θέλουμε το καλό των παιδιών μας και τελικά να τα σπρώχνουμε με κάθε τρόπο να κάνουν πράγματα που εκείνα δεν θέλουν........πόσο λάθος να πιστεύουμε πως μπορούμε εμείς να αποφασίζουμε και να κατευθύνουμε τις ζωές τους......πόσο μακρυά μας τα στέλνουμε......
Μας τρομάζουν πολλά........είμαστε γονείς και είναι φυσικό να τρέμουμε για ότι πρόκειται ίσως άσχημο να συναντήσει.....ακούμε διάφορα......και λόγω της δουλειάς που κάνουμε(έχουμε κι εμείς την καλλιτεχνία στη ζωή μας,σε άλλο κομμάτι βέβαια) βλέπουμε και διάφορα.......και ήρθανε και στιγμές που ταλαντευτήκαμε......και αναρωτηθήκαμε.....πράττουμε καλά???
Όμως.....όταν τον βλέπουμε πάνω στη σκηνή,έστω και εκπαιδευόμενο ακόμα......όταν φέρνει τους βαθμούς του...όταν μιλάει και παθιάζεται για όσα διδάσκεται και όσα προσμένει να έρθουν.....όταν ανατριχιάζει στη σκέψη να φτάσει ψηλά....εκεί που στοχεύει και ονειρεύεται.....μια απάντηση μόνο βγαίνει από μέσα μας.......Ναι........πράξαμε πολύ καλά.....Πράξαμε άριστα.......
Το παιδί μας θέλει να γίνει Ηθοποιός........κι εμείς ήμαστε εδώ ...δίπλα του.......να τον συμβουλεύουμε απλά.....να τον εμψυχώνουμε.......να τον βοηθάμε......κι αν ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής το ίδιο θα κάναμε......κι αν ήθελε να γίνει και οδοκαθαριστής.....και ότι άλλο.....
Μπράβο λένε κάποιοι.....είστε μαζί του...πολύ σπουδαίο αυτό....κι εμείς το βρίσκουμε τόσο δεδομένο ,πως αυτό άλλωστε μόνο θα μπορούσαμε να πράξουμε.........
Αυτός είναι ο ρόλος ο δικός μας.....αυτός ο σκοπός μας......και αυτή είναι η δική μας συμμετοχή......
Όλα τα υπόλοιπα είναι δικά του....Όλα τα υπόλοιπα είναι των παιδιών μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου