Παρασκευή 5 Απριλίου 2019

Το πιο αγαπημένο ζευγάρι!!!

   Γράφει η Κέλλυ Σουμπέκη.
Την παλαιολιθική εποχή που οι άνθρωποι έδιναν πανελλήνιες με το σύστημα των δεσμών, αποφάσισα και εγώ να πάω στη Τρίτη Δέσμη, την νυν καλούμενη θεωρητική. Αποφάσισα επίσης ότι δεν θα πήγαινα φροντιστήριο αλλά θα διάβαζα στο σπίτι. Η μαμά μου δέχτηκε με τον όρο να πηγαίνω δυο φορές την εβδομάδα στο σπίτι της «Κυρίας Φωτεινής»  για να με εξετάζει. Και μόνο που η μάνα μου ήταν πρόθυμη να ανταλλάξει ένα ολόκληρο φροντιστήριο με μία μόνο δασκάλα έπρεπε να με βάλει σε υποψίες, αλλά αυτή ήταν μια πολύπλοκη σκέψη για το μυαλό μιας δεκαεφτάχρονης που πάλευε  με την ακμή.
 Την πρώτη φορά που είδα την Κυρία Φωτεινή, είδα μια γλυκύτατη Κυρία, γεματούλα με μεγάλα στρογγυλά γυαλιά, φορούσε ένα μακρύ κίτρινό φόρεμα και μου χαμογέλασε γλυκά. Όλη αυτή η γλυκύτητα όμως χάθηκε μεμιάς μόλις κάθισα στο γραφείο.
- Θα σε εξετάσω στη Ιστορία!
- Ωραία! Τι θα με ρωτήσετε;
- Γαλλία!
- Τι Γαλλία;
- Γαλλία!
- Γαλλία τι;
- Θέλω να μου πεις που αναφέρεται η Γαλλία από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.
- Ποιανού κεφαλαίου;
- Όλου του βιβλίου! Θ α σε εξετάζω οριζόντια, όχι κάθετα. Θα σου λέω ένα όνομα, μια πόλη, μια χρονολογία και εσύ θα μου απαντάς από όλο το βιβλίο.
- Αααα μαλιστααα εεεεμμμμ
Για να μη τα πολυλογώ η Κυρία Φωτεινή εξελίχθηκε σε Ιερά εξέταση. Όταν πήγαινα στο σπίτι της οι ήρωες της ιστορίας έβγαζαν πόδια και έτρεχαν όλο το βιβλίο και εγώ έτρεχα ξοπίσω τους να τους μαζέψω σαν η μάνα τα παιδιά της.
 Όταν όμως τελείωνε το μάθημα η Κυρία Φωτεινή ξαναγινόταν γλυκιά. Πηγαίναμε στο σαλόνι, όπου εκεί την περίμενε η μεγάλη της αγάπη, ο λατρεμένος της σύζυγος, ο «μαέστρος». Ποτέ δεν τον αποκαλούσε με το μικρό του όνομα, τον αποκαλούσε αυστηρά και μόνο μαέστρο. Ο μαέστρος μας έπαιζε κάθε φορά πιάνο και η Κυρία Φωτεινή έλιωνε από αγάπη, αλλά και ο μαέστρος μου έλεγε με καμάρι ότι η «Φωτεινούλα» είναι η καλύτερη φιλόλογος και αν την ακούω δεν έχω να φοβηθώ τίποτα στις εξετάσεις.

Έτσι λοιπόν πέρασα το κατώφλι από την εφηβεία στην ενήλική ζωή με τον Μέτερνιχ, τον Βενιζέλο, με γλυκά και θεϊκό πιάνο. Ο μαέστρος και η Φωτεινή ήταν επίσημα το πιο αγαπημένο ζευγάρι που είχα γνωρίσει γιατί φυσικά κρατήσαμε επαφή αφού η Κυρία Φωτεινή συνέχισε να με εξετάζει και σαν φοιτήτρια πια της φιλοσοφικής. Κάθε πρωί ο μαέστρος και η Κυρία Φωτεινή πήγαιναν χεράκι-χεράκι και έκαναν τα ψώνια της ημέρας. Το καλοκαίρι στη παραλία ήταν το μοναδικό ζευγάρι που έμπαινε και έβγαινε από τη θάλασσα πιασμένο χέρι-χέρι. Ο μαέστρος θα έπαιρνε πάντα φρέσκο ψαράκι γιατί «άρεσε στην Φωτεινούλα» και η Κυρία Φωτεινή πάντα θα έκανε ησυχία όταν ο μαέστρος μελετούσε στο πιάνο.
Μέχρι που μια μέρα ο μαέστρος δυστυχώς σε μια από τις βόλτες τους έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του. Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που πέθανε σχεδόν ακαριαία. Θυμάμαι την Κυρία Φωτεινή στο σπίτι τους να κάθεται δίπλα στο άψυχο σώμα του αγαπημένου της με άδειο βλέμμα. Το καπάκι από το πιάνο κλειστό, ποιος θα έπαιζε πια; Θυμάμαι να με τρώει το παράπονο που ο μαέστρος έφυγε τόσο ξαφνικά και η Κυρία Φωτεινή δεν πρόλαβε να τον αποχαιρετήσει. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται αληθινά, πρέπει να αποχωρίζονται όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλίετα ή έστω όπως Οδυσσέας και η μητέρα του στην Νέκυια, αλλά εδώ τίποτα, μόνο σιωπή.
Τα χρόνια περάσανε αργά και βασανιστικά για την Κυρία Φωτεινή. Την τελευταία φορά που την είδα ήταν στον γάμο του γιού της. Φορούσε ένα υπέροχο μπλε φόρεμα.
- Κυρία Φωτεινή τι όμορφη που είστε! Τι ωραίο φόρεμα!
- Τι κάνεις κορίτσι; Να μη τα παρατάς ποτέ!
Δεν το κατάλαβα τότε, αλλά με αποχαιρετούσε. Πέθανε ένα χρόνο αργότερα, λες και περίμενε να παραδώσει το παιδί της σε καλά χέρια και να αποχωρήσει.
Τη μέρα που πέθανε ένιωσα έναν μεγάλο πόνο, έχασα έναν άνθρωπο που πίστευε σε εμένα, που όταν έλεγα δεν έχει νόημα τα παρατάω, μου έλεγε συνέχισε να διαβάζεις  με δυνατό μυαλό και δυνατή καρδιά. Η μόνη μου παρηγοριά ήταν η σκέψη ότι η Κυρία Φωτεινή θα είναι τώρα πια με την μεγάλη της αγάπη, τον μαέστρο.

Και ίσως η μόνη παρηγοριά απέναντι στον θάνατο να είναι αυτή, ότι κάποιος σε περιμένει στην άλλη πλευρά για να σου παίξει πιάνο… 





2 σχόλια:

  1. .... πάντα κάποιος περιμένει στην από εδώ ή στην από εκεί πλευρά! Ετσι είναι οι μεγάλοι έρωτες... Υπέροχο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή