Για τον μπαμπά μου..................

Είναι δύσκολο να γράψεις για ανθρώπους που αγάπησες τόσο πολύ,που είναι αίμα δικό σου  και πλέον δεν βρίσκονται  άλλο εδώ μαζί σου....Οι σκέψεις και οι αναμνήσεις γίνονται χείμαρρος μέσα στο μυαλό και παρασέρνουν κάθε λογική ροή και τα συναισθήματα σε πνίγουν.....
Ήθελα από καιρό να γράψω κάτι για τον αδερφό μου...που εδώ και 3 χρόνια έφυγε για το μεγάλο ταξίδι που δεν έχει γυρισμό.....Ο λόγος που δεν το έκανα ήταν γιατί κάθε φορά ξεκινώντας,καταλάβαινα πως όσα κι αν έλεγα ,μου φαινότανε λίγα και μικρά μπροστά σε όσα ένιωθα....
Κι έτσι το άφηνα κάθε φορά και σκεφτόμουν πως όταν καταλαγιάσει η φουρτούνα μέσα μου,τότε θα το κάνω....Όμως πριν ακόμα αυτό συμβεί,ήρθε ο πατέρας μου να ξαναφουντώσει όλα αυτά που πάλευα να ηρεμήσω...Πριν κάποιες μέρες,έφυγε και κείνος....Ξαφνικά...Μόλις ξύπνησε και είδε το φως,ξανάκλεισε τα μάτια του και ήρθε το σκοτάδι....(ή μήπως το αντίστροφο???)......και δεν ξέρω αν τα καταφέρω και τώρα.....όμως την νιώθω έντονα την ανάγκη.....με κυριεύει και δεν μπορώ..........
Χτύπησε το τηλέφωνο νωρίς το πρωί.......η μαμά μου στην άλλη μεριά......και κατάλαβα από ένστικτο γιατί δεν ήμουν εγώ που μίλησα μαζί της....πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά.....και μετά.......
Ένα κλικ στον εγκέφαλο.....και ένα έντονο χτυποκάρδι στο στήθος......κι ύστερα...... η είδηση......
Ο μπαμπάς μου........είναι άσχημα????....όχι.....ο μπαμπάς μου,μας άφησε.......Μα πως??εχθές πριν λίγες μόνο ώρες,ήταν μια χαρά.........

Κενό....Η πρώτη αντίδραση ......Κι ύστερα απ το ξάφνιασμα,θυμός.......απίστευτος θυμός...πως μπόρεσε??γιατί δεν κρατήθηκε??Μετά ήρθε το παράπονο....ο πόνος....Οι δύο μεγαλύτεροι άντρες της δικής μου οικογένειας,έφυγαν.......ο ένας μετά τον άλλο......
Άδειασε το πατρικό μου.....έμεινε η μανούλα μου σε ένα σπίτι γεμάτο απόλυτη και τόσο έντονη  ησυχία,που σε πονάει το κεφάλι σαν το χειρότερο θόρυβο.....
Ο μπαμπάς μου (όπως και ο αδερφός μου),ένας άνθρωπος γεμάτος χιούμορ και ζωντάνια.....Κοινωνικός και παρεάκιας.....να κάθεσαι με τις ώρες να τον ακούς και να γελάς....Μου λένε πως τους μοιάζω....χαίρομαι....βέβαια και η μαμά μου έτσι είναι,αλλά τον έμοιαζα έτσι κι αλλιώς περισσότερο και σε χαρακτηριστικά εξωτερικά.....
Δεν θυμάμαι ποτέ να σήκωσε χέρι επάνω μου...ποτέ......ακόμα κι αν καμιά φορά τον έφερνα στο αμήν....δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτε παραπάνω.....μόνο το μουστάκι του που έβλεπα να μην χαμογελά και να κατεβαίνει επικίνδυνα προς τα κάτω και να συνοφρυώνεται,αρκούσε να με βάλει στη θέση μου....δεν τον φοβόμουν,ήξερα απλά τα όριά του και δεν μου πήγαινε να τα δοκιμάσω με τίποτα....
Τις Κυριακές,στο τραπέζι που καθόμασταν όλη η οικογένεια,αφού τρώγαμε ,έβαζε το ποτηράκι του στην άκρη και το πιατάκι με το μήλο του....βάζαμε στο κασετόφωνο τραγούδια (το μού φαγες όλα τα δαχτυλίδια αγαπημένο του και δικό μου από τότε εξαιτίας του)....και σαν έκανα και χόρευα καμία ζεμπεκιά,έκανε πάντα ένα μικρό χαμό.....η κόρη μου χορεύει έλεγε....εγώ μικρούλα 6-7 χρονών....και πόσα πιατάκια δεν έσπασαν μαζί με το μήλο από το μεράκι του που με καμάρωνε.....Του άρεσε η ζωή.....την ζούσε και την γευόταν με όλη την ψυχή του και μαζί με κείνον και μεις....
Πόσες εκδρομές..βόλτες....ταξίδια....διακοπές εβδομάδες ολόκληρες.....σε εποχές που οι δυσκολίες ήταν τρομερές και εμείς μια πολυμελής οικογένεια με 3 παιδιά και παππούδες μαζί στο ίδιο σπίτι....
Δεν στερηθήκαμε ποτέ,τίποτε......δεν ένιωσα ποτέ πως κάτι θέλω και δεν το έχω.....
Φιλότιμος μέχρι να σου δώσει και την τελευταία του δραχμή...να βοηθήσει και να τρέξει σε όποιον του το ζητούσε.....
Στις βόλτες που κάναμε,πάντα εγώ τάχα κουραζόμουν...και με έπαιρνε πάντα εκείνος στους ώμους του και γινόμουνα "ψηλή" και περνούσα και τα αδέρφια μου και τρελαινόμουν που όλα τα έβλεπα από πάνω όπως έλεγα.....δεν μου έλεγε ποτέ φτάνει....δεν μπορώ άλλο........όσο κι αν περπατούσε με το βάρος μου επάνω του..........ήμουν η μικρή....η χαϊδεμένη του.............................
Μια φορά είχαμε κάνει αποχή απ το Γυμνάσιο και μας απέβαλλαν ομαδικά,ενώ δεν μας είχαν προειδοποιήσει ....ούτε και θυμάμαι για ποιό λόγο....το μόνο που θυμάμαι ήταν ο φόβος μου,πως θα πάω στο σπίτι και θα πω ότι πρέπει να έρθει κάποιος στο σχολείο για να με αφήσουν να μπω μέσα στο μάθημα....Ο μπαμπάς μου ήταν εκείνη τη μέρα απογευματινός....χτύπησα θυροτηλέφωνο,μίλησα με τη γιαγιά μου και σε λίγη ώρα ήταν κάτω....και στο δρόμο για το σχολείο του εξήγησα τι έγινε...
Αμίλητος ο μπαμπάς μου....φτάνοντας και ανεβαίνοντας στο γραφείο του Γυμνασιάρχη.....εγώ κι άλλα παιδιά με τους γονείς τους....ακούμε έξω απ την πόρτα να λέει πως η ευθύνη ήταν δική τους....πως τα παιδιά δεν φταίγανε ....πως αν ήταν αυτοί σωστοί ,εμείς δεν θα τα κάναμε όλα αυτά και το κυριότερο πως η κόρη του δεν είναι τέτοιο παιδί και ξέρει πως δεν θα έκανα ποτέ κάτι ανάλογο,αν δεν είχα δίκιο.....Όλοι θυμάμαι μου έλεγαν πόσο πρώτο μπαμπά έχω,που εκείνους οι δικοί τους τους μάλωσαν,αντί να τους υποστηρίξουν.................
έτσι ήταν ο μπαμπάς μου.....δεν άφηνε κανέναν να πει άσχημη κουβέντα για μας....
Όταν στα 17 μου και μαθήτρια Λυκείου ακόμα,του ανακοίνωσα(ήξερε ήδη για τη σχέση μου)πως θέλουμε με τον άντρα μου να αρραβωνιαστούμε,δεν προσπάθησε να με αποτρέψει.....δεν με είπε είσαι μικρή....δεν με αποπήρε...δεν θύμωσε......δάκρυσε και είπε μόνο είσαι σίγουρη??το θες??και αφού του είπα ναι απόλυτα σίγουρη,μου είπε εντάξει,εγώ θα κάνω ότι μπορώ για σας...Και το έκανε....και συνέχισε να το κάνει από τότε,μέχρι και που έφυγε....
Όταν πριν 14 χρόνια αρρώστησε και έκανε μια βαριά και δύσκολη εγχείρηση ,με μία εβδομάδα  εντατική και 2 μήνες ανάρρωση,δεν σκέφτηκα πως θα τον χάσουμε.....Ήμουν σίγουρη πως θα γίνει καλά...κι έγινε....Τον είχα πάντα για δυνατό οργανισμό....και ήτανε.....νίκησε τον καρκίνο και έφυγε από ανακοπή.....Ήσυχα....ήρεμα .....όπως ήρεμος ήταν τα τελευταία 5 χρόνια που δεν έβγαινε καθόλου απ το σπίτι,γιατί τα πόδια του,ύστερα από τόσα, δεν πήγαιναν πια...
Η μόνη του διασκέδαση ήμασταν εμείς ,τα παιδιά του και η παρουσία μας εκεί ...
Μετά κι από τον θάνατο του αδερφού μου,άρχισε να πέφτει πιο πολύ.....πιο αμίλητος...πιο βαρύς....κάπου κάπου έλεγε κανένα χαζό....και μας έκανε να γελάμε.....και μετά ξανά στα ίδια...
Το έβλεπα που άλλαζε....φαινόταν πως γέρασε απότομα μέσα σε λίγα χρόνια....μα δεν περίμενα πως θα του συμβεί κάτι τόσο αιφνίδιο και γρήγορο........
Μας γέννησε.....μας μεγάλωσε....μας πάντρεψε....είδε τα εγγονάκια του...έπαιξε μαζί τους....μεγάλωσε κι αυτά....είδε το χειρότερο,έχασε το παιδί του....
αλλά πίστευα πως τον κύκλο του δεν τον είχε κλείσει....έλεγα θα δει και δισέγγονα....αντέχει...
Με γέλασε.....κι εγώ τον ήθελα κι άλλο εδώ.....ήθελα να ζήσει κι άλλα μαζί μας....
Δεν μας κούρασε....δεν μας ταλαιπώρησε.....έσβησε στα χέρια της μαμάς μου...της γυναίκας που έζησε μαζί της 53 χρόνια.....
Με παρηγορεί που είχε ένα τέτοιο τέλος.....με θλίβει αφάνταστα που δεν τον έχω πια......
Που δεν θα του ξαναπάω κουλουράκια και γλυκάκια και θα χαρεί και θα τα φάει κρυφά και συνωμοτικά μαζί μου,για να μην τον δει η μαμά μου και τον μαλώσει που είχε και λίγο ζάχαρο....και τον έλεγε λιγουριάρη......
Που δεν θα τον ξανακούσω να λέει τις απίστευτες ιστορίες του και θα με κάνει να γελάσω μέχρι δακρύων απ τον τρόπο και μόνο που τις εξιστορούσε....
Που δεν θα ξαναμπώ στο πατρικό μου ....και θα τον ρωτήσω...."τί έγινε???" και κείνος δεν θα μου απαντήσει μονολεκτικά και σταθερά "καλά"....χαμογελώντας πάντα σχεδόν συγκινημένος,ακόμα κι αν με έβλεπε και 5 φορές τη μέρα..........
Που δεν θα τον ξανα-ψευτομαλώσω που με ρωτούσε τρεις την ώρα τα ίδια πράγματα,που είναι το παιδί....τί ώρα θα σχολάσει ο άντρας μου,πότε δουλεύουμε......αν φάγαμε.......που θα πάμε.....τί θα κάνουμε......
Που δεν θα ξαναπιούμε μαζί μπυρίτσα.....να έτσι για την παρέα μωρέ,το ξέρω ότι δεν κάνει......
Που δεν θα τον ξαναπειράξω,όταν κάθε φορά βούρκωνε κι έλεγε "εγώ τ αγαπάω όλα τα παιδιά μου",έτσι στο άσχετο,γιατί ήταν απίστευτα συναισθηματικός......
Που δεν θα τον ξαναδώ να κάθεται στη μεριά του απέναντι στην τηλεόραση,χαζεύοντας πότε σε κείνη και πότε έξω απ το παράθυρο.............
Που δεν πρόλαβα να του πω ότι τον αγαπάω και να τον χαιρετήσω πριν φύγει................
Που δεν θα ξαναφωνάξω  ποτέ άλλο στη ζωή μου  "μπαμπά".............................